Πέτρος Παπαγιώργης
Αυτό που θέλει να θυμάται η Ομόνοια από τη χθεσινή αναμέτρηση στο Δασάκι κόντρα στον Εθνικό, είναι η πρόκριση και η συνέχιση της παρουσίας της ομάδας στον θεσμό του κυπέλλου. Όλα τα άλλα… άστα να πάνε.
Από την αρχή της σεζόν η Ομόνοια έχει θέσει ως στόχο την κατάκτηση του Κυπέλλου. Με εμφανίσεις όπως τη χθεσινή, κύπελλο δεν παίρνει, ακόμη και αν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Το ίδιο ισχύει και για τον έτερο στόχο. Την έξοδο στην Ευρώπη. Ας το πούμε για χιλιοστή φορά φέτος. Η βελτίωση αποτελεί αναγκαιότητα.
Η χθεσινή εμφάνιση, είπαμε; Μα δεν παρουσιάστηκε αίφνης. Οι εμφανίσεις αυτού του είδους, είναι φαινόμενο παρατεταμένο. Για να θυμηθούμε πότε έκανε για τελευταία φορά την πραγματικά καλή εμφάνιση η Ομόνοια, ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα…Ήταν στο ματς με την ΑΕΛ, τη 12η αγωνιστική, στις 26 του περασμένου Νοεμβρίου. Ακολούθησαν εφτά ματς πρωταθλήματος και δυο κυπέλλου, εκ των οποίων, το μόνο που κέρδισε εύκολα, ήταν αυτό με την Αναγέννηση (5-1). Εντάξει, ας το εκλάβουμε ως μικρή παρένθεση, στη μετριότητα της εικόνας. Μετριότητα, που παραπέμπει στα πρώτα ματς του πρωταθλήματος.
Ομάδα, που δεν γεμίζει τον κόσμο της. που δεν βρίσκει ρυθμό στο παιχνίδι της, που έχει ελαττωματική αμυντική λειτουργία και κέντρο άμυνας που επιζητά ο κάθε αντίπαλος επιθετικός. Και επί πλέον. Με αλχημείες στην ενδεκάδα, με rotation ακατανόητο και εμμονές στη διάταξη που παρατάσσεται στο γήπεδο.
