Χρήστος Ζαβός
Ποδοσφαιρική σχιζοφρένεια, αυτοκαταστροφικές τάσεις ή όχι… αυτό που φέτος συμβαίνει στο φετινό Απόλλωνα είναι πεδίο εξερεύνησης από τους ειδικούς του αθλήματος.
Πως είναι δυνατό στα ντέρμπι με τον βασικό ανταγωνιστή του, να τα πηγαίνει περίφημα και με τις ομάδες που βρίσκονται από πίσω να τρώει τα μούτρα του;
Άσε κιόλας που στη λίστα των «πελατών» εκεί στο Κολόσσι φιγουράρει η Ομόνοια, μια ομάδα που διαχρονικά ταλαιπωρούσε τους μπλε και τώρα πια όχι.
Είναι όμως όντως σχιζοφρένεια ή υπάρχουν και κάποιοι παράγοντες που διαμορφώνουν αυτή την κατάσταση;
Η απάντηση δεν μπορεί να βασίζεται στη μεταφυσική. Τίποτα δεν είναι ανεξήγητο στον αθλητισμό, συνεπώς και στο ποδόσφαιρο. Γι’ αυτή την κατάσταση υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που κανείς δεν μπορεί να τους παρακάμψει, εάν και εφόσον θέλει να δώσει εξήγηση στο φαινόμενο.
Άμα απομονώσει κανείς τις ομάδες ο Απόλλωνας είναι ίσως η καλύτερη ομάδα. Άμα δηλαδή τις βάλεις σ’ ένα κλουβί και τις αφήσεις να μονομαχήσουν ίσως η ομάδα του Σοφρώνη να πάρει τον τίτλο. Ίσως… γιατί και ο ΑΠΟΕΛ δεν είναι ένα σύνολο που το υποτιμάς. Αντιθέτως.
Έλα όμως που το πρωτάθλημα είναι ένας μαραθώνιος και όχι ένας αγώνας στο ρινγκ. Υπάρχουν δηλαδή πολλοί παράμετροι που παίζουν ρόλο για να μπορέσει η ομάδα να πάρει το πρωτάθλημα. Ένας εξ αυτών έχει να κάνει με τη ψυχολογία.
Στο Κολόσσι όποτε βλέπουν ΑΠΟΕΛ, γυαλίζει το μάτι τους. Από τον Κίρζη μέχρι και τον τελευταίο, η θέληση τους να πάνε κόντρα στον «δυνάστη» είναι πέρα για πέρα εμφανής.
Πιστεύοντας ότι είναι καλύτερη ομάδα απ’ αυτούς, στον Απόλλωνα ξοδεύουν όλες τους τις δυνάμεις για να αποδείξουν ότι είναι καλύτερη ομάδα στον αγωνιστικό χώρο και ότι οι κατακτήσεις του ΑΠΟΕΛ δεν οφείλονται μονάχα στο αγωνιστικό κομμάτι. Έλα όμως που δεν παίζουμε μόνοι και υπάρχουν και άλλες ομάδες επίσης αξιόλογες.
Και δεν είναι μονάχα το ψυχολογικό κομμάτι. Είναι και το αγωνιστικό. Απ αυτή εδώ τη στήλη προ πολλού είχαμε επισημάνει ότι το ρόστερ του Απόλλωνα δεν είναι τόσο γεμάτο. Και όταν χρειάστηκε να ενισχυθεί, δεν έγιναν οι κατάλληλες κινήσεις.
Επί τούτου κανείς δεν μπορεί να μας διαψεύσει. Γιατί ο Χάμπος είναι στόπερ άμα λείπει ο Ρομπέρζ και όχι η μεταγραφή που έκανες το χειμώνα με τον Πελαγία. Δεν φτάνει δηλαδή που σου λείπουν χαφ, βάζεις και έναν εξ αυτών πίσω για να κλείσεις την τρύπα στην άμυνα.
Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση με τον Ζοάο Πέδρο. Έφερες Σεμέδο ως χαφ το χειμώνα και αγωνίζεται εκεί ο Ζοάο Πέδρο. Ο οποίος χάνεται από τα εξτρέμ που είναι η θέση του και πάει πίσω στο Ντα Σίλβα και δίπλα από τον Σακέτι.
Δεν φτάνουν όλα αυτά, νομίζω ότι κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι ο Απόλλωνας στηρίζεται κυρίως στην ποιότητα συγκεκριμένων παικτών. Σκέψου δηλαδή πως ήταν ο Ντα Σίλβα τον Ιανουάριο και πως είναι τώρα. Το ίδιο ισχύει για τον Παπουλή. Με συγχωρείς αλλά δεν είναι άτομα με υπέρ-φυσικές δυνάμεις. Ψόφησαν από την κούραση, δεδομένο απολύτως λογικό.
Και το χειρότερο δε, ν’ ακούς τον κάθε άσχετο να τα βάζει μαζί τους. Όπως παλαιότερα με τον Σαγκόι ή άλλους παίκτες που νικήθηκαν από την κούραση και τους συνεχείς αγώνες. Λες και έχουν την ικανότητα να διατηρούν το ίδιο επίπεδο κατά τη διάρκεια ενός μαραθωνίου.
Τώρα να μου πεις τίποτα ακόμη δεν έχει τελειώσει. Θα είναι κρίμα όντως για αυτή την ομάδα και μ’ αυτή τη προσπάθεια που έγινε απ’ όλους να κλείσει η χρονιά χωρίς να έρθει κάποιο τρόπαιο στη Μεσολογγίου. Έλα όμως που η πραγματικότητα είναι σκληρή και δεν καταλαβαίνει από υπέρ-προσπάθειες.
Υπάρχουν όμως σοβαρές πιθανότητες να συμβεί αυτό. Να μην μπορέσει αυτή η αξιόλογη ομάδα, έστω και με τις αδυναμίες της να κάνει το κάτι παραπάνω.
Και στην Κύπρο δύσκολα εκτιμάται η προσπάθεια και η αφοσίωση. Στην Κύπρο, όπως και οι Τεξανοί στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουμε λανσάρει φιλοσοφίες του τύπου «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα».
Δεν μπορεί όμως να ισχύει αυτό. Αυτή η ομάδα αξίζει το χειροκρότημα όλων. Η προσπάθεια είναι πολύ πιο σημαντική από το αποτέλεσμα. Και επ’ αυτού οι του Σοφρώνη έχουν αποδείξει πολλάκις ότι αξίζουν τον σεβασμό όλων…
