Πέτρος Παπαγιώργης
Είναι αλήθεια ότι ο Νίκος Νταμπίζας ξάφνιασε άπαντες με την επιλογή του Τζον Κάρβερ για το πόστο του προπονητή της Ομόνοιας. Με την έκδοση της ανακοίνωσης περί της πρόσληψης του, η αναδρομή στο βιογραφικό του ήταν η επόμενη κίνηση. Κανείς μετά την αναδρομή, δεν είπε το... «μα αυτόν γύρευε ο Νταμπίζας τόσο καιρό»;
Δεν το είπε, γιατί όταν βλέπει κανείς ένα βιογραφικό με δέκα χρόνια παρουσία σε πάγκους στην Αγγλία (όπου παίζεται το πρώτο σε λάμψη και κατ’επέκταση σε δημοσιότητα πρωτάθλημα, ανά το παγκόσμιο) υπό οιανδήποτε ιδιότητα, (είτε σαν χεντ κόουτς, είτε σαν υπηρεσιακός χεντ κόουτς είτε σαν βοηθός πλάι σε μεγάλους προπονητές), δεν υπάρχει κανένα λογικό επιχείρημα που να στηρίζει καμία φράση απαξίωσης.
Η Ομόνοια πήρε ένα προπονητή με τεράστια τριβή στο πιο δύσκολο πρωτάθλημα του κόσμου. Ένα πρωτάθλημα, όπου οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες, η δε πίεση πολύ έντονη.
Η στήριξη στο έργο του νέου προπονητή από τη διοίκηση είναι δεδομένη. Σε αυτή τη (σωστή) τακτική, μας έχει συνηθίσει για χρόνια η Ομόνοια. Πολύ δύσκολα καταλήγει σε απόφαση απομάκρυνσης προπονητή Και όταν την παίρνει, πρέπει τα πράγματα να φτάσουν στο …απροχώρητο. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα αυτής της στάσης των «πρασίνων». Και μάλιστα πρόσφατα.
Η στήριξη για τον Άγγλο προπονητή, όχι απλώς ενισχύεται, αλλά ατσαλώνεται με την παρουσία του Νίκου Νταμπίζα, για λόγους που δεν χρειάζονται καμία ανάλυση.
Με τις ικανότητες και την πείρα ως δεδομένες και με τη στήριξη από τη διοίκηση, ο Άγγλος τεχνικός έχει μόνο ένα πράγμα να διαχειριστεί. Αυτό που θα είναι γιαυτόν, νεοφανές. Και φέρει το όνομα, πίεση του κόσμου. Την οποία όλοι εμείς που ασχολούμαστε με το Κυπριακό ποδόσφαιρο, την έχουμε εμπεδώσει πολύ καλά. Θα του έχουν ήδη μιλήσει για το συγκεκριμένο θέμα. Όμως ότι και να του είπαν η γνώση του είναι, αντικειμενικά, θεωρητική.
Όχι ότι στην Αγγλία δεν είχε πίεση. Αλλά, άλλο η πίεση της Αγγλίας, άλλο η πίεση της Κύπρου και της Ομόνοιας ειδικότερα. Το μικρό μέγεθος του τόπου, συνιστά μια ιδιαιτερότητα στον τομέα αυτό. Κάνει αυτήν την πίεση, πιο έντονη, πιο άμεση, πιο πνιγηρή. Ο κόσμος της Ομόνοιας πέρα από τη μεγάλη για τα Κυπριακά δεδομένα αριθμητική του δύναμη (αυτό το στοιχείο είναι από μόνο του πιεστικό) είναι και πάρα πολύ πληγωμένος από τις αποτυχίες των τελευταίων ετών. Και την, κατά συνέπεια, απώλεια της αίγλης που αυτές οι αποτυχίες έχουν επιφέρει στην ομάδα του.
Και όταν είναι πληγωμένος αυτός ο κόσμος δεν χρειάζεται να το φωνάζει για να το κάνει αισθητό. Ούτε να το εκφράζει με βρισιές και αποδοκιμασίες. Το υποβάλλει με ένα υπόκωφο, ιδιαίτερο, αλλά αμείλικτο και βασανιστικό τρόπο στους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή. Που αντικειμενικά, είναι ο πιο ευάλωτος από όλους σε τέτοιες περιπτώσεις. Είναι, με άλλα λόγια, ο αδύναμος κρίκος στη γνωστή νοητή αλυσίδα.
Το ζητούμενο για το Τζον Κάρβερ είναι να καταφέρει να κάνει αυτό που είπε ο Νίκος Νταμπίζας για τη φετινή Ομόνοια: «Στόχος μας είναι ο κόσμος να φεύγει από το γήπεδο γεμάτος μετά από κάθε παιχνίδι», ήταν η φράση του. Αν το κάνει ο Άγγλος, δεν θα έχει να αντιμετωπίσει αυτήν την πίεση που συνθλίβει και που κανείς προπονητής δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει στην Ομόνοια.
