Η υπογραφή του Πεπ Γκουαρδιόλα μπήκε φαρδιά – πλατιά στη βάση του Κυπέλλου που σήκωσε η Μάντσεστερ Σίτυ το βράδυ του Σαββάτου στο «Ατατούρκ» της Πόλης, στο τέλος ενός δρόμου στρωμένου με ατελείωτα πετροδόλαρα αλλά και ποτισμένου με τα δάκρυα κάθε αποτυχίας που είχε προηγηθεί όλα αυτά τα χρόνια που οι «πολίτες» έβρισκαν τον έναν μετά τον άλλο τρόπο για να γκρεμοτσακίζονται στο ίσωμα, όταν όλα έδειχναν υπέρ τους.
Από το 2018 που ανέλαβε τα ηνία της ομάδας σε πολύ νεαρή ηλικία, ο Σεΐχης Μανσούρ, μέλος της βασιλικής οικογένειας του Ντουμπάι και αδελφός του Εμίρη αυτού του βαθύπλουτου κράτους, ξόδεψε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να βγάλει τη Σίτυ από τη σκιά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της άλλης μεγάλης ομάδας της πόλης, έχοντας μόνο ένα απωθημένο: το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ!
Τα 7 πρωταθλήματα στην Πρέμιερ Λιγκ, τα 3 Κύπελλα Αγγλίας και τα 6 Λιγκ Καπ που κατέκτησε η Σίτυ αυτά τα 15 χρόνια, στα μάτια του δεν ήταν παρά μόνο το ορεκτικό. Το κυρίως πιάτο ο Σεΐχης Μανσούρ το γεύτηκε το περασμένο σαββατόβραδο στην πάλαι ποτέ «Βασιλεύουσα», την πρώτη φορά που εμφανίστηκε στο γήπεδο μετά από 13 ολόκληρα χρόνια για να δει ένα παιχνίδι της ομάδας του. Και το γεύτηκε ακριβώς όχι μόνο επειδή πριν από 7 χρόνια διάλεξε τον πλέον κατάλληλο άνθρωπο για να το κατακτήσει, αλλά επειδή είχε την υπομονή και την επιμονή να τον στηρίξει ανεπιφύλακτα ακόμα και στις δύσκολες στιγμές, τότε που μέσα σε λίγα λεπτά γίνονταν ξανά και ξανά σκόνη και θρύψαλα οι προσπάθειες μιας ολόκληρης χρονιάς.
Ο Πεπ Γουαρδιόλα ανέλαβε τη Σίτυ στα 45 του χρόνια, έχοντας ήδη μια μεγάλη καριέρα με τεράστιες επιτυχίες στον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Για να καταφέρει να υλοποιήσει αυτόν τον τεράστιο στόχο και να μετατρέψει την Μάντσεστερ Σίτυ σε μια ομάδα φόβητρο, ικανή να σταθεί στο πιο υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού ανάμεσα στα μεγαθήρια της Ευρώπης με τις βαριές φανέλες και την τεράστια κληρονομιά, ήξερε ότι τα πολλά χρήματα του Σεΐχη ναι μεν του πρόσφεραν πλουσιοπάροχα το υλικό, αλλά ήταν δική του ευθύνη να ενώσει τα κομμάτια και να ράψει το κοστούμι της επιτυχίας.
