Χρήστος Ζαβός
Τι άλλο μας επιφυλάσσει ο όμορφος κόσμος του κυπριακού ποδοσφαίρου… κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Όσοι πάντως νομίζουν ότι τα έχουμε δει όλα, μάλλον πλανώνται.
Τι να πεις; Για μάνατζερ-προέδρους, ομάδες που αλλάζουν προπονητές τέσσερις και πέντε φορές τη σεζόν, παίκτες που μοιάζουν έτοιμοι κάνουν πραγματικότητα το κουπόνι του στοιχήματος, ομάδες που παραπαίουν και ξαφνικά μεταμορφώνονται σε Μπάρτσα, διαιτητές που δεν γνωρίζουν τους κανόνες, τους μηχανισμούς προπαγάνδας που στήθηκαν για να εμφανίζονται οι διοικήσεις ως μητέρα Τερέζα…
Ανάμεσα στα πιο πάνω και άλλα πολλά, από φέτος βλέπουμε πια να έχει φυτρώσει και ένα καινούργιο φρούτο. Τέτοιο φρούτο, που κάπου εκεί στο Άμστερνταμ θα τρίζουν τα κόκκαλα του Κρόιφ ή στο Μάντσεστερ θα ξύνει τον κόρφο του ο Σερ Άλεξ.
Ποδοσφαιράνθρωποι που έχουν πάει το άθλημα ένα βήμα παρά πέρα. Το άθλημα, όχι τη μπίζινα έτσι όπως κατάντησε.
Και όπου μπίζινα, ξέρεις ότι το κυπριακό δαιμόνιο δεν ησυχάζει. Εδώ τους γάμους τους έχουμε μετατρέψει σε επιχείρηση, το ποδόσφαιρο και τις μεταγραφές θα αφήναμε;
Επ’ αυτού πλέον στο κυπριακό ποδόσφαιρο, το απόλυτο κουμάντο στον προγραμματισμό των περισσοτέρων ομάδων κάνουν οι πρόεδροι. Προσέξτε, όχι το κουμάντο στα οικονομικά αλλά και στο αγωνιστικό κομμάτι.
Όταν λέμε πρόεδροι εννοούμε και τους ανθρώπους που είναι γύρω τους. Ναι μεν παίρνουν μια άποψη από τον προπονητή αλλά τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχουν αυτοί.
Είναι οι διοικούντες με προεξάρχοντα τον πρόεδρο που δημιουργούν γέφυρες επικοινωνίας με τους μάνατζερ και ακολούθως λαμβάνοντας γνώμες/ πληροφορίες από το περιβάλλον για το συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή πράττουν ανάλογα.
Με λίγα λόγια οι περισσότεροι των προπονητών μοιάζουν περισσότερο διεκπεραιωτές παρά να είναι τα άτομα που «χτίζουν» την ομάδα και έχουν την απόλυτη ευθύνη. Όπως δηλαδή συμβαίνει σε κάθε ποδοσφαιρικά υγιές ομάδα.
Μιλώντας για τα κυπριακά δεδομένα, όσοι είδαν τον ΑΠΟΕΛ του Γιοβάνοβιτς ή την Ανόρθωση του Κετσπάγια, καλώς. Να ξέρεις όμως τέτοιου είδους μοντέλα μοιάζουν πλέον στο κυπριακό ποδόσφαιρο ξεπερασμένα.
Και πώς να ήταν διαφορετικά αφού οι πρόεδροι πολλάκις έχουν αποδείξει ότι δεν εμπιστεύονται τους προπονητές. Τους οποίους δεν υπολογίζουν και λίγο πολύ γνωρίζουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να αποχωρήσουν. Ακόμη και αν είναι επιτυχημένοι. Παραδείγματα προπονητών επιτυχημένων που πέτυχαν αλλά έφυγαν, πολλά.
Το φρούτο «κόουτς-πρόεδρος» εμφανίστηκε χρόνια τώρα στις ομάδες μας, κυρίως τις μικρές. Πλέον όχι μόνο φύτρωσε, ρίζωσε και στα μεγάλα κλαμπ.
Και να σαι σίγουρος ότι θα αποτελέσει σημαντική παράμετρο στον όμορφο και αγγελικά πλασμένο κόσμο του κυπριακού ποδοσφαίρου. Κόουτς πρόεδρος, δημοσιογράφος, ταμίας, μάνατζερ… άντε και δεξί χαφ.
