Χρήστος Ζαβός
Όπως οι κροκόδειλοι. Ζώα σαρκοφάγα από τους καλύτερους θηρευτές της φύσης. Τόσο που για να ξεγελάσουν το θήραμα καταστρώνουν ένα «έξυπνο, πλην όμως πονηρό» σχέδιο: κρύβονται και βγάζουν παράξενους ήχους, όμοιους με κλάμα παιδιού.
Έτσι και εμείς. Πάμε όλοι να κλάψουμε για το Νάσο, το θύμα αυτής της κοινωνίας που εμείς δημιουργήσαμε. Τώρα όμως ποστάρουμε διάφορα καλούτσικα, να δείξουμε την ευαισθησία, την ανθρωπιά μας. Να «καταδικάσουμε μετά βδελυγμίας» το τραγικό συμβάν.
Όταν όμως στεγνώσουν τα κροκοδείλια δάκρυα, να επανέλθουμε στην πραγματικότητα και στα πολύ δικά μας.
Μίσος, μίσος και ξανά μανά μίσος. Μίσος προς τον γείτονα, τον αλλοδαπό, τον γκέι, τον κουμουνιστή, τον δεξιό, τον φασίστα, τον χριστιανό, τον αλλόθρησκο, τον τούρκο, τον άραβα, τον πλούσιο, τον φτωχό, τον αποελίστα, τον ομονοιάτη, το Λεμεσιανό, τον βαρωσιώτη, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τον καλαμαρά, τον εναλλακτικό, τον αλήτη, τον γραβατωμένο, τον εργοδότη, το συνάδελφο, τη γκόμενα, τον συγγενή… και ότι βρίσκεται στον περίγυρο μας.
Μίσος και ξανά μίσος. Μίσος το οποίο καλλιεργούν διάφοροι πόλοι εξουσίας για να κρατούν το άτομο κοντά στο μαντρί. Τα κόμματα, οι ομάδες, η εκκλησία, τα ΜΜΕ και όλοι αυτοί που πουλούν τα πιστεύω τους ή το προϊόν τους για να γίνουν ακόμη πιο ισχυροί.
Που αγνοούν την ατομικότητα του καθενός. Μήπως και καταλάβουμε ο καθένας ότι είμαστε άνθρωποι, ο καθένας με την προσωπικότητα του. Μήπως και γίνουμε δεκτικοί προς τον συνάνθρωπο μας.
Πάει το παιδί χάθηκε. Και χάθηκε για το ποδόσφαιρο, όχι για κάποια ιδεολογία, ούτε εν καιρώ πολέμου. Χάθηκε για το ποδόσφαιρο!!! Απίστευτο και όμως αληθινό.
Σε μια κοινωνία που παραπαίει οι χούλιγκαν κτυπούν στο ψαχνό. Στις γωνιές των δρόμων, στα στενοσόκακα, πίσω από τις κερκίδες, μέσα στην πόλη, στον αυτοκινητόδρομο.
Κτυπούν χωρίς να ξέρουν γιατί. Γιατί οι οικογένειες του είναι εξαθλιωμένες από τη φτώχεια. Γιατί τους έχουν διδάξει ότι η επικράτηση προς τον άλλο είναι το Α και το Ω. Γιατί τους έχει περάσει η κοινωνία ότι ο μάγκας είναι αυτός που κτυπά και επιβάλλεται στον άλλο. Γιατί στην καθημερινότητα τους γίνονται συνεχώς δέκτες μίσους.
Και καθόμαστε όλοι εμείς τώρα και κλαίμε με κροκοδείλια δάκρυα. Μέχρι να τεθούμε ενώπιον ενός νέου Νάσου, που απλά είναι διαφορετικός. Που φοράει κασκόλ άλλης ομάδας, που πιστεύει σ’ ένα άλλο θεό, που κατάγεται από μια ξένη χώρα, που υιοθετεί μια άλλη πολιτική ιδεολογία, που έχει διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα από μας.
