Τελικά νίκησε το... έθνος χθες το βράδυ στο ΓΣΠ. Πάλι καλά... Θα μπορούσε να νικήσει η εθνική Κύπρου και να μείνει εκτός μπαράζ η εθνική Ελλάδος, παρά το γεγονός ότι οι Βέλγοι έκαναν αυτό που έπρεπε στο Σεράγεβο. Αυτό που έπρεπε για την Ελλάδα, που τώρα ελπίζει να είναι παρούσα στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλου στη Ρωσία.
Τί είδαμε ψες; Ένα ανταγωνιστικό ή ένα φιλικό αγώνα; Ας είμαστε ειλικρινείς... Μπορεί να προηγηθήκαμε με τον Πιέρο, αλλά τα δύο απανωτά γκολ των Μήτρογλου και Τζιώλη, σχεδόν αμέσως, αποκατέστησαν την τάξη. Η ανατροπή ήρθε για να ταιριάξει με την όλη ατμόσφαιρα στο στάδιο. Η ιαχή "η Κύπρος είναι ελληνική", η τεράστια ελληνική σημαία στο βόρειο πέταλο και η απουσία υποστήριξης προς την ομάδα μας από την εξέδρα, δεν άφηναν την παραμικρή αμφιβολία γιά την κατάληξη του αγώνα! Αυτό που εξάλλου είπε ο Κατελάρης, ότι "είναι σαν να παίζαμε στην Ελλάδα", εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τα όσα τεκταίνονταν εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.
Αυτή τη φορά ο Σύνδεσμος Φίλων της Εθνικής απέφυγε να προμηθεύσει τους φιλάθλους με κυπριακές σημαιούλες. Είχε άλλη επιλογή; Κι' αν έκαναν την εμφάνιση τους λίγες, στην έναρξη του αγώνα, στη συνέχεια εξαφανίστηκαν. Η εξαιρετική, κάθετη πάσα του Κάστανου, έδωσε τη ευκαιρία στον Πιέρο να ανοίξει με δυό σουτ το σκορ! Ο δε τρόπος που πανηγύρισε το γκολ, ευχαριστώντας βραζιλιάνικα το Θεό, δημιούργησε λανθασμένες εντυπώσεις και προβλέψεις. Ο απεσταλμένος της Νιούκασλ ίσως να έπαιξε το ρόλο του... Όμως, η ισοφάριση και το 1-2 διέλυσαν γρήγορα τις όποιες ψευδαισθήσεις. Ήταν και ο τρόπος που ήρθαν τα δύο γκολ...
Από κει και πέρα, τα πράγματα ακολούθησαν την πορεία τους. Ούτε μια ευκαιρία η Κύπρος μέχρι τη λήξη, δύο ευκαιρίες και ένα δοκάρι η Ελλάδα, αρχές του β´ ημιχρόνου και πέραν τούτων, ουδέν! Το παιχνίδι δεν σηκώνει ιδιαίτερης κριτικής. Ούτε και οι δηλώσεις που έγιναν από παίκτες και προπονητές. Ούτε φυσικά η συμπεριφορά του αδιόρθωτου Τζαβέλλα προς το τέλος. Η Ελλάδα πήρε αυτό που ήθελε, παρουσιάζοντας ένα μέτριο σύνολο και η Κύπρος έμεινε με τη μάταιη προσπάθεια κάποιων παικτών που θέλησαν να κρατήσουν τουλάχιστο τα προσχήματα.
Τα ίδια είδαμε και το 1986 στο Μακάρειο όπου χάσαμε με προθυμία 4-2! Από τότε δεν άλλαξε τίποτα. Γιατί ν' αλλάξει όμως; Μόνο που σταδιακά μπήκαμε κι' εμείς στον επαγγελματισμό. Η κοινή εθνική συνείδηση φυσικά παραμένει και μάλλον ενδυναμώνεται. Ζήτω η Κύπρος και το κυπριακό ποδόσφαιρο, αλλά ζήτω και το έθνος!
