Η είδηση ότι ο Γιώργος Αναστασιάδης αποφάσισε να αποσυρθεί από την καλαθόσφαιρα με το τέλος της σεζόν 2015-16, είδηση που έγινε γνωστή πριν από μερικές μέρες, για μένα αποτελεί τη σημαντικότερη στην Κύπρο της εβδομάδας που μας πέρασε. Ο 39χρονος σήμερα -παλαίμαχος πλέον- γκαρντ παίζει στην α΄ κατηγορία από το 1993 και έχοντας διανύσει 23 χρόνια σε τέσσερις ομάδες, με τρεις εκ των οποίων κατέκτησε πρωταθλήματα, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να αφοσιωθεί περισσότερο στην οικογένειά του.
Έχοντας πλέον ζήσει το τέλος της καριέρας του, μπορούμε να πούμε πως ο Γιώργος Αναστασιάδης είναι ένας από τους καλύτερους Κύπριους καλαθοσφαιριστές όλων των εποχών. Ως 30άρης και αφού δεν έχω δει πολλά από τα «ιερά τέρατα» του κυπριακού μπάσκετ να παίζουν, τον Αναστασιάδη τον οριοθετώ ως τον κορυφαίο των τελευταίων δύο δεκαετιών μαζί με τον Χρίστο Στυλιανίδη.
Δεν ξέρω αν ο Αναστασιάδης μπορεί να θεωρηθεί ως καλύτερος του σπουδαίου Ανδρέα Κοζάκη, που διετέλεσε αρχηγός του Ολυμπιακού Πειραιώς ή καλύτερος των Τάκη Μιραλλάη, Χάρη Σολέα, Γιώργου Θυρώτου ή Αλέκου Ιακωβίδη. Ο καθένας έχει την άποψή του, όμως αυτό που μπορούμε να πούμε είναι πως πλέον ο Αναστασιάδης συγκαταλέγεται σε αυτό το γκρουπ παικτών.
Ο Γιώργος Αναστασιάδης ήταν φοβερός σουτέρ, πολύ καλός αμυντικός, άριστος επαγγελματίας, δουλευταράς σε αγώνες και προπονήσεις, υπόδειγμα για τους συμπαίκτες του, με τεράστια προσωπικότητα στο παρκέ και μεγάλη σεμνότητα εκτός. Όπου έπαιξε, κατέκτησε τίτλους, ενώ ήταν για χρόνια ο ηγέτης της Εθνικής. Τώρα που το σκέφτομαι, βλέπω πολλές ομοιότητες με τον Δημήτρη Διαμαντίδη, σε μικρογραφία ασφαλώς. Στη σελ. 16 του K Sports ξεκινά η συνέντευξη που μου παραχώρησε με αφορμή την απόσυρσή του και σίγουρα αξίζει να διαβαστεί, αφού είναι πραγματικά εξαιρετική.
Ως Αϊ Δεμετήτης, νιώθω μια ιδιαίτερη σχέση με τον Γιώργο Αναστασιάδη και είναι χαρά μου που τον έζησα από κοντά, ως οπαδός της ΕΝΑΔ, ως μπασκετικός ρεπόρτερ, αλλά και σε διάφορες δημοσιογραφικές αποστολές. Με τον Αναστασιάδη έχω σχεδόν μια δεκαετία διαφορά σε ηλικία, έτσι όταν ο ίδιος ήταν ήδη το αστέρι της ΕΝΑΔ προς τα τέλη των ’90s, εγώ ήμουν στην κερκίδα και υποστήριζα την ομάδα. Το σύνθημα «Στάσο-Στάσο βάλε τρίποντοοοο», που φωνάζαμε μικροί, ακόμη ηχεί στα αυτιά μου…
