Χρήστος Ζαβός
Το όλο θέμα ξεπερνάει κατά πολύ το ποδοσφαιρικό κομμάτι και μόνο. Θα μπορούσε κάποιος που πληγώνεται για τη κατάντια της αριστεράς στο νησί ν’ αναφερθεί εκτενώς για το πώς μια πανανθρώπινη ιδεολογία κατάντησε σαν πατσαβούρι στα γραφεία μεγαλοστελεχών, ντόπιων και ξένων τραπεζών.
Ή ακόμη θα μπορούσε ακόμη να σκεφτεί ότι κάποιοι που ηγήθηκαν της «προδομένης» εργατικής τάξης, ανακαινίζουν σπίτια εξοχικά και μη, με κονδύλια που ένας εργάτης χρειάζεται τέσσερις και πέντε ζωές για να τα πλησιάσει.
Όλα αυτά και άλλα πολλά… αν αληθεύουν τα λεγόμενα του πρώην προέδρου της Ομόνοιας, Μιλτιάδη Νεοφύτου. Ο οποίος ηθελημένα ή όχι ξεσκέπασε το ιδεολογικό υπόβαθρο μιας αριστεράς που εδώ και χρόνια καπηλεύεται από τους τάχατες υπερασπιστές της.
Ο Μιλτιάδης μάλλον χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει, εκμηδένισε παράλληλα το όποιο ηθικό πλεονέκτημα διαθέτει ο αριστερός έναντι ανθρώπων που το οικονομικό κέρδος αποτελεί βασικό πυρήνα της ιδεολογίας τους συνεπώς μπορεί να ποδοπατήσουν επί πτωμάτων για να την εφαρμόσουν.
Ας περιοριστούμε μονάχα στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Είναι πλέον γνωστό ότι ακόμη και οι χειρότεροι εχθροί της Ομόνοιας νιώθουν μια ανεξήγητη συμπάθεια, βλέποντας τη να μικραίνει ολοένα και περισσότερο.
Εάν όντως αληθεύουν τα όσα λέει ο πρώην πρόεδρος της, εύκολα μπορεί πλέον κανείς να καταλάβει, πως προήλθε τούτη η κατάντια. Όταν κάποιοι θεωρούν ότι η πορεία μιας ποδοσφαιρικής ομάδας έχει άμεση σχέση με τη συσπείρωση ψηφοφόρων ενός κόμματος, τότε το τέλος μόνο τραγικό μπορεί να είναι γι’ αυτήν.
Πόσο μάλλον δε, όταν στον πανικό τους και μέσα από την ασχετοσύνη τους επί του αντικειμένου προβαίνουν σε πράξεις ή αποφάσεις που εκ των υστέρων αποδεικνύονται καταστροφικές.
Πρώτον εμπλέκουν ένα παντελώς άσχετό εργολάβο με το άθλημα παρέχοντας του υποσχέσεις του τύπου « θα κάνεις ότι σου λέμε και μη φοβάσαι». Δεύτερον προσπαθούν με αθέμιτες και μάλλον αντικανονικές μεθόδους να του εξασφαλίσουν δάνεια ή άλλου τύπου χρηματοδοτήσεις για να μπορέσει να βγει εις πέρας ο οικονομικός προϋπολογισμός της ομάδας.
Μάλιστα η αριστεροφροσύνη τους, δεν τους αποτρέπει να επικοινωνούν με μεγάλα στελέχη τραπεζών ούτως ώστε οι οικονομικοί οργανισμοί να κάνουν τα στραβά μάτια παρέχοντας διάφορες «παροχές». Μεθόδους δηλαδή που ακολουθούν οι μεγαλύτεροι των «καρχαριών» του καπιταλιστικού συστήματος, πάνω στο οποίο πορεύεται πια ολόκληρος ο πλανήτης.
Επιπλέον οι ισχυρισμοί του εργολάβου, έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με τα λεγόμενα του νυν γενικού γραμματέα που με τη σειρά του ισχυριζόταν ότι το ΑΚΕΛ δεν έχει καμία σχέση επί του πρακτέου με την Ομόνοια. Ο κύριος Μιλτιάδης ξεκάθαρα κάνει λόγο για άμεση χρηματοδότηση του σωματείου από εταιρείες που ανήκουν ιδιοκτησιακά στο ίδιο το κόμμα.
Άντε τώρα να εξηγήσεις στους «αλήτες» και τους «μιτσιούς» γιατί η ομάδα που αγαπούν και λατρεύουν ανιδιοτελώς έχει φτάσει σε αυτό το σημείο. Να τη λυπάται ακόμη και ο χειρότερος εχθρός της. Να νιώθουν τον οίκτο που προσφέρει απλόχερα ο ποδοσφαιρικός τους εχθρός.
Έχω την εντύπωση ότι η ηθική κατάπτωση μέσα από αυτή την ιστορία είναι το μεγαλύτερο πλήγμα που μπορεί να νιώσει, ένας Ομονοιάτης, ένας αριστερός ή ακόμη και ο τελευταίος Κύπριος που δεν κουβαλά χαιρεκακία μέσα του.
Γιατί αν όντως αληθεύουν όσα υποστήριξε στην δικαστική αίθουσα ο μεγάλο-εργολάβος, υπενθυμίζω απλά ότι αναφέρεται σε ένα από τα μεγαλύτερα σωματεία του τόπου, σ’ ένα κόμμα που για χρόνια κυβέρνησε τον τόπο και στο ίδιο το άτομο που το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού επέλεξε δημοκρατικά να είναι πρόεδρος του μόλις πριν από λίγα χρόνια…
