Χρήστος Ζαβός
Σοβαρότατο θέμα… τόσο σοβαρό που ξεφεύγει από το ποδοσφαιρικό/ αγωνιστικό κομμάτι και εμπίπτει στο κοινωνικό. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά αφού σχετίζεται με τα μικρά παιδιά που αθλούνται στο χώρο του ποδοσφαίρου με τη συναίνεση εννοείται των γονιών τους.
Πόσο μάλλον δε, όταν μιλάμε για την κυπριακή κοινωνία εις την οποία μονοπωλεί το ποδόσφαιρο. Με τις ακαδημίες να φυτρώνουν όπως τα μπούκικα σε κάθε γωνιά γειτονιάς και τη ματαιοδοξία του πατέρα ή της μητέρας να δει το παιδί της να αγωνίζεται στη Μπαρτσελόνα, το όλο θέμα έχει καταντήσει μια τεράστια μπίζινα.
Μπίζινα η οποία συντηρείται από τα όνειρα και τον ιδρώτα των παιδιών ή καμιά φορά την ανάγκη των γονιών να ζήσουν τα μεγαλεία που βλέπουν στα ΜΜΕ και αφορούν τη ζωή φτασμένων παικτών.
Δυστυχώς η κοινωνία μας δεν λέει να «από-ποδοσφαιριοποιηθεί» αφού η αθλητική μας κουλτούρα ξεκινά και ολοκληρώνεται στις γραμμές ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου. Επί τούτου τεράστια ευθύνη έχουμε και εμείς οι δημοσιογράφοι, κυρίως όμως η ίδια η Πολιτεία.
Εξίσου μεγάλη ευθύνη έχουν και οι ίδιοι οι γονείς. Ναι μεν νοιάζονται, αγωνιούν και ξοδεύουν οικονομικά για το παιδί τους, ωστόσο μάλλον άθελα θέτουν τον εαυτό τους και το παιδί σε μια κρεατομηχανή που αλέθει όνειρα και κυρίως κερδοσκοπεί οικονομικά.
Ακολουθώντας τις διάφορες διατάξεις της ΟΥΕΦΑ που εφαρμόζει η ΚΟΠ, κάθε γονιός υποχρεούται να υπογράψει μια ειδική συμφωνία για να εκδοθεί η ποδοσφαιρική ταυτότητα εάν και εφόσον θέλει να δει το παιδί του ν’ αγωνίζεται στα πρωταθλήματα της ΚΟΠ.
Προβαίνοντας όμως σ’ αυτή τη κίνηση δεσμεύεται με την ομάδα η οποία αποκτά δικαιώματα εκπαίδευσης και ανάπτυξης μέχρι τα 18 χρόνια συν τρείς επιπλέον μήνες.
Η αποποίηση των δικαιωμάτων εκ μέρους της ομάδας, συμβαίνει σε περίπτωση που αποζημιωθεί οικονομικά ή συναινέσουν οι «ειδικοί» ότι ο μικρός δεν έχει μέλλον στο χώρο του αθλήματος.
Είναι πολλές φορές όμως που κάποιοι έπαιξαν σαν στα ζάρια την αγωνία των γονιών ή τις φιλοδοξίες του παιδιού. Οι συγκρούσεις μεταξύ γονιών προπονητών και εφόρων είναι πλέον ένα συχνό φαινόμενο που χαρακτηρίζει την όλη διαδικασία.
Δεν είμαστε εδώ σε θέση να γνωρίζουμε πως μπορεί να αποφευχθούν τέτοιου είδους φαινόμενα νοουμένου ότι οι περισσότεροι εκ των κανονισμών εκπονούνται από την ευρωπαϊκή ομοσπονδία και είναι απίθανο να παραβιαστούν.
Θα μπορούσε όμως η ΚΟΠ να φροντίσει ν’ αναπτύξει εκείνους του μηχανισμούς που θα επόπτευαν τη λειτουργία τόσο των ιδιωτικών ακαδημιών όσο και των ομάδων.
Σου δίνεται πάντως την εντύπωση ότι όπως και την υπόλοιπη κοινωνία έτσι και στο συγκεκριμένο τομέα επικρατεί μια άναρχη κατάσταση εις την οποία κάποιοι κερδοσκοπούν.
Οι γονείς πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί προσπαθώντας να εντοπίσουν ανθρώπους που σέβονται το ταλέντο και την προσωπικότητα του παιδιού και είναι κυρίως επαγγελματίες.
Το ιδανικότερο θα ήταν ο πατέρας ή η μητέρα να μην εθελοτυφλεί και να διαπιστώσει από μόνος του εάν όντως το παιδί έχει τα εφόδια να συνεχίσει στον σκληρό επαγγελματικό κόσμο του ποδοσφαίρου. Ένα κόσμο που πλέον περιστρέφεται γύρω από το χρήμα και όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει η όποια ηθική ή σεβασμός πάει περίπατο.
Και όταν τέτοιου είδους στοιχεία στερούνται από τα παιδιά κινδυνεύει η ίδια η προσωπικότητα τους και κατ’ επέκταση η ψυχική υγεία τόσο των ιδίων όσο και των γονιών.
