Χρήστος Ζαβός
Μου είναι πέρα για πέρα συμπαθής. Έχω μιλήσει μαζί του πριν από τέσσερα χρόνια στο πλαίσιο ενός ρεπορτάζ για την Β’ ομάδα. Μου έλεγε κάτι ονόματα περίεργα του τύπου «Ρέινολτς», «Γουίλερ», «Ψύχας»... δεν θυμάμαι ακριβώς αν μου ανέφερε «Στυλιανού» ή «Χάμπος». Ίσως να είναι παλαιότερα.
Είναι ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, γιατί φαίνεται να είναι αυθεντικός. Σε μια κοινωνία γεμάτη από ψεύτες και αλαζόνες, κάτι τέτοιες παρουσίες δεν περνάνε στο ντούκου. Ο τρόπος που γούρλωσε τα μάτια του στη συνέντευξη τύπου απαιτώντας σεβασμό για την ομάδα του είναι σκηνή από την καθημερινότητα μας.
Όπως ο πατέρας που βλέπει το παιδί του ν’ αδικείται γιατί του άλλου είναι ο γιός ή κόρη της grande persona.Τρομάρα μας. Ή τον μεροκαματιάρη που ψάχνει το δίκαιο του σε μια δημόσια υπηρεσία. Κάτι τέτοιο μου θύμισε ο Σοφρώνης
Τον αθεόφοβο, με το που βλέπω τον Γκιέ να τρέχει προς την άδεια δυτική, θυμήθηκα ένα DeΖαβού πριν από λίγο καιρό. Συγκεκριμένα μόλις πριν από τρεις εβδομάδες στο πλαίσιο ενός ρεπορτάζ για την αφεντιά του «Κάττου» γράψαμε αυτό:
«Όπως εύκολα διαπιστώνει επίσης το πάθος για τη νίκη. Ένα ακόμη στοιχείο του προπονητή. Αυτοί που τον γνωρίζουν έχουν να λένε ότι ακόμη και να χάνει στο 89ο λεπτό, ο ίδιος πιστεύει στην ανατροπή».
Μάλλον έχουν δίκαιο οι πηγές μας. Αυτό και αν είναι επιβεβαίωση. Όχι απ’ αυτές τις μαλακίες που γράφουμε γιατί μας είπε ο μάνατζερ ή ο παράγοντας ότι θα φέρει αυτό τον παίκτη και με το που έρχεται ψάχνουμε να βρούμε μήπως μας δώσουν κανά Pulitzer. Σκατά δημοσιογραφία.
Όπως και να έχει, αυτό δεν είναι το θέμα μας. Ούτε και πως πήρε τη νίκη ο Απόλλωνας απέναντι στην ΑΕΚ.
Βγήκε που λες στη συνέντευξη τύπου και ζήτησε σεβασμό. Να με συγχωρέσει αλλά μου θύμισε κάτι υποψήφιες σε διαγωνισμούς ομορφιάς που λένε ότι άμα πάρουν το στέμμα θα παλέψουν για την ειρήνη.
Δηλαδή ρε κόουτς, όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύεις στο ρημάδι το ποδόσφαιρο, μέσα σ’ αυτή τη κοινωνία έχεις διαπιστώσει ότι σέβεται κανείς, κανέναν. Οκ, υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Στο γενικό όμως κανόνα, τι ισχύει;
Ο καθένας για την πάρτη του. Όπου έχει λεφτά, όπου έχει κάτι για ν’ αναδειχθούμε στην πυραμίδα της κοινωνίας… και ότι αρπάξει ο κόλος μας.
Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει αυτό-σεβασμός. Άμα υπήρχε, ο Τράττος και ο κάθε Τράττος δεν θα έκανε διαιτησία. Θα ήταν ένας κανονικός ιδιώτης εγγεγραμμένος στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις και θα πλήρωνε τους φόρους του.
Φωνάζεις και θες σεβασμό. Έτσι είστε εσείς οι αθλητές. Οι περισσότεροι που κάνετε σωστά τη δουλειά σας στο πλαίσιο του αθλητισμού, λέτε κάτι μαλακίες ώρες, ώρες βγαλμένες μέσα από τα ιδεώδη του. Εδώ όμως δεν μιλάμε για αθλητισμό. Εδώ μιλάμε για κοινωνία αγρίων που επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας ή του σταρχιδισμού.
Το κατανοώ ότι στον αθλητισμό δεν επικρατεί η ασυδοσία ή η αδικία. Αν ήταν έτσι ο Ντα Σίλβα θα ήταν στον πάγκο και θα έπαιζε κανά ανιψάκι/ εγγονάκι του Χ παράγοντα. Στον αθλητισμό όλα αυτά, γιατί στην κοινωνία παίζουν άλλα πράγματα.
Ο σεβασμός στο κυπριακό ποδόσφαιρο δεν υφίσταται. Άμα θες σεβασμό πες του Κίρζη να ψάξει να τον βρει στο καφενείο των διαιτητών/ παρατηρητών και να παραγγείλει σουβλάκια. Ή στα γραφεία της ΚΟΠ ή σε καμιά σύναξη των μεγάλων προέδρων που γίνονται μια και τόσο σε κανά ξενοδοχείο.
Διαφορετικά κάτσε εκεί και δούλεψε. Να νιώθεις τυχερός και ευλογημένος άμα σε σεβαστούν οι αντίπαλοι, οι οπαδοί της ομάδας σου και όχι μόνο. Στη δικιά μου την περίπτωση τον έχεις. Respect… που λέμε και στα κυπριακά για να καταλαβαινόμαστε.
