Χρήστος Ζαβός
Ακόμη και αυτός που αντιπαθούσε τον Οκκά ως παίκτη δύσκολα δεν αναγνώριζε τη μαχητικότητα και το πάθος που είχε για τη νίκη. Μάλλον αυτό κατάφερε να μεταδώσει ως προπονητής στην εθνική ομάδα των U17, οι οποίοι κατάφεραν να κάνουν τρεις νίκες σε ισάριθμα ματς, παίρνοντας έτσι την πρόκριση στις καλύτερες 32 ομάδες της Ευρώπης.
Το επίτευγμα κρίνεται ακόμη πιο σημαντικό εάν λάβει κανείς υπόψη ότι ανάμεσα στους αντιπάλους συγκαταλεγόταν και η αντίστοιχη εθνική του Βελγίου, μια χώρα που τα τελευταία χρόνια δημιουργεί σχολή ως προς την παραγωγή παικτών.
Μια χώρα η οποία σε αντίθεση με τη δική μας, έδωσε έμφαση στο ντόπιο υλικό μ’ αποτέλεσμα οι μεγαλύτεροι σύλλογοι της Ευρώπης να διαθέτουν τουλάχιστον έναν Βέλγο στο ρόστερ. Η μεθοδικότητα που υιοθέτησαν για τις ομάδες τους, διδάσκεται στην Ευρώπη προκειμένου να αξιοποιείται ο παίκτης από τις μικρές ηλικίες έως ότου καθιερωθεί ως επαγγελματίας. Σε αντίθεση δηλαδή με την Κύπρο, η οποία εξακολουθεί να κατέχει το υψηλότερο ποσοστό ξένων παικτών στο πρωτάθλημα.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε σε λίγα χρόνια από τώρα ποιο θα είναι το μέλλον των δικών μας παιδιών και ποιο αυτών της Εθνικής Βελγίου.
Υποψιάζομαι ότι στο εγγύς μέλλον θα ακούσουμε παίκτες από την Εθνική Βελγίου να αγωνίζονται στα μεγάλα κλαμπ της ηπείρου, ενώ οι δικοί μας θα κάνουν το μεράκι τους σε ομάδες της Β΄ κατηγορίας ή της Γ΄. Γιατί ακριβώς στο Βέλγιο προτεραιότητά τους είναι το άθλημα και η αξιοποίηση του υλικού. Ενώ σε μας, οι μίζες από τις μεταγραφές ξένων παικτών και τώρα πια το στοίχημα.
Πώς αντιλαμβάνεται ο Βέλγος το άθλημα και πώς εμείς; Ιδιαίτερα τώρα που το στοίχημα έχει πάρει φωτιά. Να βάλεις τους 17χρονους ποδοσφαιριστές σ’ έναν χώρο που επικρατούν οι μπούκκηδες και ο υπόκοσμος.
Καλό θα ήταν από τώρα, να «μεταναστεύσουν». Να μάθουν το άθλημα όπως είναι, να εργαστούν σκληρά και να αξιοποιήσουν το ταλέντο που έχουν. Διαφορετικά, δύσκολα θα προκόψουν. Όπως και οι περισσότεροι αξιόλογοι σ’ αυτό το νησί.
