Χρήστος Ζαβός
Ακόμη και ο χειρότερος εχθρός της Ανόρθωσης να είσαι δεν νιώθεις βολικά, βλέποντας αυτό το σούργελο που δημιούργησαν οι ιθύνοντες εκεί στο «Αντώνης Παπαδόπουλος». Οι οπαδοί είναι σίγουρα οι τελευταίοι που ευθύνονται γι’ αυτή την κατάσταση. Και είναι ευκολονόητες οι αντιδράσεις τους, που περιέχουν οργή, λύπη και αγανάκτηση.
Από την άλλη όμως, κάθε σχεδόν ματς που η ομάδα ντροπιάζεται, μεγάλη μερίδα οπαδών έχει ακριβώς πανομοιότυπες αντιδράσεις. Πόσες φορές τον τελευταίο καιρό είδαμε τους οπαδούς να ξεσπούν κατά των παικτών ή της διοίκησης; Πόσες φορές βρέθηκαν εκτός των αποδυτηρίων, προσπαθώντας ακόμη και να προπηλακίσουν στελέχη της ομάδας; Πόσες όμως φορές να επαναλαμβάνονται αυτού του είδους οι αντιδράσεις;
Σε τι μπορεί να ωφελήσουν οι επαναλαμβανόμενες απειλές ή βιαιοπραγίες και το συνεχές φτύσιμο; Τα συναισθήματα που κουβαλά ο κάθε Ανορθωσιάτης είναι κατανοητά και δεν τίθεται κανένα θέμα επί τούτου.
Οι αντιδράσεις όμως πρέπει να πάρουν μια άλλη μορφή, σίγουρα πιο εποικοδομητική. Κάτι δηλαδή που θα συμβάλει στο να ξεπεραστούν τα εμπόδια και όχι να μεγεθύνονται τα προβλήματα. Να βοηθηθούν οι παίκτες και όχι να αγωνίζονται υπό το καθεστώς τρόμου. Γενικώς στην Κύπρο πάσχουμε από δημιουργικότητα.
Οι οργανωμένοι οπαδοί των μεγάλων ομάδων έχουν αποδείξει κατά καιρούς ότι μπορεί να προχωρήσουν σε καινοτομίες. Στην Ευρώπη βλέπουμε συχνά πλέον οπαδούς να προβαίνουν σε κινήσεις που προκαλούν προβληματισμό και συνάμα βοηθούν την κατάσταση. Είναι και ανθρώπινο. Όταν το παιδί σου παρουσιάζει δυσκολίες μάθησης ή ανικανότητας, δεν το χτυπάς ούτε το προσβάλεις. Στέκεσαι εκεί και το βοηθάς με κάθε τρόπο. Με πόνο ψυχής.
Οι Ανορθωσιάτες αγαπούν την ομάδα τους όσο λίγοι. Ας ψάξουν κάτι άλλο. Το καταλάβαμε η αγάπη τους φέτος είναι ανίκανη. Φτάνει πια να τη χτυπούν, φτάνει πια να την προσβάλουν…
