Για να γυρίσει ο ήλιος

Άμα ήταν ο ζωδιακός κύκλος της Ομόνοιας παρόμοιος με αυτός των Κινέζων, τότε σίγουρα φέτος θα ήταν η χρονιά του Πάμπου. Πως είναι του πιθήκου, του αλόγου, του δράκου και πάει λέγοντας, φέτος όπου υπάρχει Ομόνοια, υπάρχει και Πάμπος.

Άμα το δεις κουμμουνιστικά, τότε ο ηγέτης της επανάστασης είναι ο Πάμπος. Πώς ήταν ο Κλάρας, ο Τσε, ο Λένιν ή ο Μάο, για φέτος είναι ο Πάμπος τίποτα άλλο.

Είναι αυτός που θα κρατήσει τη παντιέρα. Δεν είναι φυσικά κόκκινη, ούτε μαύρη, είναι καταπράσινη και ψάχνει να κυματίσει και πάλι περήφανα. Κόντρα στο καθεστώς που δημιούργησε ο ποδοσφαιρικός και όχι μόνο εχθρός.

Δύσκολα τα πράγματα. Ταλαιπωρημένος λαός. Μέσα από τα προβλήματα όμως, η δίψα για κάτι καλύτερο μεγαλώνει. Την ίδια ώρα που πονάς και ταλαιπωρείσαι, η ελπίδα για καλύτερες μέρες θεριεύει. Γίνεται σχεδόν εμμονή.

Σκέψου οι παλιοί Ομονοιάτες. Αυτοί που έζησαν τα ένδοξα χρόνια. Τότε που οι αντίπαλοι έπαιζαν με το τριφύλλι και γνώριζαν από τη Δευτέρα ότι το Σαββατοκύριακο τους δεν θα είναι και τόσο καλό ποδοσφαιρικά.

Οι νεότεροι, είναι πιο μπασμένοι στα βάσανα. Δεν έμαθαν τι σημαίνει να είσαι πρώτος. Αντιθέτως ζουν μες το πετσί τους την κυριαρχία των άλλων. Και όταν λέμε κυριαρχία, εννοούμε στα πάντα. Από το αγωνιστικό μέχρι το παρασκηνιακό, επικοινωνιακό.

Σήμερα ξεκινά η χρονιά. Κακά τα ψέματα ο πράσινος πλανήτης περιτριγυρίζεται γύρω από έναν και μόνο άξονα. Το όνομα αυτού Πάμπος Χριστοδούλου. Είναι τρελό αυτό που συμβαίνει αλλά στην Κύπρο το «τρελό» μοιάζει φυσιολογικό. Δεν μπορεί ένας και μόνο άνθρωπος να κάνει την «επανάσταση». Αυτά είναι για βιβλία λογοτεχνικά όπου ο μύθος υπερτερεί του ρεαλισμού.

Ας υποθέσουμε ότι η ομάδα είναι αυτή που φαντάζεται ο κάθε οπαδός του τριφυλλιού. Παρεμπιπτόντως το μόνο σίγουρο για την φετινή Ομόνοια είναι ότι αγωνιστικά θα είναι πολύ καλύτερη από την περσινή ομάδα που μόνο προσβλητική ήταν απέναντι στο σύνολο της ιστορίας του κλαμπ.

Τέτοια Ομόνοια όπως την περσινή δεν θα παρουσιάσει ο Πάμπος. Αντιθέτως εξ όσων δείχνουν θα πάει με τη δοκιμασμένη συνταγή έτσι όπως την εφάρμοσε στη Λεμεσό. Μέχρι και τις Πλάτρες θα πρασινίσει, όπως τις κιτρίνισε πριν από έξι χρόνια. Μια ομάδα σφικτή, αθλητική που θα κοιτάει τα πίσω της και θα ψάχνει ένα γκολ, με κάθε τρόπο. Από την κόντρα μέχρι τις στημένες φάσεις.