Ακόμα και για έναν προπονητή που είχε φτάσει δύο φορές ως το τέλος της διαδρομής, ακόμα και για μια αγγλική ομάδα φτιαγμένη με εκατομμύρια, ο δρόμος για την κορυφή του Τσάμπιονς Λιγκ ποτέ δεν ήταν ορθάνοιχτος. Ο Γκουαρδιόλα τα κατάφερε γιατί δεν λύγισε όταν τα πρώτα χρόνια δεν έφτασε καν κοντά στη βρύση για να πιει νερό, δεν λύγισε ούτε όταν την πρώτη φορά έφτασε στον τελικό αλλά έχασε (χωρίς να καταλάβει κανείς το πώς) από την Τσέλσι, δεν λύγισε ούτε και πέρυσι που η Σίτυ έπρεπε να δεχθεί δύο γκολ από η Ρεάλ στις καθυστερήσεις και τα δέχθηκε, για να οδηγηθεί ο ημιτελικός στην παράταση και να παραδώσει εκεί τα όπλα σε μια παρτίδα που έμοιαζε ολότελα κερδισμένη. Έπρεπε να επιμείνει στο δικό του πλάνο, στις δικές του ιδέες και αρχές, αλλά και να προσαρμοστεί ταυτόχρονα στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής, μιας εποχής αρκετά διαφορετικής από τα χρόνια που μεσουρανούσε με την Μπαρτσελόνα. Δεν τα κατάφερε με την πρώτη, αλλά τα κατάφερε κι αυτό είναι πολύ σημαντικό…
Η Μάντσεστερ Σίτυ κατέκτησε τελικά το πολυπόθητο τρόπαιο κι ας μην το έκανε με τον εμφατικό τρόπο που περίμεναν όλοι, απέναντι σε μια Ίντερ που βρισκόταν φανερά τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι παρακάτω σε ποιότητα και αξία. Με την επιτυχία αυτή, η Σίτυ ξόρκισε τα φαντάσματα και πρόσθεσε επιτέλους το ειδικό βάρος που έλειπε από τη φανέλα της, ενώ ο Γκουαρδιόλα είδε να μπαίνει το όνομά του σε ένα πολύ κλειστό κλαμπ, μαζί με τους πιο επιτυχημένους προπονητές σε όλη την ιστορία του ποδοσφαίρου.
Πριν καν κλείσει τα 53 του χρόνια, ο Πεπ Γκουαρδιόλα κατέκτησε στην Πόλη τον τρίτο του τίτλο στο Τσάμπιονς Λιγκ, μετά τους δύο που είχε πανηγυρίσει με τη Μπαρτσελόνα. Γίνεται έτσι ο 6ος προπονητής που κατέκτησε την «κούπα με τα μεγάλα αυτιά» με δύο διαφορετικές ομάδες, μαζί με τους Γιουπ Χάινκες (Ρεάλ, Μπάγερν), Ζοζέ Μουρίνιο (Πόρτο, Ίντερ), Ότμαρ Χίτσφελντ (Ντόρτμουντ, Μπάγερν), Ερνστ Χάπελ (Φέγενορντ, Αμβούργο) και Κάρλο Αντσελότι (Μίλαν, Ρεάλ). Έγινε, επίσης, ο τρίτος προπονητής που φτάνει σε τρεις κατακτήσεις, στην ίδια σειρά με τους Ζινεντίν Ζιντάν (Ρεάλ) και Μπομπ Πέισλι (Λίβερπουλ), μιας και ο Κάρλος Αντσελότι είναι μια κατηγορία από μόνος του και μετρά 4 τρόπαια με τη Μίλαν και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ένα μοναδικό ρεκόρ έχει πλέον και ο Γκουαρδιόλα: είναι πρώτος τεχνικός στην ιστορία του ποδοσφαίρου που έχει πανηγυρίσει δύο τρεμπλ και μάλιστα με δύο διαφορετικές ομάδες!
Στη σκιά του Γκουαρδιόλα, υπάρχει και άλλο ένα όνομα που μπήκε το Σάββατο σε ένα πολύ ξεχωριστό κλαμπ. Ακούει στο όνομα Σκοτ Κάρσον και είναι λογικό να μην θυμίζει κάτι στο ευρύ κοινό κι ας έχει έχει κατακτήσει δύο Τσάμπιονς Λιγκ. Τι το ιδιαίτερο έχει η περίπτωσή του; Είναι ο 3ος τερματοφύλακας της Μάντσεστερ Σίτυ και πήρε το μετάλλιο χωρίς να έχει παίξει ούτε ένα λεπτό στη διοργάνωση! Το ίδιο είχε κάνει και το μακρινό 2005, με τη φανέλα της Λίβερπουλ εκείνη τη φορά. Ήταν ξανά ο 3ος γκολκίπερ στην ιεραρχία των «ρεντς» και πήρε το μετάλλιο του νικητή χωρίς να χρειαστεί να παίξει ούτε δευτερόλεπτο! Συμπτωματικά, ο Κάρσον κατέκτησε τα δύο τρόπαια στην Κωνσταντινούπολη και στο ίδιο γήπεδο, το «Ατατούρκ»!
