Πέτρος Παπαγιώργης
Ωραίος ο Ματ με τη γκολάρα του, εντυπωσιακός ο Αμίρ Αγκάγεφ σε κάποιες στιγμές, καλός ο Θανάσης Παντελιάδης έστω και σε θέση σέντερ μπακ (μας…γκάστρωσε ο…κανονικός σέντερ μπακ), αρκετά καλή σε γενικές γραμμές η Ομόνοια σε σχέση με το επίπεδο ετοιμότητας και την ανεπαρκή της στελέχωση.
Όλα αυτά όμως είναι πρόσκαιρες λεπτομέρειες που θα ξεθωριάσουν και πολύ σύντομα, ούτε καν θα συζητούνται.
Υπάρχει όμως μια πτυχή που αξίζει μνείας στο χθεσινό ματς. Ο νεωτερισμός του Τζον Κάρβερ, (περί νεωτερισμού πρόκειται γιατί στην Ομόνοια κάποια πράγματα έτειναν να μετατραπούν σε παράδοση).
Δεν είναι το 4-4-2 αλλά ο τρόπος που παρουσιάστηκε η Ομόνοια στο γήπεδο. Σαν να έλεγε στους Αρμένιους μέσα στην έδρα τους, «Κύριοι ήρθα να πάρω το ματς». Ε, αυτό το χάρηκαν οι Ομονοιάτες. Είδαν επί τέλους την ομάδα τους να εμφανίζεται με το DNA που κουβαλά από την ίδρυση της. Την τάση επιβολής. Τον επιθετικό προσανατολισμό.
Γιατί τα τελευταία τρία περίπου χρόνια (από τότε που αποχώρησε ο Τόνι Σαβέφσκι) το είχε χάσει αυτό. Παρατασσόταν στο γήπεδο, όχι βέβαια ταμπουρωμένη και παίζοντας κλεφτοπόλεμο, (άνκαι το έκανε ενίοτε και αυτό), αλλά δίνοντας σε πολλά ματς υπερβολική και αταίριαστη για την ιστορία, το εύρος και προπαντός τη φύση της, σημασία από ότι έπρεπε στην εξασφάλιση των νώτων της. Ιδιαίτερα πέρυσι αυτό ήταν εμφανέστατο.
Ναι, η τακτική στο ποδόσφαιρο είναι (και) απόρροια του υλικού, ναι διαφοροποιείται ανάλογα με τον αντίπαλο, αλλά πάνω από όλα είναι θέμα φιλοσοφίας του προπονητή. Και ο Τζον Κάρβερ έδειξε χθες ποια είναι η φιλοσοφία του.
Απόλυτοι δεν μπορούμε να είμαστε, γιατί υπάρχει ακόμη πολύ νερό να κυλήσει στο ποτάμι, αλλά μόνο θετικά θα είναι τα δεδομένα που θα δημιουργηθούν για την Ομόνοια αν ισχύσει η ρήση που λέει ότι «η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί».
