Πέτρος Παπαγιώργης
Όταν παρά το σπρώξιμο της διαιτησίας (ήταν από θέση οφσάιντ το πρώτο γκολ) δεν καταφέρνεις να κερδίσεις μια νεοφώτιστη ομάδα που αγωνίζεται για ένα ολάκερο ημίχρονο με δέκα ποδοσφαιριστές, όταν ο υπεύθυνος επικοινωνίας δηλώνει ότι ούτε ο ένας βαθμός δεν άξιζε στην ομάδα του, όταν ο προπονητής (ξανα)δηλώνει ότι η ομάδα του έχει μεσοαμυντικά προβλήματα (να ήτανε μόνο αυτά κε Κάρβερ), όταν οι οργανωμένοι οπαδοί ξεσπάνε και αυτοί και λένε ότι κουράστηκαν, εμείς τι να προσθέσουμε και να μην αποτελέσει πλεονασμό; Τι να προσθέσουμε άλλωστε σε όλα αυτά που έχουμε πολλάκις επισημάνει...
Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, αλλά και επειδή νοιώθουμε ότι πλησιάζουμε τα όρια της γραφικότητας με αυτά που γράφουμε και ξαναγράφουμε, βλέποντας εν διαρκή να συμβαίνουν τα ίδια και τα ίδια, λέμε το εξής:
Η (αστελέχωτη με τις δυο αγωνιστικές του πρωταθλήματος συμπληρωμένες!) Ομόνοια, που βλέπουμε από την αρχή της σεζόν μέχρι τώρα, δεν έχει σημειώσει κανένα σημείο βελτίωσης στο μεσοδιάστημα και είναι, δυστυχώς, χωρίς καμία δόση υπερβολής, κατά τρία σκαλιά κατώτερη από την περσινή ομάδα, που τερμάτισε τέταρτη. Και το κυριότερο. Κανείς δεν ήθελε να βλέπει.
Όποιος επιμένει να καμώνεται πως δεν βλέπει το τι γίνεται, είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Απλώς στρουθοκαμηλίζει και μόνο κακό κάνει στην Ομόνοια.