Άλλα τέτοια ενδιαφέροντα στοιχεία με αφορμή τον τελικό της Πόλης, παραθέτει η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS):
- Η Μάντσεστερ Σίτι είναι η 2η αγγλική ομάδα που πετυχαίνει «τρεμπλ», μετά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τη σεζόν 1998-99.
- Είναι η δεύτερη φορά που μια ομάδα της ίδιας πόλης κατακτά το τρόπαιο. Το είχε πετύχει μέχρι τώρα το Μιλάνο με Μίλαν και Ίντερ, το πανηγυρίζει και το Μάντσεστερ με Γιουνάιτεντ και Σίτυ.
- Η Σίτυ είναι η 10η ομάδα που κατέκτησε αήττητη το Κύπελλο Πρωταθλητριών – Τσάμπιονς Λιγκ. Είχαν προηγηθεί οι Μίλαν, Άγιαξ, Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από δύο φορές και οι Μπάγερν, Μπαρτσελόνα, Ίντερ, Μαρσέιγ, Ερυθρός Αστέρας από μία.
- Με την επιτυχία της Σίτυ, το αγγλικό ποδόσφαιρο έχει πλέον έξι ομάδες κατόχους του Κυπέλλου Πρωταθλητριών – Τσάμπιονς Λιγκ ( Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Νότιγχαμ, Άστον Βίλα, Τσέλσι, Μάντσεστερ Σίτυ). Οι άλλες χώρες παραμένουν πολύ μακριά, με τις Γερμανία, Ιταλία και Ολλανδία να έχουν από 3 κατακτήσεις.
- Η Ιταλία κατέχει πλέον ένα αρνητικό ρεκόρ. Είναι η πρώτη χώρα που έχασε τρεις ευρωπαϊκούς τελικούς την ίδια σεζόν (Ρόμα, Φιορεντίνα, Ίντερ).
- Η Ιταλία έφτασε τη Γερμανία και είναι η μόνη χώρα με έξι προπονητές της να φτάνουν μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Πριν τον Σιμόνε Ιντζάγκι, είχαν προηγηθεί οι Κάρλο Αντσελότι, Φάμπιο Καπέλο, Μαρτσέλο Λίπι, Ρομπέρτο Ντι Ματέο και Μασιμιλιάνο Αλέγκρι.
- Ο Κέβιν ντε Μπρόινε είναι ο δεύτερος παίκτης που τραυματίστηκε και αντικαταστάθηκε σε δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ (2021 και 2023). Ο πρώτος ήταν ο Ντάνι Καρβαχάλ (Ρεάλ Μαδρίτης, 2016 και 2018).
- Ο Έρλινγκ Χάαλαντ είναι ο 6ος Νορβηγός που κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ, μετά τους Στέιναρ Πέντερσεν (Μπορούσια Ντόρτμουντ το 1997), Χένινγκ Μπεργκ, Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ και Ρόνι Τζόνσεν (με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1999) και τΤζον Άρνε Ρίσε (με τη Λίβερπουλ στο 2005).
- Η νίκη της Σίτυ έβαλε τέλος σε ένα εντυπωσιακό σερί της… Κροατίας! Από το 2013 μέχρι τώρα, κάθε ομάδα που κατακτούσε το Τσάμπιονς Λιγκ είχε τουλάχιστον έναν Κροάτη παίκτη στη σύνθεσή της! Αν κατακτούσε το τρόπαιο η Ίντερ και όχι η Σίτυ, η παράδοση θα συνεχιζόταν καθώς αγωνίζεται σ’ αυτήν ο Μαρσέλο Μπρόζοβιτς. Όπως και να ‘χει, συνεχίστηκε το ρεκόρ των Κροατών με την παρουσία παικτών τους σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ για 11 συνεχόμενα χρόνια!
Πηγή: kathimerini.gr
