Χρήστος Ζαβός
Λεν ότι οι γύπες σπάνια επιτίθεται σε υγιή ζώα. Μόλις όμως ανακαλύψουν ένα πτώμα ή άρρωστο ζώο, τότε ορμούν ανελέητα προκειμένου να εξασφαλίσουν την τροφή τους.
Κάπως έτσι μοιάζει η κατάσταση στον ΑΠΟΕΛ. Ο «απαιτητικός» κόσμος, όχι φυσικά όλοι, δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να επιτεθούν σ’ όποιον γι’ αυτούς μοιάζει θύμα ή άρρωστος. Έχει καλλιεργηθεί μια νοοτροπία σε μερικούς που μοιάζει με ποδοσφαιρική ψύχωση. Κάτι σαν γύπες που ζουν μέσα από τα πτώματα.
Όπου πτώματα βάλε κυρίως προπονητές. Ο «απαιτητικός κόσμος» μπορεί ακόμη και ν’ αποδοκιμάσει όχι μόνο έναν προπονητή που πήρε πρωτάθλημα ή πήρε την ομάδα στους 16 (!!) του Γιουρόπα (βλέπε Κρίστιανσεν), ούτε και έναν που έβαλε την ομάδα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ (βλέπε Δώνη), ούτε και κάποιον που έφτιαξε τα κακώς έχοντα αναδεικνύοντας και παίκτες μέσα στην ομάδα (βλέπε Κετσπάγια), ούτε και κάποιον ο οποίος έφερε τους καλύτερους παίκτες σ’ ένα καλοκαίρι (Μάριο Σέρτζιο), ούτε και κάποιον που παρουσίασε πολύ καλή εικόνα (βλέπε Φίνκ)…. μπορεί να αποδοκιμάσει ακόμη και τον καλύτερο κόουτς όλων των εποχών ( βλέπε Ιβάν Γιοβάνοβιτς). Το γράφεις και ντρέπεσαι…
Πλέον μάθαμε ότι μπορεί να αποδοκιμάζει και έναν προπονητή στα πρώτα 60 λεπτά παρουσίας του στον πάγκο. Ναι κυρίες και κύριοι συνέβηκε και αυτό.
Ο «απαιτητικός» κόσμος απαιτεί από τον επαγγελματία, μέσα του Ιούλη να παρουσιάσει μια ομάδα που να μοιάζει με τον Άγιαξ του 70’. Τι και αν ακόμη χτίζεται, τι και αν τα πόδια των παικτών μοιάζουν να έχουν βαρίδια, τι και αν κάποιοι δεν έχουν καταλάβει που βρίσκονται, τι και αν κουβαλούν την κούραση της προετοιμασίας… όλα αυτά δεν έχουν σημασία.
Βέβαια ο «απαιτητικός κόσμος» δεν το νοιάζει διόλου κατά πόσο ο προπονητής επιλέγει να βγάλει έναν παίκτη ακόμη και αν έχει πρόβλημα τραυματισμού. Άμα το κάνει χωρίς τη συναίνεση του, τότε μαύρο φίδι θα τον ζώσει. Θα τον πάρει ο διάολος καλοκαιριάτικα αφού τόλμησε να κάνει αλλαγή χωρίς να τους ρωτήσει.
Είχα σκοπό να γράψω γι’ αυτά που είδαμε στο ματς. Δεν μπορεί όμως να αγνοήσεις την ψύχωση του «απαιτητικού κόσμου» Μια ανωμαλία η οποία είναι ανεκτή από τη διοίκηση αλλά και τους δημοσιογράφους που εκθειάζουν το μεγαλείο του κόσμου.
Σε καμία περίπτωση δεν γενικεύω καταστάσεις. Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά πλέον είναι μια σημαντική μερίδα. Είναι διαφορετικό να μην συμβιβάζεσαι με την ήττα και διαφορετικό να μην την αποδέχεσαι ως ένα από τα τρία αποτελέσματα που προκύπτουν μέσα από τον αγώνα.
Ποια ήττα δηλαδή; Η ομάδα κέρδισε. Και κέρδισε έναν αντίπαλο ο οποίος ξάφνιασε με την ποιότητα του. Δεν είναι Παρί Σεν Ζερμαίν αλλά είναι ένα σύνολο που βγάζει μια αξιοπρέπεια. Αυτή είναι η Ντουτελάνζ.
