Χρήστος Ζαβός
Είναι δημοσιογραφικό τρικ να πλατειάζουμε τα κείμενα, να προσθέτουμε διάφορες σάλτσες ούτως ώστε να φαίνεται πιο ελκυστικό το πακέτο που προσφέρουμε στον αναγνώστη.
Και γράψε μαλακίες από δω και από κει, δώστου δημοσιογραφικές υπερβολές, αναλύσεις επί αναλύσεων φορώντας το μανδύα του ξερόλα.
Στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι απλά. Και συνήθως τα απλοποιούν αθλητές που γεννήθηκαν ποδοσφαιριστές.
«Παιδιά» της μπάλας δηλαδή. Παιδιά που την μεταχειρίζονται με φροντίδα και αγάπη. Που κολλάει στο πόδι τους λες και διατηρούν μια σχέση τρυφερή. Που σε κάνουν να τρέχεις στο γήπεδο για να τα παρακολουθήσεις γιατί σου θυμίζουν τους λόγους που αγάπησες το ποδόσφαιρο.
Ανάμεσα σ’ αυτά τα χαρισματικά παιδιά είναι και ο σενιόρ Ρούμπεν Ράγιος. Άμα κανείς το αμφισβητεί ας παρακολουθήσει τον τρόπο που η μπάλα επαφίεται με το αριστερό του πόδι.
Το κτύπημα, που τη στέλνει από δω και από κει, λες και είναι ταγμένη να τον υπακούει. Άσε που έχει λανσάρει και μπασκετικές μεθόδους σε κάποιες από τις πάσες του. Να βλέπει δηλαδή το πέταλο των Μαχητών και να τη στέλνει αλά Μάτζικ Τζόνσον στην ανατολική ή τη δυτική.
Σου έλεγα πιο πάνω ότι τα δεδομένα είναι απλά. Άμα είναι κανείς ν’ αναφερθεί στον αγώνα Ανόρθωση- Απόλλωνα δεν έχει παρά να συμπεράνει ένα και μόνο πράγμα.
Οι Βαρωσιώτες κέρδισαν γιατί ακριβώς τον Φοίνικα φορούσε ο 31χρονος Ίβηρας. Τα υπόλοιπα είναι παπαριές για να βγάζουμε το ψωμί μας.
Στο πρώτο γκολ δίνει διαταγή στην μπάλα να πάει στο κεφάλι του Ερέρο ενώ στο δεύτερο την προγραμματίζει να πάει ακριβώς στην κλειστή γωνία του Βάλε. Άμα προσθέσεις και τις κινήσεις του στον επιτελικό χώρο, τότε διαπιστώνεις γιατί η Ανόρθωση έφτασε σ’ αυτή την επιβλητική νίκη.
Η ικανότητα του να τρυπά τις αντίπαλες άμυνες είναι μοναδική ιδιαίτερα δε άμα τον συμπεριλάβεις στον μικρόκοσμο του κυπριακού ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχουν δηλαδή πολλοί τέτοιοι. Άντε δύο-τρεις…
Είναι όμως κάτι τέτοιοι είναι που χαρακτηρίζουν μια εποχή. Και αν οι παλαιότεροι του «Παπαδόπουλος» είχαν την ευλογία να παρακολουθήσουν παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως οι Σάβιο και Κικλάντζε, οι νεότεροι θα έχουν να λένε για τον Ισπανό. Και μέσα απ’ αυτές τις μονάδες διαμορφώνεται-εξελίσσεται η ποδοσφαιρική κουλτούρα των οπαδών. Η αισθητική περί του αθλήματος γίνεται πιο εκλεπτυσμένη.
Πέραν αυτού, ο Ισπανός κατάφερε να διαγράψει μεταξύ άλλων έναν άγραφο νόμο του ποδοσφαίρου που φέρει ακόμη και τον καλύτερο παίκτη να παρασύρεται στο ναυάγιο μιας ομάδας που βουλιάζει.
Επί τούτου ακόμη και όταν η Ανόρθωση επί Πούτσε έμοιαζε με κωλοχανείο αυτός κατάφερε να στέκεται όρθιος. Όταν δε ανέλαβε ο Λέβι και πλαισιώθηκε από παίκτες όπως ο Μίτροβιτς, Ολιβέιρα και Άλβες τότε η ποιότητα του ανέβηκε ακόμη περισσότερο.
Και άμα το καλοκαίρι ο Λέβι και ο Παντελή συνεχίσουν να διατηρούν το ίδιο ποσοστό επιτυχίας στις μεταγραφές τότε οι Ανορθωσιάτες έχουν το απόλυτο δικαίωμα να ονειρεύονται τα καλύτερα.
Γιατί άμα το υλικό είναι ισπανικό και λέγεται Ράγιος, τότε η ποιότητα είναι εξασφαλισμένη. Άμα κιόλας το ενισχύσεις μπορείς να είσαι σίγουρος ότι το σπίτι δεν θα πέσει να σε πλακώσει. Αντιθέτως θα σου προσφέρει ζεστασιά. Και στο ποδόσφαιρο η ζεστασιά μεταφράζεται σε διακρίσεις και νίκες…