Ο Πάμπος επαναλαμβάνει ότι σχεδόν έκανε το καλοκαίρι του 11 στη Λεμεσό. Ξήλωμα και χτίσιμο. Καμιά ντουζίνα ίσως και περισσότερους παίκτες, τους οποίους θα προσπαθήσει να παντρέψει με τους παλιούς, όσους απέμειναν.

Είμαι με την εντύπωση ότι αυτό το προσωπικό-κεντρικό μοντέλο δεν είναι και το κατάλληλο. Τι εννοώ; Άμα η διοίκηση δεν σταθεί αρωγός και προστατέψει την ομάδα, τότε όχι ο Πάμπος, ούτε ο Τσε δεν θα μπορέσει να κάνει την ανατροπή.

Πες ότι υποθετικά η ομάδα είναι φουριόζα. Στην Κύπρο είμαστε, άμα όμως δεν οχυρωθεί παρασκηνιακά, τι να σου κάνει ο Πάμπος ή οι παίκτες; Άμα το «μαρούλι» δεν μπαίνει στον τραπεζικό λογαριασμό του Κανού ή του Καντέ, τότε πως θα βγει το επιθυμητό πρόσωπο μέσα στον αγωνιστικό χώρο;

Άμα ο κόσμος δεν κάνει την ανάλογη υπομονή και με την πρώτη στραβή ξεκινήσει αναθεματισμούς για το Χ παλτό ή Ψ άσχετο, πως θα έρθει η ηρεμία;

Και πάνω απ’ όλα χρειάζεσαι και την τύχη. Αστάθμητος παράγοντας που δεν μπορείς να ελέγξεις ούτε και φυσικά να προβλέψεις.

Το πιο σημαντικό από την εμπειρία μου για τον Πάμπο είναι να κολλήσει το γλυκό με τη διοίκηση. Ο συγκεκριμένος προπονητής όλοι το ξέρουμε γνωρίζει το κυπριακό ποδόσφαιρο όσο λίγοι. Παλαιότερα είχαμε πει, όχι απλά το ξέρει… είναι το κυπριακό  ποδόσφαιρο.

Αυτό που δεν είναι σίγουρο είναι ποια σχέση θα διαμορφώσει με τη διοίκηση. Είναι μεν άτομο που τρέφεται μέσα από την αγάπη του κόσμου ( άμα νιώσει την παραμικρή αμφισβήτηση εκ μέρους του κόσμου, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του) αλλά με τη διοίκηση η συνεργασία πρέπει να είναι άψογη.

Δεν έχει και τη φήμη του «εύκολου». Είναι δύσκολο άτομο που άμα νιώσει ότι κάποιοι τον αμφισβητούν εκ των έσω δεν θα ησυχάσει. Καμιά φορά χάνει και τη ψυχραιμία του και οι συνέπειες δεν είναι θετικές.

Όπως και να έχει. Όντως ο Πάμπος είναι τεράστιο κεφάλαιο για τη φετινή Ομόνοια. Κανείς όμως δεν είναι πάνω από την ομάδα. Άμα όλοι δεν το κατανοήσουν, τότε η ανωμαλία είναι σίγουρο ότι θα προκύψει.

Μπορεί όλοι να μιλούν για τον Πάμπο, αλλά το μυστικό ένα είναι και ας ακούγεται κλισέ. Διοίκηση, τεχνική ηγεσία, παίκτες και κόσμος πρέπει να λειτουργήσουν ως ένα. Άμα κάποιος κρίκος απ’ την αλυσίδα δεν δουλέψει ανάλογα, τότε θα υπάρξει πρόβλημα.

Κάποιοι θέλουν και βλέπουν μόνο τον Πάμπο. Στο μυαλό τους ίσως να ισχύει όπως και επικοινωνιακά αφού τα media ψάχνουν για ήρωες.

Στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Η πραγματικότητα δεν έχει ήρωες. Έχει συλλογική δουλειά διαφορετικά «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι».

Το λέει καλύτερα ο Ελύτης σ’ ένα στίχο που μελοποίησε ο Μίκης:
Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.