Χρήστος Ζαβός
Καμία αμφιβολία περί των ικανοτήτων της όποιας επιστημονικής ομάδας και των συμπερασμάτων που εξήχθησαν μέσα από τις έρευνες της. Είναι όμως κάποιες πτυχές ή παράμετροι της πραγματικότητας που δύσκολα μπορούν να προσεγγιστούν με απόλυτη ακρίβεια.
Η μάζα των οπαδών της Ομόνοιας είναι παιδικό βίωμα για όσους από μας μεγάλωσαν την δεκαετία του 80’. Και εξ όσων φαίνεται παραμένει ως δεδομένο τη κυπριακής πραγματικότητας. Εκείνες οι κατάμεστες πράσινες κερκίδες ανά τα γήπεδα της Κύπρου. Εκείνη η ιαχή, που δονούσε την ατμόσφαιρα όταν ο «λαός» έπαιζε τα τύμπανα του πολέμου.
Ο «λαός» πια βρήκε τον Μωυσή (Πάμπος) του και περιμένει πια να τον οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας. Τα βάσανα, οι καημοί τα ντέρτια, οι απογοητεύσεις και η αδικία είναι στοιχεία που τονώνουν την ελπίδα.
Ζώντας στη μιζέρια, έχεις ως μοναδικό αποκούμπι το όνειρο… την επιθυμία για ν’ αλλάξεις την κατάσταση. Την ώρα που τρώνε οι άλλοι παντεσπάνι, εσύ ψάχνεις ένα ψίχουλο ψωμιού μήπως και χορτάσεις.
Κάπου εκεί είναι που μεταμορφώνεται η ψυχοσύνθεση σου. Γιατί ακριβώς έχεις ζήσει και τη σκληρή πραγματικότητα. Τον εξευτελισμό της περηφάνιας σου.
Ο «λαός» ήταν και φαίνεται ότι παραμένει ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρωπολογικού χάρτη στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Άμα απουσιάζει από τα γήπεδα, τότε παίρνει άλλη μορφή το γενικό σύνολο. Φτωχαίνει, μικραίνει, γίνεται απωθητικό.
Πλέον δείχνει να έχει επιστρέψει. Οι σαντουιτσίδες ανά τα γήπεδα της Κύπρου, τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Οι πρόεδροι των μικρών ομάδων επίσης.
Όπως και να χει, τούτη τη ακριβώς η δίψα, λειτουργεί καμιά φορά και ως παραισθησιογόνο. Το να ονειρεύεται κανείς, φλερτάρει με τη φαντασία, μένοντας μακριά από την πραγματικότητα.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει από τώρα, ποιο είναι το σύνολο που φτιάχνεται στο Ηλίας Πούλλος. Το σίγουρο είναι ότι η ομάδα θα βγάλει μια αξιοπρέπεια. Δεν θα έχει τα κουσούρια της περσινής ομάδας, που «κατόρθωσε» να γραφτεί ως μια από τις χειρότερες της ιστορίας.
Κατ’ αρχήν η ομάδα έχει άμυνα. Πάει χρόνια τώρα που ο αμυντικός της μηχανισμός έμοιαζε με παιγνιδότοπο. Ο Πάμπος μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι προπονητής με επιθετικές διαθέσεις, αλλά από μόνος του διαψεύδεται.
Στη κουβέντα που είχε χθες στο ΣΠΟΡ ΦΜ το είπε ξεκάθαρα: «. Για μένα και τους προπονητές η άμυνα ξεκινά από τον επιθετικό».
Δεν γνωρίζω γιατί ισχυρίζεται κάτι που ενδεχομένως να μην είναι. Οι ομάδες του Πάμπου, τσακίζουν τον αντίπαλο. Δεν είναι τυχαίο ότι με την ΑΕΛ του 12’ παρουσίασε τον καλύτερο αμυντικό μηχανισμό που εμφανίστηκε ποτέ στα κυπριακά γήπεδα. Δεν είναι κακό. Ο κάθε προπονητής έχει τα δικά του χαρακτηριστικά.
Κανείς δεν ισχυρίστηκε ποτέ, ότι ο Πάμπος κοιτάει μόνο την άμυνα του. Δεν ισχύει σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο.Αντιθέτως, στο επιθετικό του παιγνίδι, δίνει έμφαση στα άκρα, στη δημιουργία από τον άξονα ενώ σίγουρα το φόρτε του είναι οι στημένες φάσεις. Εξ ου και τα αθλητικά κορμιά των παικτών που επιλέγει. Βλέποντας τον Ματ να το καρφώνει με τον Ολυμπιακό μετά από κόρνερ… είμαι σίγουρος ότι τέτοιες φάσεις θα τις δούμε ξανά και ξανά τούτη τη χρονιά.
Είναι επίσης προπονητής ψυχολογίας. Σε τούτη τη πτυχή του, θα έχει άμεση ευθύνη και ο «λαός». Η στήριξη ή ακόμη και η αποθέωση είναι γι’ αυτόν ζωτικής σημασίας… κάτι σαν οξυγόνο. Άμα όμως τον πιέσει, είναι λες και του τραβάς το χαλί κάτω από τα πόδια. Και αυτό θα κάνει ζημιά στην ομάδα γενικότερα.
Γι’ αυτό ο «λαός» θα πρέπει να συνετιστεί και ν’ αντιληφθεί την πραγματικότητα. Η ομάδα είναι καινούργια σε όλα της. Η περίπτωση της ΑΕΛ τότε, δεν είναι ο κανόνας είναι η εξαίρεση.
Και κάτι τελευταίο. «Τούτος ο λαός…» που έγραφε ο ποιητής της Ρωμιοσύνης, Ρίτσος, αξίζει σεβασμού. Όπως και όλοι οι ποδοσφαιρικοί λαοί φυσικά.
Είναι καιρός να τον επιδείξουν οι αρμόδιοι. Ας αφήσουν τις ομάδες να παίρνουν αυτά που αξίζουν. Η αξιοκρατία είναι αυτή που θα διατηρήσει τον κάθε λαό στις κερκίδες. Το να γυρίσεις είναι εύκολο… το να παραμείνεις είναι το δύσκολο.
Όλοι αυτοί που έγιναν πλούσιοι μέσα από το ποδόσφαιρο, ας σεβαστούν την αγάπη του κόσμου. Ας παραδώσουν πίσω τα Σαββατοκύριακα στο λαό, πράσινο, κίτρινο ή μπλε…
