Χρήστος Ζαβός
Τέτοιες μαλακίες λέμε στην Κύπρο και αυτοϊκανοποιόμαστε… με ρατσιστικά τσιτάτα. Σε μια κοινωνία βαθιά συντηρητική, η προοδευτικότητα μοιάζει με ψυχική ασθένεια για τον ηλίθιο που απαρνείται την εξέλιξη του ατόμου.
Στη ζωή οδηγούμαστε με την προσωπικότητα και τις αποφάσεις που παίρνουμε. Κάτι τέτοιο συνέβηκε και με το νεαρό από τη Σωτήρα.
Γεννημένος μέσα σε άνδρο δεξιών και Ανορθωσιατών, έστριψε το τιμόνι σ’ άλλη κατεύθυνση έως ότου βρει την δική του Ιθάκη. Όπου Ιθάκη βάλε Ομόνοια, όπου νεαρός, Τζίμης και θα βρεθείς φάτσα κάρτα στην ιστορία ενός από τους πιο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές των τελευταίων είκοσι χρόνων.
Άμα κιόλας το ταλέντο δεν συνοδευόταν από την ατυχία, τότε η κουβέντα θα είχε τοποθετηθεί σ’ άλλο επίπεδο. Όχι πως δεν το πλησίασε, αλλά η καταραμένη τρύπα με ακτίνα 15 σχεδόν εκατοστών στον τετρακέφαλο δεν του επέτρεψε να συνεχίσει.
Σ’ εκείνη την περίοδο μέτρησε τα κουκιά του μες το ψυχρό περιβάλλον της Ελβετίας. Άλλωστε σε τέτοιες στιγμές είναι που σκύβεις το κεφάλι και προσπαθείς να κατανοήσεις τι είναι το καλό για σένα. Τι σου ταιριάζει, πως θέλεις να πορευτείς και κυρίως ποιοι είναι αυτοί που είναι γύρω και θέλουν όντως να σε βοηθήσουν.
Τελικά αποφάσισε Ομόνοια. Μάλλον δεν είναι και πολύ των λεφτών. Γιατί άμα ήταν θα πήγαινε στους δίπλα. Έλα όμως που δεν γουστάρει το σταριλίκι και τα ψευδό-στησίματα μπροστά στους paparazzi.
Αυτοί που τον ξέρουν λένε ότι όντως του ταιριάζει η «πράσινη μεγαλούπολη». Την ίδια κουλτούρα κουβαλά και αυτός. Είναι λαϊκός τύπος. Οι σνομπ του νησιού θα τον πουν χωριάτη, τρομάρα τους. Αφού δεν έχει πρόβλημα να πηγαίνει στους καφενέδες και να μιλά με τον κόσμο. Δεν πολύ-γουστάρει τα high class cafe που ξεφυτρώνουν στην Κύπρο το ένα πίσω από τ’ άλλο.
Δεν είναι όμως μονάχα αυτός ο λόγος που αποφάσισε να ριζώσει μέσα από το τριφύλλι. Εκτίμησε βαθιά ότι όντως η Ομόνοια τον φρόντισε στα δύσκολα χρόνια της καριέρας του. Την Ευρώπη όλη γύρισε για να βρει τους ιατρούς που θα τον θεραπέψουν. Και όντως η Ομόνοια έχει κάνει σωρεία αυτοκαταστροφικών ενεργειών, στην περίπτωση όμως του Τζίμη συμπεριφέρθηκε με μεγαλείο απέναντι σ’ ένα μεγάλο παίκτη. Σ αυτή τη ζωή για τίποτα δεν γεννιέσαι... γίνεσαι.
Ακόμη και τώρα στα δύσκολα οικονομικά χρόνια, έκαναν την υπέρβαση για πάρτη του καθιστώντας τον ως τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη του ρόστερ. Πέραν των 200 χιλιάδων, αλλά κανείς δεν κλαίγεται γι’ αυτά.
Κυρίως γιατί η Ομόνοια χρειάζεται ένα ηγέτη. Ένα άτομο που το κλαμπ θα προσωποποιείται στην ύπαρξη του. Και είναι αυτός ακριβώς. Ο Τζίμης. Ο παικταράς, ο λαϊκός και φυσικά αυτός που αρνήθηκε τα λεφτά των απέναντι.
Ο σημαντικότερος όμως λόγος που αποφάσισε Ομόνοια είναι η αγάπη του «λαού». Λαϊκός τύπος δύσκολα ολοκληρώνεσαι με τα λεφτά και τα λούσα. Ο Τζίμης έχουν να λένε οι γύρω του, ότι τρέφεται με την αγάπη του κόσμου. Και τέτοια λατρεία δύσκολα θα την ζούσε σ’ άλλο ποδοσφαιρικό πλανήτη.
Άσε κιόλας που βλέπει και στο μέλλον. Κατανοεί ότι κλείνοντας την καριέρα του στην Ομόνοια κάποιο πόστο θα τον περιμένει. Μπορεί και να μην το ξέρεις, αλλά η προπονητική γυρίζει μέσα στο μυαλό του.
Ταγμένος στην Ομόνοια πια, διαθέτει δύο σπίτια. Ένα με την Αντιγόνη τον μικρό γιό και το τέταρτο μέλος που έρχεται.
Και ένα ακόμη στο Ηλίας Πούλλος. Εκεί που τον σέβονται. Μπορεί να μην είναι του πολλή μπλα, μπλα αλλά οι συμπαίκτες του νιώθουν ασφάλεια όταν ο Τζίμης είναι δίπλα τους. Όπως και ο κόσμος νιώθουν ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή με μια ενέργεια του να πάρει το παιγνίδι.
Είναι μάλλον η αυτοπεποίθηση που τον χαρακτηρίζει. Μολονότι χαμηλών τόνων, η σιγουριά ξεχειλίζει γύρω από την ύπαρξη του. Άμα κιόλας τον ρωτήσεις ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης στην Κύπρο, δεν έχει κανένα ενδοιασμό να δείξει τον εαυτό του.
Αγαπά τον εαυτό του και ως τέτοιος αγαπά και τον υπόλοιπο κόσμο. Βοηθάει αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι να το διατυμπανίζει. Καθόλου τυχαίο που είναι ιδρυτικό μέλος της φιλανθρωπικής οργάνωσης των παικτών «Γκολ στη ζωή».
Ο Τζίμης δεν είναι Τότι, μη λέμε μαλακίες. Είναι πια ο Τζίμης της Ομόνοιας. Μια προσωπικότητα που πήρε τις αποφάσεις κόντρα στην επικρατούσα αντίληψη που κυριεύεται από τα λεφτά και το θεά θήναι. Ένας άνθρωπος ξεχωριστός, σε μια εποχή απάνθρωπη.
