Χρήστος Ζαβός
Θα μπορούσα να γράψω ότι η μεγαλύτερη μαλακία που έγινε στην ιστορία του νησιού είναι η έκρηξη του ηφαιστείου όπου και αναδύθηκε το «χρυσοπράσινο φύλλο».
Ας μην είμαστε όμως τόσο μηδενιστές. Ας γίνουμε ρεαλιστές. Επ’ αυτού σου λέω ξεκάθαρα ότι δεν μπορούμε ως λαός να έχουμε πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Δεν είμαστε ρε παιδί μου ικανοί για ένα τέτοιο πράγμα.
Είμαστε λαός της τράμπας, της δειλίας, της μηχανορραφίας, της αναποτελεσματικότητας, της υποκρισίας της φιλαργυρίας, της εγωπάθειας και δεν ξέρω και τι άλλο. Μην αρχίσω γιατί δεν θα σταματήσει το κείμενο.
Είναι τώρα πολλά χρόνια, αλλά για φέτος τι να πεις; Είμαστε στην προτελευταία αγωνιστική, αναδεικνύεται ο πρωταθλητής και στο γήπεδο όπου παίζουν οι δύο πιο δημοφιλείς ομάδες του νησιού, μαζεύονται δεν μαζεύονται έξι χιλιάδες. Ο διαιτητής και οι βοηθοί του το παίρνουν πάνω τους και τα κάνουν μαντάρα. Ο ΑΠΟΕΛ το παίρνει για πέμπτη συνεχόμενη φορά!!! Άμα αυτό είναι ποδοσφαιρική υγεία, τότε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου είναι σαμάνος στα βουνά του Περού.
Λίγα χιλιόμετρα πιο ανατολικά, σ’ άλλο γήπεδο απόγονοι των Σαρακηνών επιδίδονται σε ρατσιστικά συνθήματα κατά ενός μαύρου συνανθρώπου τους. Άμα εστιάσει ο σκηνοθέτης στις φάτσες τους σου προκαλείται ένα δέος. Διαπιστώνεις ότι επιβεβαιώνεται η θεωρία του Δαρβίνου που για χρόνια αμφισβητείτο από διάφορους πόλους εξουσίας, κυρίως από την εκκλησία. Και όμως αυτοί που επιβεβαιώνουν τον μεγάλο άγγλο επιστήμονα, το παίζουν (τρομάρα μας) ρατσιστές!!!
Μια μέρα αργότερα, επαληθεύεται το σενάριο που τουλάχιστον προσωπικά υποστηρίζω εδώ και τρεις μήνες, ακόμη και όταν η Καρμιώτισσα προηγείτο δέκα και πλέον βαθμούς από τη Δόξα. Παρεμπιπτόντως για δημοσιογράφους/γλύφτες και τιποτένιους αυτή είναι επιβεβαίωση και όχι αυτή που μας λεν οι μάνατζερ ή οι παράγοντες γιατί τους κάνουμε τα χατίρια.
Η «συμμορία» του κυπριακού ποδοσφαίρου επέλεξε τους Πολεμιδιώτες για θύμα τούτη τη σεζόν. Και ως είθισται, τα κατάφερε. Λέει ο προπονητής του Εθνικού διάφορα για περπατητές και μάλλον δεν θα συνεχίσει του χρόνου. Κανείς δεν σπάει την ομερτά, ούτε και καν αφήνοντας υπονοούμενα.
Κλαίει ο Λιάσος αλλά ποιος τον ακούει και ποιος νοιάζεται. Το ήξερε, ήλπιζε όμως ότι θα αποφύγει το συγκεκριμένο σενάριο. Μόνο που οι σκηνοθέτες είναι αδίστακτοι. Γιατί τα λεφτά είναι πολλά. Και όταν κάποιος έχει θέσει ως προτεραιότητα στη ζωή του τα λεφτά, τότε δεν έχει κανένα ηθικό εμπόδιο.
Και γράφουν κάποιες φυλλάδες της πλάκας για τον «άθλο της Δόξας». Άμα αυτό δεν είναι συμμετοχή στο έγκλημα κατά του ποδοσφαίρου, τότε τι είναι;
Κρίμα γιατί η κυπριακή κοινωνία δεν είναι γαλλική. Πέρα από το ποδόσφαιρο δεν έχει κάτι άλλο που ν’ ασχολιέται. Και ακόμη και αυτό το στερούν από τον κόσμο καμιά δεκαριά νοματαίοι που δεν φοβούνται και σέβονται κανέναν και τίποτα.
Πρέπει κιόλας να σου πω, ότι δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Και δεν το κρύβουν κιόλας. Άκουσες ποτέ κάποιον από δαύτους να προβληματιστεί ειλικρινά γιατί ο κόσμος αποχώρησε από το γήπεδο.
Αυτοί είμαστε, αυτά μας αξίζουν, αυτά θα ζούμε και τα επόμενα χρόνια. Καραγκιόζηδες… με την κακή έννοια.
