Χρήστος Ζαβός
Η γάτα είναι ελαφρύ και ευέλικτο ζώο που προσέχει πολύ, πού και πώς βαδίζει, με αποτέλεσμα να μη γίνεται εύκολα αντιληπτή. Αυτό που λέμε, ίσα, ίσα χωρίς κανείς να την παίρνει χαμπάρι. «Όσο πατάει η γάτα» λέει ο άνθρωπος θέλοντας έτσι να περιγράψει το απαρατήρητο… αυτό που δύσκολα μπορείς να εντοπίσεις.
Κάπως έτσι συμβαίνει και με τον γάτο της πιο κάτω ιστορίας. Σιγά, σιγά χωρίς κανείς να τον πάρει χαμπάρι, πήρε μια ομάδα που έτρωγε τη σάρκα της και τη μετέτρεψε σε κάτι πιο όμορφο, πιο ελκυστικό.
Κομμάτι της πραγματικότητας της, δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά. Τα αυτονόητα. Στην Κύπρο, μη νομίζεις, δεν είναι και πολύ εύκολο αυτό. Το αυτονόητο στο νησί μας συζητείται, επί μέρες, επί εβδομάδες, επί χρόνια…
Λοιπόν που λες ο γάτος γνωρίζοντας τι συμβαίνει στην αυλή, επενέβη σε συγκεκριμένα σημεία.
Πρώτον, απελευθέρωσε τους παίκτες από τον ασφυκτικό κλοιό της τακτικής του προηγούμενου προπονητή. Σ’ αντίθεση δηλαδή με το σφίξιμο που έβλεπες στον κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά, τώρα υπάρχει μια πιο ανάλαφρη κατάσταση. «Αναπνέουν» μες το γήπεδο χωρίς να έχουν καμιά θηλιά γύρω από το λαιμό τους. Υπάρχουν μεν διακριτοί ρόλοι και καθήκοντα στον καθένα, δεν είναι όμως αυτό που λέμε… ένας για όλους και όλοι για την τακτική. Μάλλον εφαρμόζεται το «όλοι για έναν και όλοι για τον έναν».
Πέραν τούτου ο γάτος που λες, σπλάχνο του κυπριακού ποδοσφαίρου προσέθεσε και τον ανάλογο ψυχισμό. Αυτό που λέμε «πάθος», με μια λέξη. «Κοίτα εδώ στην Κύπρο ότι και να κάνουμε πέφτουμε με τα μούτρα, καμιά φορά τα σπάμε, αλλά έτσι είμαστε». Κάπως έτσι πρέπει να εξηγήθηκε μ’ όλους εκεί στα αποδυτήρια και εξ όσων φαίνεται το κατανοούν απόλυτα.
Δεν έφτανε μόνο αυτό, ο γάτος που λες, έψαξε κιόλας μέσα στο ντουλάπι του Κολοσσιού και βρήκε «αντικείμενα» που ο προηγούμενος τα άφησε να σκουριάσουν. Αυτός τα έβγαλε, τα γυάλισε και τα παρουσίασε ενώπιον των υπολοίπων. Και θαμπώθηκαν οι πλείστοι.
«Καλός είναι τελικά ο Πιέχ, αδικήθηκε ίσως ο Σαρντινέρο, πότε έμαθε να πασάρει ο Σακέτι, ηγέτης στο χώρο του ο Χάμπος, συμπαθής ο ΖοάοΠέδρο ως δεξιός μπακ, ανεβαίνει και αυτός ο Γκόμεζ αριστερά, άντε με το καλό βρήκαμε στάνταρ αμυντικό δίδυμο» και πάει λέγοντας. Γιατί τόσο καιρό δεν ήταν υπό αμφισβήτηση ο Ντα Σίλβα, ο Παπουλής, ο Γκίε ή ο Βάλε… οι πιο πάνω ήταν και κάποιοι άλλοι.
Έκανε που λες τα αυτονόητα (πράγμα δύσκολο επαναλαμβάνω για την Κύπρο) και δελέασε τον κόσμο. Και εκεί που ήταν μες τα νεύρα, την οδύνη, τα χάπια και την απαισιοδοξία φτάσαμε στο «Απόλλων θρύλος πρωτάθλημα. Και επειδή ακριβώς ο γάτος συχνάζει στην αυλή τους, δεκαετίες τώρα, τον βλέπουν και υπερηφανεύονται.
Όλα καλά και όλα άγια μέχρι στιγμής στο παραμύθι μας. Ο ήρωας όμως των ιστοριών περνάει πάντα μέσα από Συμπληγάδες, Σειρήνες, Σκύλες και τη κολλητή Χάρυβδη.
Όπου τέτοιες μυθικές φιγούρες… στο ποδόσφαιρο βλέπε ήττες, κακή απόδοση, , τραυματισμοί, ατυχία και αδικία. Άμα σ’ όλα αυτά προσθέσεις και αυτό που λέμε «πίεση», εσωτερική ή εξωτερική, τότε έχεις μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας.
Προς στιγμής είμαστε μόλις στα πρώτα κεφάλαια του παραμυθιού. Εάν η ιστορία μας θα κλείσει με το «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» θα το δείξει ο χρόνος. Έχουμε όμως πολλά ακόμη να δούμε.
Ίσως αυτός που το ξέρει καλύτερα, είναι ο ίδιος ο «Κάττος» τον οποίο μέχρι στιγμής δεν τον έπαιρναν χαμπάρι. Φτάσαμε όμως στη φάση που τα βαδίσματα του έγιναν αντιληπτά. Είμαστε δηλαδή στο δεύτερο κεφάλαιο του παραμυθιού. Δεν ξέρω τη συνέχεια… ξέρω όμως ότι τα πράγματα αλλάζουν.
