Χρήστος Ζαβός
Να τα πάμε από την αρχή. Όποιος περίμενε να δει την ομάδα και να του θυμίζει την Ομόνοια του Πέτσα, του Κάντηλου, του Ευαγόρα και του Ξιούρουππα καλύτερα να ασχοληθεί με το ψάρεμα ή να περιμένει λίγο ακόμη που θα ξεκινήσει το κυνήγι της τσίκλας.
Η Ομόνοια έτσι όπως δημιουργήθηκε φέτος, το λέγαμε και πέρσι, θα παίξει τη μπάλα που μπορεί τέλη του Οκτώβρη και έπειτα. Είναι κάτι σα νόμος. Όχι του Ιωνά, της λογικής. Δεν μπορεί μια ομάδα που βρέθηκε καλά, καλά μόλις πριν από λίγους μήνες να αποκτήσει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα συνοχή και ομοιογένεια. Όποιος δεν το κατανοεί, είπαμε ψαροτούφεκο ή σσιηιπέττο.
Το μόνο πράγμα που έχουν να κάνουν ο Ολίβα και οι παίκτες του είναι μέχρι τότε, να παίρνουν αποτελέσματα. Επί τούτου τα πήγαν περίφημα. Γιατί όταν παίρνεις αποτελέσματα, όλα είναι διαφορετικά, ειδικά στην Κύπρο.
Σκέψου να ερχόταν καμιά ισοπαλία με την Αλκή. Οκ, δεν θα γινόταν της πουτάνας αλλά με τη δεύτερη στραβή, οι «καθηγητές» της κερκίδας θα είχαν ξεθάψει τα τσεκούρια. Δεν κάνει αυτός, δεν κάνει ο άλλος, αχάπαρος ο κόουτς, άσε μας ρε Παπασταύρου, άσχετος ο Γκόμεζ… και κάτι τέτοιες μαλακίες που τις έχουμε όλοι έτοιμοι στο στόμα ανά πάσα στιγμή.
Από τον αγώνα με την Αλκή, προσωπικά δεν κρατάω την απόδοση της ομάδας για τους λόγους που σου εξήγησα πιο πάνω. Ούτε και το πλάνο το οποίο προορίζεται να λανσάρει ο Ισπανός αφού λίγο πολύ θα είναι είτε 4-4-2 μάλλον με τους αδύναμους, είτε 4-2-3-1 στα ντέρμπι.
Περισσότερο ενδιαφέρον είχε ποια θα είναι η προσέλευση του κόσμου, έτσι όπως κιόλας διαμορφώθηκε μετά το «Σχίσμα» του καλοκαιριού αλλά και με την «κάρτα». Στο θέμα αυτό είναι δύσκολο να γίνουν προβλέψεις αφού υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που εύκολα μεταβάλλονται με κύριο την πορεία της ομάδας. Αν τα πάει καλά ίσως να ξεχάσουν την «κάρτα». Αν όχι, θα παίζουν σε μισοάδειο ΓΣΠ.
Το σίγουρο είναι ότι το να βλέπεις την Ομόνοια χωρίς τον πυρήνα της «9» είναι ένα καινούργιο δεδομένο στο οποίο δύσκολα προσαρμόζεται κανείς, ακόμη και αν δεν είναι Ομονοιάτης.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο απ’ όλα στο ματς με την Αλκή ήταν να καταλάβει κανείς τη «ψαριά» του Γκόμεζ κατά το καλοκαίρι. Ή αν θες πόσο γεμάτη είναι η Ομόνοια που χτίστηκε υπό τον Ισπανό.
Στήνεσαι μπροστά στην TV, παραγγέλνεις μπύρα και κάτι να μασουλάς και στο τέλος σου παρουσιάζεται μια Ομόνοια σχεδόν από πέρσι.
Πέντε από τους ένδεκα, συμμετείχαν στη χειρότερη χρονιά της ιστορίας. Προς θεού δεν λέω ότι έχουν ευθύνες, ούτε ότι δεν αξίζουν να φορούν το τριφύλλι για φέτος, όπως όμως και να το κάνουμε, περιμένεις να δεις κάτι πολύ πιο καινούργιο.
