Πέτρος Παπαγιώργης
Η λαϊκή εξέγερση, εκδηλώθηκε χθες γιατί ήταν αδύνατο να συμπιεστεί άλλο η οργή των οπαδών της Ομόνοιας. Η Ανατολική κερκίδα του σταδίου της Λεμεσού, έγινε καζάνι που βράζει, εξαερώνοντας τα πάντα. Η σχεδόν τα πάντα.
Ξεπεράστηκαν τα όρια ανοχής και ξεφτίλας, από τον κόσμο που ένοιωθε εν διαρκή ταπεινωμένος με όλα αυτά που έβλεπε από την αρχή της σεζόν. Έβλεπε την αγαπημένη του ομάδα με τη λαμπρή ιστορία και το τεράστιο εκτόπισμα ομάδα να μοιάζει αγωνιστικά σαν την τελευταία παραδουλεύτρα και ζητιάνα του πλανήτη.
Με αποκορύφωμα τη χθεσινή αγωνιστική αθλιότητα στο πιο σημαντικό ματς της σεζόν. Ποδοσφαιριστές, άψυχοι, (κάποιοι μάλιστα θέλουν ένα… οικόπεδο πολλών στρεμμάτων, για να στρίψουν), χωρίς ενέργεια, (έχαναν όπως σε όλα τα τελευταία ματς), τις προσωπικές μονομαχίες, δωρίζοντες με γκάφες ολκής, για πολλοστή φορά, γκολ στους αντιπάλους (που χθες δεν δημιούργησαν άλλη ευκαιρία), που είπαν «ευχαριστώ». Ποδοσφαιριστές, που έφθασαν στο σημείο να… χάνουν από τη σέντρα. Και ας μην είναι αυτού του περιορισμένου βεληνεκούς.
Από την αρχή της σεζόν η δουλειά του Τζον Κάρβερ και η εποπτεία του Νίκου Νταμπίζα ήταν, με μικρά διαλείμματα, υπό καθεστώς έντονης αμφισβήτησης. Η αμφισβήτηση δεν ήταν μόνο ανάμεσα στον κόσμο. Ηταν διάχυτη και εντός ΔΣ, που δείχνοντας υπομονή μέχρι παρεξήγησης, έδωσε πάμπολλες ευκαιρίες. Όμως η βελτίωση δεν ήλθε ποτέ, με αναπόδραστη εξέλιξη και… πάτο τα χθεσινά γεγονότα, που ως πράξεις ασφαλώς και δεν ήταν πρέπουσες.
Τα χρόνια περνούν η Ομόνοια μένει χωρίς τίτλο και χάνει όλο και πιο πολύ από την αίγλη της.