Όντως ο ΑΠΟΕΛ δεν ήταν καλός. Δεν είχε σύνδεση στις γραμμές του, η άμυνα δεν στεκόταν καλά στα πόδια της ενώ και μεσοεπιθετικά δεν υπήρχαν οι συνεργασίες που θα έπρεπε. Δεν είδαμε τα μπακ να επιτίθεται, δεν είδαμε τις κάθετες πάσες, δεν είδαμε καλούς συνδυασμούς ή εναλλαγές θέσεων από την μέση και μπροστά.
Μπορεί κιόλας όλοι να λένε ότι το πρόβλημα ήταν αμυντικό χθες, αλλά άμα είναι κάτι να παρατηρήσεις κάτι για τον φετινό ΑΠΟΕΛ νομίζω ότι η αδυναμία έχει να κάνει από τη μέση και μπροστά. Πίσω με τους Καρλάο, Λούκας και Ιωάννου θα φτιάξουν τα πράγματα. Θα οχυρωθεί η ομάδα για τα καλά. Από τη μέση και μπροστά;
Έχασες τη φρεσκάδα που προσέφερε ο Πιέρος. Ο Ντε Καμάργκο πολύ καλός παίκτης αλλά οδεύει στα 35 του. Ως πόσο θα τρέχει; Και αν η ομάδα φτάσει τα εξήντα παιγνίδια όπως και πέρσι; Ο Ποτέ είναι ένας νέος παίκτης συνεπώς θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε πως θα ανταποκριθεί. Πρώτη φορά όμως θα παίξει σε τέτοιο επίπεδο, νοουμένου ότι η ομάδα θα προχωρήσει στην Ευρώπη.
Στα φτερά υπάρχουν επίσης επιλογές αλλά υπάρχει το ερωτηματικό κατά πόσο ο Οάρ είναι ένας παίκτης που θ’ αναπληρώσει με επιτυχία τον Γιαννιώτα. Γιατί ο Ελλαδίτης ναι μεν ήταν προβληματικός στη συμπεριφορά του αλλά είχε μπει στο πετσί του ΑΠΟΕΛ. Και αγωνιστικά δεν ήταν κανένας τυχαίος.
Ερωτηματικό υπάρχει και στη θέση του επιθετικού χαφ. Ο Μπερτόλιο είναι συμπαθητικός παίκτης, χρήσιμος, με τρεξίματα, ψάχνει το γκολ… δεν μου φαίνεται όμως ηγέτης. Δεν είναι ο Ντε Βινσέντι που θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Αυτός που θα τελειώσει τον αντίπαλο από μια φάση και μόνο. Που θ’ αναλάβει πλήρως το δημιουργικό παιγνίδι του συνόλου. Τώρα να μου πεις υπάρχει και ο Εμπεσίλιο. Τον οποίο όμως πάνε να φάνει οι «απαιτητικοί δημοσιογράφοι» και ο «απαιτητικός κόσμος».
Επιστρέφοντας στα επιτεύγματα του «απαιτητικού κόσμου» νομίζω ότι έχουν ήδη μαζέψει ξύλα για να κάψουν τον προπονητή. Άμα ένας επαγγελματίας προπονητής, παίζει συνέχεια με την πλάτη στον τοίχο… πες μου εσύ πόσο θ’ αντέξει; Πες μου εσύ ο Μπέιν με την κάκιστη εντύπωση που απέκτησε χθες, πως θα δουλέψει ήρεμα και με λογική;
Κάπου θα έρθει η στραβή και ο «απαιτητικός κόσμος» θα του επιτεθεί όπως οι γύπες στα θηράματα του. Και δεν θα γλυτώσει… μέχρι τον επόμενο.
Δύσκολη είναι η ρεβάνς αλλά ο ΑΠΟΕΛ είναι το φαβορί. Όντως αν δεν διορθωθούν κάποια πράγματα, τότε το πρόβλημα θα μεγεθυνθεί. Ή προσεγγίζεις τη κατάσταση με ψυχραιμία ή ανάβεις την πυρκαγιά και όποιον πάρει ο χάρος…
