Χρήστος Ζαβός
Δεν μπορεί να υπάρξει χειρότερη εξέλιξη για το άθλημα, όταν ο κόσμος γυρίζει την πλάτη και δεν επισκέπτεται τα γήπεδα. Και ενώ για όλες σχεδόν τις χώρες, προτεραιότητα των ομάδων ή της διοργανώτριας αρχής είναι η προσέλκυση θεατών, οι ιθύνοντες του αθλήματος στο νησί φαίνεται να μην τους καίγεται καρφί!!
Η χθεσινή δημοσιοποίηση εκ μέρους της ΚΟΠ όσον αφορά τον συνολικό αριθμό των εισιτηρίων που κόπηκαν για την περσινή σεζόν, κανονικά θα έπρεπε να λειτουργήσει στ’ αυτιά των ιθυνόντων ως «καμπανάκι κινδύνου».
Και όμως έχουν περάσει 24 ώρες και οι αντιδράσεις είναι ανύπαρκτες. Επί της ουσίας δεν έχει τοποθετηθεί κανένας πέραν του ΑΠΟΕΛ που υπερηφανεύεται για την πρωτιά του. Η Ομοσπονδία όπως συνηθίζει στα σοβαρά θέματα κάνει την πάπια ενώ οι ομάδες η κάθε μια ξεχωριστά υποκρίνεται ότι όλα βαίνουν καλώς.
Συνολικά ο αριθμός έφτασε για τη σεζόν που ολοκληρώθηκε στα 403, 207 εισιτήρια. Για τη σεζόν 15-16 τα εισιτήρια έφτασαν τα 460, 105. Η μείωση συνολικά είναι της τάξης του 12%.
Με τη συμμετοχή 12 ομάδων στο πρωτάθλημα 14-15 πιάσαμε 411, 454. Το 13-14 κόπηκαν 475.989 ενώ το 12-13, 504,523.
Εάν δηλαδή συγκρίνουμε την κατάσταση του 12-13 με τη σεζόν 16-17 η μείωση φτάνει στο 25%!!! Ο ένας δηλαδή στους τέσσερις οπαδούς επιλέγει είτε την τηλεόραση ή μπορεί και να μην ασχολείται καθόλου έτσι όπως έχουν καταντήσει το άθλημα.
Το ποσοστό της μείωσης είναι τραγικό!! Και δεν έχει να κάνει με την οικονομική κρίση αφού πλέον οι ομάδες μη έχοντας επιλογή έχουν μειώσει την τιμή του εισιτηρίου. Ούτε και αυτό φαίνεται να δελεάζει τον κόσμο, την αποχή του οποίου επιβεβαιώνουν οι αριθμοί… που ως γνωστό σπάνια λένε ψέματα. Οι λόγοι αποχής είναι πολλοί και έχουν γραφτεί πολλάκις απ’ αυτή τη στήλη εδώ και πολλά χρόνια.
Το πιο ανησυχητικό απ’ όλα είναι ακριβώς η απάθεια που πηγάζει μέσα από την Ομοσπονδία και κατ’ επέκταση στις ομάδες. Εξ όσων γνωρίζουμε δεν υπάρχει κάποιο πλάνο βελτίωσης της κατάστασης. Το μυαλό τους μάλλον είναι επικεντρωμένο στα τηλεοπτικά συμβόλαια, τα οποία πλέον αποτελούν τη κύρια πηγή εσόδων στα οικονομικά του κάθε κλαμπ.
Τα πιο πάνω στατιστικά αποδεικνύουν ότι το ποδόσφαιρο έχει καταντήσει μια μπίζινα εις την οποία επιδίδεται μια ομάδα ανθρώπων για να κερδοσκοπεί σε προσωπικό επίπεδο. Επιδίδονται δηλαδή σ’ ένα συνεχές έγκλημα εις βάρος ενός κοινωνικού αγαθού.
Είναι πασιφανές ότι η εν λόγω κατάσταση βολεύει πολλούς εξού και δεν έχουν κανένα λόγο να την αλλάξουν. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η άγνοια της κατάστασης εκ μέρους τους και η απάθεια που επιδεικνύουν σ’ ένα τέτοιο σοβαρό θέμα όπως είναι η αποχή του κόσμου.
Έτσι θα συνεχιστεί το πράγμα. Γιατί το ποδόσφαιρο μοιάζει πια παραδομένο στις ορέξεις των ανθρώπων που δεν κάνουν αυτοκριτική, ενώ έχουν φτάσει στο σημείο να υπηρετούν το άθλημα για καθαρό προσωπικό όφελος.
Στην Κύπρο είμαστε όμως. Κανείς δεν αποχωρεί, ιδιαίτερα δε όταν επωφελείται. Και άντε να σου πουν τώρα ότι είναι εκεί για να υπηρετούν τις ομάδες και το άθλημα γενικότερα.
Με ποιο επιχείρημα; Η αποχώρηση του κόσμου είναι το μεγαλύτερο έγκλημα. Εις το οποίο πάλι δεν θα βρεθεί ο ένοχος. Ο οποίος εγκληματίας όχι μόνο επιστρέφει στο χώρο του εγκλήματος αλλά τον έχει καπηλευτεί.
