Πέτρος Παπαγιώργης
Αν υπάρχει άνθρωπος που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στην Κυπριακή καλαθόσφαιρα και έχει εκπλαγεί από όλα αυτά τα όμορφα και ωραία που διαδραματίστηκαν στον πρόσφατο αγώνα μεταξύ του ΑΠΟΕΛ και της ΑΕΚ, τότε ο γράφων πρέπει να είναι αστροφυσικός που προτίθεται να υποβάλει σε «τεστ» επαλήθευσης τη Θεωρία της Γενικής Σχετικότητας του 'Αλμπερτ Αϊνστάιν.
Όλα αυτά που έγιναν αποτελούν, δυστυχώς, σύμφυτο φαινόμενο της διαδρομής της κυπριακής καλαθόσφαιρας, να μην πω από την περίοδο 1983-84 που μπήκαν για πρώτη φορά στη ζωή μας τα πλέϊ-οφ για την ανάδειξη του πρωταθλητή στο καλαθοσφαιρικό πρωτάθλημα, αλλά από τη δεκαετία του 2000, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Το φαινόμενο παρατηρείται στις φάσεις της τετράδας και της δυάδας.
Δηλώσεις, αντιδηλώσεις (και μπόλικες ανοητολογίες) παραγόντων, στην πλειοψηφία των αλεξιπτωτιστών του αθλήματος, με το βαθμό φανατισμού να φτάνει στο κόκκινο, απίστευτοι «τσαμπουκάδες», καρφάρες κατά της διαιτησίας, ανάλογα με το αποτέλεσμα του αγώνα και βέβαια το τι θέλει να βλέπει ο καθένας (ο φανατικός δεν βλέπει το «καραμπινάτο» φάουλ που κάνει ο παίκτης της ομάδας του στον αντίπαλο ή δεν βλέπει ότι ο παίκτης της ομάδας του παίρνει τη μπάλα στο σπίτι του πριν κάνει το λέι απ για το καλάθι και ή δεν ακούει τον προπονητή της ομάδας του που περνάει γενεές δεκατέσσερις τον διαιτητή πριν τον τιμωρήσει με τεχνική ποινή) και ανάλογα βέβαια με το διαιτητή που κάθε χρονιά αλλάζει την ομάδα στην οποία… πρόσκειται.
Τα επεισόδια στα γήπεδα, (από τυφλούς οπαδούς κυρίως και όχι ανθρώπους με μπασκετική παιδεία, που είναι αρκετοί στον τόπο μας ), τραυματισμοί, συλλήψεις, αλλεπάλληλες συνεδρίες της Δικαστικής Επιτροπής, αμφισβητήσεις αποφάσεων του σώματος και απόφαση της ομοσπονδίας περί απαγόρευσης παρουσίας οπαδών φιλοξενούμενης ομάδας στο γήπεδο.
Αυτό είναι το γενικό σκηνικό που σημαδεύει και πληγώνει χρόνια τώρα την κυπριακή καλαθόσφαιρα. Τα γεγονότα στο «Λευκόθεο» ήλθαν απλώς να μας υπενθυμίσουν την παρακμή. Να επαναφέρουν στη ρουτίνα, (γιατί πέρυσι για παράδειγμα τα πράγματα κύλησαν γενικά ήρεμα), αλλά και να στρίψουν και άλλο το μαχαίρι στην ανοικτή πληγή.
Ναι, το μπάσκετ έχει χάσει την όποια αίγλη του από την οικονομική κρίση και ως εκ τούτου τη διετή απουσία του από την Ευρώπη που ευτυχώς παρήλθε, την έλλειψη ορθολογιστικής πολιτικής από την Ομοσπονδία, που εγκλωβισμένη στα συμφέροντα των σωματείων προσπαθούσε συνήθως να συμβιβάσει τα πράγματα, αντί να …βγαίνει μπροστά, την έλλειψη, επίσης, ορθολογιστικής πολιτικής από την πλειοψηφία των ΔΣ των σωματείων που λειτουργούσαν κοντόφθαλμα, (όχι ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα), αλλά αυτό που αποτελεί βασικό παράγοντα της παρακμής είναι οι άθλιες συμπεριφορές που περιγράψαμε. Που δυστυχώς, για το μπάσκετ, δεν αλλάζουν.
Δημοσιεύτηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 23.4.17
