Πέτρος Παπαγιώργης
Χρονιά τέλος, ουσιαστικά, για την Ομόνοια. Χρονιά-κηλίδα σε μια ένδοξη ιστορία. Πέμπτη θέση, γενική εικόνα μικρής ομάδας, ποδόσφαιρο από μετριότατο μέχρι και αποκρουστικό, 12 ήττες (η χειρότερη επίδοση της διαδρομής της στα αθλητικά δρώμενα), 54(!) γκολ στο παθητικό, (επίσης η χειρότερη συγκομιδή), και μη έξοδος στην Ευρώπη, για πρώτη φορά μετά από μια δεκαπενταετία.
Ναι, χθες Ομόνοια δικαιούται να φωνάζει ότι αδικήθηκε. Δόθηκε σε βάρος ένα εύκολο πέναλτι, ακυρώθηκε καθαρό τέρμα του Νταρμπισάϊαρ. Γεγονότα που άλλαξαν τον ρουν του αγώνα.
Όμως η Ομόνοια δεν μπορεί να αντιπαραβάλει τη χθεσινή αδικία, ως αντεπιχείρημα στη μεγάλη εικόνα που περιγράφηκε πιο πάνω. Μια εικόνα, που έχει ως αιτίες μια σειρά κάκιστων εκτιμήσεων και αποφάσεων. Οι κατά καιρούς λανθασμένες εκτιμήσεις και αποφάσεις προηγούμενων χρόνων, είναι άλλωστε αυτές που έχουν τροχοδρομήσει τα πράγματα στο άκρως λυπηρό για την ομάδα φαινόμενο, που λέγεται απώλεια της αίγλης.
Και τώρα; Τι αναμένεται στην επόμενη μέρα; Ένα μόνο πράγμα προτάσσεται ως πρωταρχικό ιστορικό καθήκον και υποχρέωση . Το πράσινο τρένο να ανέβει στις ράγες για τη διαδρομή προς την επιστροφή στην…ομαλότητα. Δηλαδή στους τίτλους και στις επιτυχίες.
Ο Πάμπος Χριστοδούλου, που πλέον έχει, δόξα τω Θεώ, μπόλικο χρόνο στη διάθεση του, (έστω και χωρίς τα λεφτά της Ευρώπης), να πάρει τις σωστές αποφάσεις για τη δόμηση του δυναμικού για την νέα χρονιά.
Ενός δυναμικού τέτοιας εμβέλειας, έτσι ώστε να αντέχει το βάρος της «πράσινης» φανέλας. Να το πούμε αλλιώς. Ενός δυναμικού που να ξαναθυμίζει Ομόνοια.
