Χρήστος Ζαβός
Άμα είσαι οπαδός… κουβαλάς και τον ιό. Δεν είναι εύκολο να το καταλάβουν οι άλλοι που δεν έχουν σχέση. Δεν μπορούν να διαγνώσουν την «ασθένεια». Ούτε και μπορούν να κατανοήσουν γιατί παρατάς τη ζωή σου ολόκληρη για να πα να δεις την ομάδα, τη θρησκεία σου.
Αφήνεις την γκόμενα/γκόμενο, την οικογένεια, τη δουλειά, τους φίλους. Που να καταλάβει ο οικονομολόγος γιατί σπας τον κουμπαρά μήπως και βρεις κάτι εκεί μέσα που θα σε οδηγήσει κοντά στη «θρησκεία».
Άμα κιόλας είσαι μόλις 19 χρονών, εκεί να δεις. Την έκανε ο φαντάρος και τον έψαχναν όλοι. Πρέπει να το προγραμμάτιζε καιρό, ο δαίμονας και κανείς δεν τον ψυλλιάστηκε. Άμα θες να κάνεις κάτι πραγματικά, το κάνεις με επιτυχία. Γιατί το λέει η καρδιά σου. Είσαι εσύ και η ομάδα. Όπως ο ερωτευμένος που ψάχνει το αμόρε του. Όπως ο γονιός το παιδί του. Μιλάμε για τρέλα.
Ρε δε πα να περάσεις λαγκάδια, βουνά, θάλασσες και τρικυμίες για να φτάσεις κοντά, εσύ θα το κάνεις. Ρε δε πα ν αλλάξεις όλα τα αεροδρόμια του κόσμου, κοιμώμενος στην αίθουσα αναμονής, δε πα να διανύσεις εκατοντάδες χιλιόμετρα μες στο πούλμαν, καθούμενος στο διάδρομο μαζί με τα υπόλοιπα αρρωστάκια, για να δεις την «αρρώστια», δεν σου καίγεται καρφί.
Φτάνει να είσαι κοντά της, να δεις τη φανέλα, τους παίκτες που την υπηρετούν, να δεις το έμβλημα στην καρδιά τους. Ν’ αφήσεις τη φωνή σου στο τσιμέντο. Να είσαι μες την μπόχα του καπνογόνου. Να κρατήσεις το λάβαρο ψηλά. Να ανεμίσεις το κασκόλ και τη ψυχή σου μαζί στον αέρα. Άντε τώρα κάτσε να εξηγήσεις στους υπόλοιπους.
Και δεν αναφέρομαι στους εγκληματίες που είδαμε στον τελικό του κυπέλλου που δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να καρφώσουν μαχαίρι στον άλλο επειδή απλά αγαπά την ομάδα του. Αυτοί είναι τελειωμένοι. ¨Αλλο να αγαπάς την ομάδα και άλλο να είσαι έτοιμος να σκοτώσεις. Η διαφορά είναι χαώδης...
Οκ, έκανε μαλακία ο φαντάρος. Ούτε στο γονείς του δεν το είπε ο αθεόφοβος. Άσε που έφυγε και από το απέναντι αεροδρόμιο και όλοι οι πατριώτες θα του χρεώσουν την προδοσία του 74’. Θα πουν τα δικά τους και ίσως μετά να ντυθούν να παν στο καζίνο ή για διανυκτέρευση.
Τώρα πια έφτασε η ώρα να υποστεί τις συνέπειες. Την έκανε την τρέλα, λογάριασε μόνο πως θα φτάσει κοντά στην αγάπη του, δεν μελέτησε όμως πως θα αποφύγει το στρατοδικείο ή την γκρίνια των γονιών.
Είναι απ’ αυτές τις τρέλες που έχουμε κάνει σε αυτή την ηλικία. Μακάρι να μάθει το παιδί, γιατί μέσα από τα λάθη μας γινόμαστε αυτό που πρέπει να γίνουμε σ’ αυτή την πουτάνα τη ζωή.
Έχει ν’ ακούσει πολλά από πολλούς. Γονείς, στρατοδικεία, φίλους και κάθε λογής άσχετο που θα τον στήσει στον τοίχο για να βγάλει όλο του κόμπλεξ και την κακία ποστάροντας στο Face Book.
Την έκανε που την έκανε, ας το πληρώσει μήπως και μάθει. Να βάλει τα πράγματα κάτω και να συνειδητοποιήσει πως θα γίνει καλύτερος ως άνθρωπος. Την τρέλα πάντως την έχει. Και η ζωή χωρίς την τρέλα είναι... αναμονή μέχρι να φύγεις απ' αυτήν.
Στο κάτω, κάτω, καλή η «αρρώστια» αλλά στη ζωή υπάρχουν πιο πολλά σημαντικά πράγματα. Και όσο μεγαλώνεις το καταλαβαίνεις. Συνήθως μέσα από τα λάθη σου.
