Ο Καταλανός προπονητής έπρεπε να διαβεί έναν δρόμο που ήταν δύσβατος. Είχε μεγάλα εμπόδια ενίοτε, άλλοτε είχε μεγάλες ατυχίες και οι πνευματικές προκλήσεις που παρουσιάζονταν κάθε φορά θα μπορούσαν να τον «τσακίσουν».
Εκείνος παρέμεινε πιστός στον εαυτό του, προσπαθούσε κάθε φορά, κάθε σεζόν, να παρουσιάζει στον αγωνιστικό χώρο πράγματα που δεν τα είχαν σκεφτεί οι αντίπαλοι, ήθελε πάντοτε να είναι ένα βήμα μπροστά και… τερμάτιζε το overthinking.
Μέχρι και την σεζόν 2020-2021 δεν είχε καταφέρει ποτέ να περάσει από τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ήταν το… ταβάνι του. Κι επειδή αυτό είχε συμβεί σε τρεις διαδοχικές ποδοσφαιρικές χρονιές, προφανώς και είχαν φτάσει στ’ αυτιά του τα περί φανέλας δίχως βάρος, χρήματα των Αράβων πεταμένα στα σκουπίδια κι άλλα πολλά.
Εξαιρώντας την σεζόν 2016-2017 που ήταν και η… αναγνωριστική του στο αγγλικό ποδόσφαιρο και περισσότερο μάθαινε νέα πράγματα και δεδομένα στη Σίτι παρά εκτελούσε πλάνο επιτυχιών, ο Πεπ είχε ν’ αντιμετωπίσει πολλούς σκοπέλους.
To 2018 στα νοκ-άουτ ήταν η εκπληκτική Λίβερπουλ που είχε βάλει πλώρη για να κατακτήσει ευρωπαϊκό τρόπαιο κι αφού το έχασε στον τελικό του Κιέβου από την Ρεάλ, επέστρεψε έναν χρόνο αργότερα για να το κάνει δικό της.
Το 2019 η Σίτι σε έναν τρελό δεύτερο προημιτελικό με την Τότεναμ στο Λονδίνο, ο Πεπ Γκουαρδιόλα έπεσε στα γόνατα, έπιασε το κεφάλι του, δεν μπορούσε να πιστέψει το γκολ που ακυρώθηκε με την βοήθεια του VAR και τα «σπιρούνια» κατάφεραν ν’ αποκλείσουν τους «πολίτες».
Το 2020 εν μέσω κορονοϊού, η Λυών αποδείχθηκε αρκετά πιο έτοιμη για να κάνει το βήμα στα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκε από την Μπάγερν Μονάχου στο πρωτότυπο Final-4 που διεξήχθη, ενώ, το 2021 είχε έρθει η πρώτη στιγμή της διεκδίκησης του τροπαίου.
Στο Πόρτο, ο Πεπ τα έβαλε με την Τσέλσι του Τούχελ και παρά το γεγονός πως η ομάδα του θα μπορούσε να πετύχει κάτι περισσότερο, τελικά έμεινε με το μετάλλιο του φιναλίστ. Το γκολ του Χάβερτς έκρινε τον τελικό, ο Πεπ είδε πράγματα, τα κράτησε στον νου του, τα επεξεργάστηκε και αμέσως ξεκίνησε τη διαδικασία μάθησης, επανάληψης και συνέχισης της διαδρομής που κάποια στιγμή θα οδηγούσε στην επιτυχία.
Το 2022, η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν γραφτό στ’ άστρα να πάρει το τρόπαιο. Και πήγαινε από ανατροπή σε ανατροπή σε κάθε φάση των νοκ-άουτ. Και μετά την Παρί Σεν Ζερμέν στα προημιτελικά, την «πλήρωσε» και η Σίτι στα ημιτελικά. Στην ρεβάνς του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» κι ενώ όλα έδειχναν τελειωμένα για τους «μερένγκες» με μηδενικές πιθανότητες πρόκρισης, ήρθαν τα πάνω – κάτω και στην παράταση η «βασίλισσα» πήρε το «εισιτήριο» του τελικού.
Τελικά φέτος όλα θα ήταν διαφορετικά. Κι όχι μόνο γιατί υπήρχε ο Χάαλαντ. Αλλά γιατί η Σίτι του Πεπ ήταν πιο έτοιμη από κάθε άλλη φορά. Πιο πεισμωμένη. Πιο αποφασισμένη. Πιο αποτελεσματική και ποιοτική όταν έπρεπε να φανεί έτσι. Και διέλυσε την Ρεάλ στα ημιτελικά – αφού πρώτα είχε διαλύσει κάθε άλλον αντίπαλο στη διοργάνωση της φετινής σεζόν – φτάνοντας στο 4-0 απέναντι στους Μαδριλένους με ορμή και σκληράδα που κάτι φανέρωναν.
Αυτό το σύνολο ήταν πλέον στην καλύτερη φάση του. Και κάπως έτσι ήρθε το τρεμπλ και η τεράστια δικαίωση του Γκουαρδιόλα που έγινε ο πρώτος προπονητής στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο με δυο τρεμπλ και μάλιστα με δύο διαφορετικές ομάδες…
Πηγή: england365.gr
