Αφότου tweetαρα το editorial μου της περασμένης εβδομάδας στο K Sports, έλαβα μια απάντηση από τον χρήστη @nicgrig. Μου έγραψε πως «αν θέλουμε να έχουμε εθνική δεν μπορούμε να έχουμε και δυνατό πρωτάθλημα. Κανένα από τα ταλέντα δεν πρέπει να μένει Κύπρο», ενώ πρόσθεσε: «κοίταξε τα πρωταθλήματα των Βελγίου, Ισλανδίας, Ουγγαρίας, Ρουμανίας, Ουαλίας. Πόσοι απ’ αυτούς παίζουν τοπικά; Και τι πρωταθλήματα έχουν». Τα συγκεκριμένα reply μου έδωσαν την αφορμή για το σχόλιο αυτό.
Στο editorial της περασμένης εβδομάδας έγραφα για το μυστικό πίσω από την επιτυχία των Ισλανδών στο Euro 2016 και τα ανάλογα βήματα από την ΚΟΠ στην Κύπρο. Έγραψα πως η καθιέρωση ενιαίας αγωνιστικής φιλοσοφίας στις Εθνικές μας είναι ένα σωστό βήμα, αλλά πρέπει να γίνουν και άλλα. Προφανώς ένα από αυτά που πρέπει να γίνουν, για να ανέβει επίπεδο η Εθνική, είναι οι ποδοσφαιριστές μας να πάρουν παραστάσεις από το εξωτερικό. Σε αυτή την περίπτωση έχει δίκιο ο @nicgrig; Κατά την άποψή μου, όχι.
Πρώτα απ’ όλα, τι σημαίνει «δυνατό πρωτάθλημα»; Ο ανταγωνισμός δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα. Οι ομάδες μπορεί να είναι επιπέδου… μπυραρίας, αλλά να βλέπουμε ένα αμφίρροπο πρωτάθλημα, με πολλούς διεκδικητές. Ούτε και τώρα είναι ιδιαίτερα ποιοτικό το πρωτάθλημα μας, αφού μόνο 5-6 σοβαρά κλαμπ έχουμε, ενώ οι περισσότεροι ξένοι που εισάγουμε είναι χαμηλότερης ποιότητας.
Αυτό που καταλαβαίνω με το «δυνατό» πρωτάθλημα, είναι πως ο @nicgrig εννοεί ένα πρωτάθλημα όπου οι τοπ ομάδες της θα είναι ικανές να διεκδικούν είσοδο στους ευρωπαϊκούς ομίλους. Αυτός είναι και ο στόχος των κυπριακών ομάδων από το 2008 και έπειτα. Και σε μεγάλο βαθμό επιτυγχάνεται, αφού όλες οι μεγάλες κυπριακές ομάδες, με εξαίρεση την Ομόνοια (που πάντως έφτασε δύο φορές πολύ κοντά), έχουν παίξει σε ευρωπαϊκό όμιλο.
Θα είναι εφικτό ακόμη για τις ομάδες μας η πρόκριση σε όμιλο αν φύγουν -προγραμματισμένα- τα ταλέντα μας στο εξωτερικό (που είναι το όλο νόημα του tweet); Η απάντηση είναι «ναι». Αυτό επειδή οι ομάδες έτσι κι αλλιώς στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στους ξένους και θα συνεχίσουν να στηρίζονται, αφού οι πλείστοι παράγοντες ψάχνουν το άμεσο κέρδος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν ομάδες με δεκαπέντε ξένους και οργανωμένη δουλειά στις αναπτυξιακές ηλικίες.
Το επιχείρημα για τα πρωταθλήματα Βελγίου, Ισλανδίας, Ουγγαρίας, Ρουμανίας, Ουαλίας, αλλά και άλλων «μικρότερων» χωρών που έπαιξαν στο Euro όπως οι Αλβανία, Αυστρία, Κροατία, Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία, δεν ισχύει. Όλοι ή οι πλείστοι διεθνείς των χωρών αυτών παίζουν σε ισχυρά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, όμως οι τοπικές λίγκες είναι ισχυρές (αρκετές ισχυρότερες και από την Κύπρο) και ομάδες από τις χώρες αυτές (με εξαίρεση Ισλανδία, Ουγγαρία και Ουαλία) έπαιξαν τα δύο τελευταία χρόνια σε ομίλους.
Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι μπορούμε μια χαρά να έχουμε ένα «δυνατό» πρωτάθλημα με ομάδες να διεκδικούν πρόκριση σε ευρωπαϊκούς ομίλους και την ίδια στιγμή η Εθνική μας να διεκδικεί πρόκριση σε Euro, έχοντας ραχοκοκκαλιά ένα ρόστερ με αρκετούς διεθνείς να παίζουν στο εξωτερικό.