Ο Ισπανός επιλέγει, Ματ, Χριστοφή, Τζαίλσον, Βύντρα και Σοάρες. Μόνο ο Φελτχόιζεν έλειπε που να πάρει η ευχή. Από κει και πέρα, ευτυχώς αντί του απίθανου Ολλανδού ήταν ο Μεχίας, ο Λόπεζ στ’ αριστερά, ο Πρέτσε, ο Μόντες, ο Ραμίρες και ο Γκόμεθ. Απ’ αυτούς ο Μεχίας ως πορτιέρο άντε και οι Ραμίρες, Γκόμεθ, Λόπες θεωρητικά έμοιαζαν ως βασικοί στο καλοκαιρινό προγραμματισμό.
Ασχέτως εάν οι Μόντες και Πρέτσε έδειξαν ότι αξίζουν με το παραπάνω να είναι στην ενδεκάδα, υπολείπονται, πάντοτε θεωρητικά μιλώντας, αρκετοί παίκτες που αναμένουμε να δούμε. Το γεγονός όμως ότι οι δύο τους, αγωνίζονται στον Κατάλογο Β’ δείχνει ότι η ομάδα αν μη τι άλλο θα έχει βάθος.
Γιατί; Γιατί ακόμη δεν έχουμε δει παίκτες πρωτοκλασάτους τουλάχιστον στο χαρτί. Μότα, Γκαφούρ, Λοέ, Ενρίκες, Αλμπίν διατηρούν ακόμη αυτή την αναμονή σ’ όλους μας όσον αφορά τη ψαριά του Γκόμες το καλοκαίρι. Η οποία παρεμπιπτόντως φάνηκε ότι δεν μπορεί να είναι και τόσο άσχημη.
Αυτός που άρεσε πολύ κατά την άποψη μου είναι ο Κοσταρικανός. Διάολος προσπαθούσε να βγάλει φάσεις από το πουθενά. Ο Ραμίρεζ είναι στην τελική ένας παίκτης που αξίζει τον κόπο να περιμένουμε να τον δούμε και πως θα κολλήσει με τον Ματ στην επίθεση.
Από κει και πέρα, κανείς εκ των καινούργιων που είδαμε ήταν απογοητευτικός. Ο Μεχίας σταθερός με καλές εξόδους, ο Λόπεζ αριστερά φαίνεται ότι έμαθε μπάλα στην Ισπανία, ο Γκόμεθ επίσης δείχνει σοβαρός στα χαφ, ο Μόντες είναι μπαλαδόφατσα που αν παίζει στον άξονα θα κάνει την ομάδα πιο γρήγορη ενώ ο Πρέτσε πέραν του ότι έβαλε το γκολ, θύμισε σ’ όλους μας στην βραχονησίδα ότι οι 22χρονοι δεν είναι μικρά παιδιά αλλά ολοκληρωμένοι παίκτες. Γιατί άμα ο Πρέτσε ήταν Κύπριος θα έπαιζε μπάλα στην Αγία Νάπα και το βράδυ θα δούλευε στην είσοδο μαγαζιού. Στην Κροατία όμως είναι αλλιώς.
Να το ξεκαθαρίσουμε και πάλι για να είμαστε κιόλας σοβαροί ένα παιγνίδι πρεμιέρας κόντρα στην Αλκή μέσα στο ΓΣΠ δεν μπορεί να θεωρείται κριτήριο. Για να μην τρελαθούμε κιόλας.
Γενικώς το πρότζεκτ είναι πέρα για πέρα ενδιαφέρον. Και είναι ενδιαφέρον γιατί μιλάμε για την Ομόνοια. Ιστορικό κλαμπ, που το καλοκαίρι του 18 ήταν ένα από τα σημαντικότερα στην ιστορία της. Και μόνο απ’ αυτό αξίζει τον κόπο να περιμένουμε. Τι επιφυλάσσει η ιστορία σ’ αυτό το μεγάλο κλαμπ και όλους που συμμετέχουν στο νέο κεφάλαιο της.
Είμαστε ακόμη στην αναμονή. Για τους νέους παίκτες, τους παλιούς, τον προπονητή, τον επενδυτή, τους συνεργάτες του τον «Λαό»… για το καινούργιο κεφάλαιο της ιστορίας της.
