Χρήστος Ζαβός
Κόπηκαν τα κλωνιά και έπεσαν οι Παμπουϊνοι από τα δέντρα. Και δεν ξέρω αν είναι για γέλια, λύπηση ή για να σου προκαλούν οργή.
Οι Παμπουϊνοι ντε… που έβαλαν ένα άτομο πάνω από την ίδια τους την ομάδα. Αυτοί που δακτυλοδείχναν όποιον τολμούσε να κάνει κριτική. Αυτοί που δεν σεβάστηκαν τον όποιο προπονητή της ομάδας τους γιατί περίμεναν πότε θα γυρίσει ο «εκλεκτός» τους. Αυτοί που δεν είχαν καμία διάθεση να δουν τα λάθη που γίνονται εις βάρος της ομάδας τους.
Αυτοί που χάρισαν το αλάθητο σε μια προσωπικότητα όποια και αν είναι αυτή εν έτει 2017!!! Αυτοί που κρεμόντουσαν από τα λόγια ενός ατόμου που χρησιμοποιεί το «εγώ» δέκα φορές σε μια πρόταση ένδεκα λέξεων.
Αυτοί που δεν κατανοούν ότι η ματαιοδοξία ενός επαγγελματία είναι το οξυγόνο του. Αυτοί που δεν διαχωρίζουν τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» από την αλήθεια. Αυτοί τώρα που την έκαναν γυριστή ξορκίζοντας το ίδιο τους το παρελθόν.
Δεν είναι δικαίωση και δεν την εκλαμβάνω μ’ αυτό τον τρόπο. Είναι μια ευκαιρία να προχωρήσει ο κόσμος. Να αφήσει πίσω την προσωπολατρία. Να κατανοήσει τα λάθη του. Να καταλάβει επιτέλους ότι η ομάδα είναι πάνω απ’ όλους και όλα.
Μπορώ να γράψω πολλά για το τι συνέβηκε και πόσο αδικήθηκαν άτομα γιατί κάποιοι δεν είναι μάλλον ικανοί να δουν την αλήθεια.
Άτομα που τέθηκαν στο στόχαστρο του μηχανισμού που στήθηκε από εκτός ΑΕΛ, εντός της ΑΕΛ, για να καλύπτονται όλες οι μαλακίες που γινόντουσαν. Αυτοί που δεν δίσταζαν να στραφούν ακόμη και ενάντια του Σοφοκλέους που στο κάτω, κάτω ήταν αυτός που πλήρωνε. Όλοι αυτοί οι «επαγγελματίες» που άπλωσαν ένα δίχτυ προστασίας μήπως και θιγεί ο προστατευόμενος τους.
Δεν ξέρω πως νιώθει ο Σοφοκλέους. Μάλλον είναι ικανοποιημένος γιατί η «μεταγραφή» του Πάμπου τον δικαιώνει σε πολλά πράγματα. Θα ψάξει και αυτός να βρει το λάθος. Το λάθος του κατ’ εμέ είναι ότι τον ανέχθηκε. Και τον ανέχθηκε για να μην στραφούν πάνω του οι «ζηλωτές» του Πάμπου, οι Παμπουίνοι.
Δεν θα γράψω επίσης ούτε για τα ψέματα που ειπώθηκαν για να στρωθεί ο δρόμος. Όλη αυτή η προπαγάνδα ότι τάχατες είναι ακριβοί παικταράδες του τύπου Πιέχ, Αγκάνοβιτς και Κουτατιέ. Και ήρθαν οι Ουέλλιγκτον, Αγκουινάλδο και δεν ξέρω τι άλλο διάολο.
Ούτε και για τις συνεντεύξεις τύπου θα γράψω. Δεν πήγαινα κιόλας παρά μόνο από μακριά. Πόση ώρα άλλωστε ν’ ακούς ένα άτομο ν’ αναφέρεται στο άτομο του και να μην έχει τη διάθεση ν’ αναλάβει ίχνος από την ευθύνη που του αναλογεί.
Ούτε και αξίζει τον κόπο να σχολιάσουμε τις δηλώσεις περί πίστης και αγάπης στην ομάδα ενώ την ίδια ώρα βρισκόντουσαν σε εξέλιξη οι συζητήσεις με την Ομόνοια. Του ξέφυγε κιόλας του αθεόφοβου και το παραδέχθηκε στις πρώτες του δηλώσεις με φόντο το τριφύλλι.
Ο καθένας με την αξιοπρέπεια και την αντίληψη που έχει δικαιούται να βγάζει συμπεράσματα. Αυτό που πληγώνει είναι η νοοτροπία του κόσμου. Που έχει την ανάγκη να δημιουργήσει σούπερ- ήρωες. Που στη τύφλα και το φανατισμό του είναι έτοιμος να κτυπήσει τον καθένα που έχει αντίθετη άποψη και με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Καμιά φορά και κάτω από τη μέση. Θυμώνεις που ο κόσμος χωνεύει κάθε ψέμα που του μπουκώνουν. Που τρέχει να ενταχθεί σε στρατόπεδα μη διστάζοντας να επιτεθεί σε ομοϊδεάτες του για χάρην της προσωπικότητας. Και να βλέπεις κάποιους άλλους να το απολαμβάνουν.
Μακάρι να είναι η μια ακόμη προσφορά του Πάμπου στην ομάδα. Να γίνει μάθημα σε όλους ότι κανείς δεν είναι πάνω από το σύνολο. Όποιος και να είναι αυτός. Ελπίζω και εύχομαι να τελείωσαν οι Παμπουίνοι. Και να μην ξανάρθουν ποτέ…
