Χρήστος Ζαβός
Δεν είμαι φαν της εκπομπής. Ούτε και γουστάρω να βλέπω συγκινητικές ιστορίες ανθρώπων που χάθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Έχουμε που έχουμε τόσα προβλήματα, σιγά να μην κάτσω να μυξοκλαίω μπροστά στο χαζοκούτι.
Το ρεζουμέ όμως της εκπομπής είναι όντως ενδιαφέρον. Το να στήνεται ο συμμετέχοντας πίσω από ένα τοίχο, γνωρίζοντας ότι κάτι του επιφυλάσσεται είναι ένα concept που δεν αφήνει αδιάφορο τον τηλεθεατή. Εξού και η επιτυχία της εκπομπής όλα αυτά τα χρόνια.
Τώρα να μου πεις, εδώ έχει τελικό και εσύ μας πρήζεις τα συκώτια για την εκπομπή. Κάτι τέτοιο όμως μου θυμίζει ο Σοφρώνης. Είναι λες και είναι αυτός πίσω από το διαχωριστικό και απέναντι του βρίσκεται η ίδια η ιστορία.
Τον καλεί και του ζητά ν’ ανταμώσουν. Εν μέρει ίσως να τα χουν πει οι δύο τους. Όχι όμως οριστικά. Γιατί στην ποδοσφαιρική Κύπρο, μάλλον δυστυχώς, συναντάς την ιστορία μόνο όταν έχεις κατακτήσει τίτλο.
Και ο Σοφρώνης ακόμη δεν το έχει κάνει. Έχει όντως πραγματοποιήσει σπουδαία επιτεύγματα δεν έχει όμως φτάσει στην πηγή. Όπου πηγή, ιστορία. Και όπου ιστορία, τίτλος.
Αρχικά με τον Σοφρώνη νόμιζα ότι είναι ένας Κύπριος που ξέρει τα βασικά της δουλειάς, θα βάλει και λίγο πάθος αφού προπονεί την ομάδα του, θα φωνάξει «πάμε να τους πηδήξουμε» , «αέρα λεβέντες, παιδιά του Απόλλωνα»… μέχρι εκεί.
Έλα όμως που πέσαμε έξω. Ο αθεόφοβος στον πάγκο είναι λες και είναι σπίτι του. Πέραν δηλαδή της ψυχολογίας, απέδειξε πολλάκις ότι γνωρίζει το ρόστερ του και το αξιοποιεί ανάλογα.
Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Στο πλαίσιο ενός ρεπορτάζ που κάνω για τις ακαδημίες του Απόλλωνα, διαπίστωσα ότι είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται από πίσω αυτού του πλάνου. Δεν έχει δοθεί η ανάλογη έμφαση, αφού είπαμε ότι στην Κύπρο ασχολούμαστε με τους μικρούς κάθε τελευταία ή προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος.
Δεν υπάρχει όμως ανάλογο παράδειγμα στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Στην Ευρώπη πολλές είναι οι ομάδες που εμπιστεύτηκαν τον προπονητής της Β ομάδας, στην Κύπρο μόνο ο Απόλλωνας. Και του βγήκε όσο δεν φανταζόντουσαν.
Το σπουδαιότερο όμως ατού που φαίνεται να έχει είναι η προσωπικότητα του. Σπάνια δυστυχώς οι Κύπριοι διαχειρίζονται σωστά την επιτυχία. Είναι η καταραμένη αππωμάρα που αλλοιώνει το χαρακτήρα μας.
Λίγο το θέα θήναι, η υπεροψία, τα λεφτά… μπορώ να σου γράψω δεκάδες παραδείγματα συμπατριωτών μας, απ’ όλο το φάσμα της κοινωνίας που η επιτυχία τους άλλαξε σαν άτομα.
Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί η περίπτωση του. Ο Σοφρώνης όμως πριν από τον τελικό του κυπέλλου είναι παράδειγμα για όλους μας. Βήμα, βήμα, υπομονή, επαγγελματισμός, αγάπη γι’ αυτό που κάνεις και θα φτάσεις εκεί που στοχεύεις.
Και όταν ακόμη φτάσεις εκεί, συνεχίζεις ταπεινά μη ξεχνώντας ποτέ από πού ξεκίνησες. Μεγάλη μαγκιά… που δεν την συναντάς και συχνά στην κοινωνία μας.
Ο Σοφρώνης είναι κατ’ εμέ πριν από τον τελικό η περσόνα του τελικού. Άμα το πάρει ο Κρίστιανσεν, ίσως φύγει την επόμενη μέρα. Άντε το πολύ να προστεθεί το όνομα του στους δεκάδες τεχνικούς που έφερε ο ΑΠΟΕΛ.
Άμα όμως το πάρει ο Σοφρώνης, τότε οι πύλες της ιστορίας θ’ ανοίξουν για να τον υποδεχθούν. Εκεί τον περιμένουν ονόματα και προσωπικότητες που προκαλούν δέος. Πέραν αυτών θα χαρούν και οι νεότεροι. Αυτοί που προπονούσε μόλις πριν από λίγους μήνες και αυτοί που θα έρθουν από πίσω τους.
Το ίδιο το κυπριακό ποδόσφαιρο. Το ταλαιπωρημένο και δύσμοιρο από την διαχείριση των ανθρώπων του. Το κυπριακό ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο στημένα, παράγοντες ή διαιτητές της πλάκας, ούτε η ανίκανη ομοσπονδία. Είναι και ο Σοφρώνης και ο κάθε Σοφρώνης που μεγάλωσε σ’ αυτό.
