Χρήστος Ζαβός
Χρόνια τώρα το λέμε. Η μεταγραφική περίοδος του χειμώνα είναι ό,τι για τον ζωγράφο η τελευταία πινελιά. Μπορεί να φαίνεται αρχικά ασήμαντο είναι όμως τόσο σημαντικό, αφού το έργο παίρνει την τελική του εικόνα.
Κάπως έτσι μοιάζει και για το ρόστερ μιας ομάδας. Ο Ιανουάριος λειτουργεί σαν εξαγνισμός για τον προπονητή ή τη διοίκηση. Έχει την ευκαιρία δηλαδή να διορθώσει τα λάθη που έγιναν το καλοκαίρι ή ακόμη να τελειοποιήσει τη μηχανή που στήθηκε λίγους μήνες πριν.
Επί τούτου υπάρχουν πολλά παραδείγματα στην κυπριακή ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Νομίζω ότι η περίπτωση του Ντε Βινσέντι είναι πέρα για πέρα κατατοπιστική. Άμα δηλαδή δεν ερχόταν στον ΑΠΟΕΛ τον χειμώνα του 2014, θεωρώ ότι δύσκολα θ’ άντεχε μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος.
Ακόμη και στην περίπτωση της ΑΕΛ του 2012, τη μοναδική δηλαδή ομάδα που έσπασε το σερί του ΑΠΟΕΛ στις κατακτήσεις του πρωταθλήματος τα τελευταία χρόνια, άμα δεν έβαζε στη μηχανή της το Ντίξον και τον Ζιλμπέρτο δεν θα γινόταν το θαύμα.
Τις περισσότερες φορές ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Να είναι δηλαδή μια ομάδα στα φόρτε της να χρειάζεται μια-δύο κινήσεις και να υποπίπτει σε λάθη που θα της στοιχίσουν σημαντικά. Στην περίπτωση αυτή ισχύουν πολύ περισσότερα παραδείγματα… καλύτερα να μην επεκταθούμε περαιτέρω.
Η ουσία είναι ότι η μεταγραφική περίοδος του χειμώνα είναι κρίσιμη και καθοριστική. Στη θεωρία τουλάχιστον γιατί στην πράξη πολλές είναι ομάδες που μάλλον δεν το έχουν διαπιστώσει όπως διαφαίνεται.
Ακούς και διαβάζεις περίεργα πράγματα στα ρεπορτάζ που σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι πόσο πολύ ρίζωσε ο ερασιτεχνισμός στα μεγάλα ποδοσφαιρικά κλαμπ του νησιού.
Για να γίνει κάτι καλό χρειάζεται προεργασία. Εντοπίζεις δηλαδή την αδυναμία και ακολούθως βγαίνεις στην ποδοσφαιρική αγορά για να δεις τι σου ταιριάζει.
Στην Κύπρο μαθαίνουμε ότι ομάδες εντός Ιανουαρίου δεν έχουν ακόμη αποφασίσει τι θέλουν. Χάνει δηλαδή η ομάδα έναν αγώνα και αποφασίζουν για επιθετικό. Κερδίζει δεν χρειαζόμαστε επιθετικό.
Κάπως έτσι. Τόσο απλά. Τόσο ερασιτεχνικά.
