Ξαφνικά, βρισκόμουν στο κόκπιτ ενός μικρού αεροσκάφους, πετώντας με 190 χιλιόμετρα/ώρα λίγα μέτρα από τον Δούναβη, προσπαθώντας να καθοδηγήσω το σκάφος ανάμεσα σε πυλώνες ύψους 50 μέτρων. Και ενώ έκανα υπερπροσπάθεια να μην αστοχήσω τους πυλώνες, δεν άντεχα στον πειρασμό να ρίξω κλεφτές ματιές στα δεξιά μου, όπου εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος με παρακολουθούσε από την όχθη της Πέστη, δίπλα από το Κοινοβούλιο, ενώ στα αριστερά μου η ίδια εικόνα: Χιλιάδες στην όχθη της Βούδα, να με παρακολουθούν να… καρφώνομαι μετωπικά στους πυλώνες!
Η εισαγωγή μου στον κόσμο της Εικονικής Πραγματικότητας (Virtual Reality) ήταν μεγαλειώδης! Αλλά και… αποτυχία, αν κρίνω από τη βουτιά που έκανα με το αεροσκάφος μου σε κάποια στιγμή στα ορμητικά νερά του Δούναβη.
Ως gamer γεννημένος στα late 80s, έζησα όλες τις σπουδαίες εποχές των videogames: Υπήρξα κάτοχος ενός SNES, μετά του Sega Mega Drive και ακολούθως από το PlayStation 1 μέχρι σήμερα όπου ένα πανίσχυρο PlayStation 4 κάθεται περήφανα κάτω από την τηλεόραση μου.
Και ως gamer, παρακολουθώ ασφαλώς τις νέες τάσεις. Η πιο ενδιαφέρουσα όλων, που μπήκε στη ζωή μας πρόσφατα, είναι οι συσκευές Εικονικής Πραγματικότητας. Το Virtual Reality (VR) είναι ο νέος σταθμός του gaming, όπου οι παίκτες θα φοράνε στο κεφάλι μια συσκευή, μέσω της οποίας δεν θα βλέπουν απλά τη δράση από την τηλεόραση τους, αλλά θα εισέρχονται στο παιχνίδι, σε έναν κόσμο 360 μοιρών και απόλυτα διαδραστικό. Είναι ένα concept που ακόμη βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο (η συσκευή VR της Sony θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Οκτώβριο), όμως τα πρώτα demos έχουν τρελάνει κόσμο.
Όπως μας τρέλανε και εμάς, όταν δοκιμάσαμε το headset με το παιχνίδι Red Bull Air Race. Σε μια βροχερή μέρα, καθισμένος στην πολυθρόνα μέσα σε ένα ανάλογα διαμορφωμένο βαν, στη δυτική όχθη του Δούναβη στη Βουδαπέστη, όπου βρισκόμουν φιλοξενούμενος της Red Bull Κύπρου για τον 4ο φετινό αγώνα του πρωταθλήματος Air Race.
Η (αληθινή) δράση πάνω από το Δούναβη δεν είχε ακόμη ξεκινήσει, έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε το παιχνίδι Red Bull Air Race με τη σύσκευη VR. Φορώντας τη συσκευή, αρχικά κάνει εντύπωση το γεγονός ότι δεν είναι καθόλου βαρύ -δεν το νιώθεις σχεδόν καθόλου στο κεφάλι σου. Αντίθετα, φορώντας το VR και μαζί τα ακουστικά, βυθίζεσαι σε ένα εικονικό κόσμο, σχεδόν ξεχνώντας τι συμβαίνει γύρω σου!
Το παιχνίδι ξεκίνησε άμεσα. Το αεροπλάνο ήρθε γρήγορα πάνω από την κρεμαστή γέφυρα Szechenyi και αμέσως έπρεπε να ξεκινήσω μια άμεση κάθοδο προς τους πρώτους πυλώνες. Έσπρωξα τον μοχλό προς τα μπροστά -μηχανικά, γνωρίζοντας ότι έτσι το αεροπλάνο θα πήγαινε κάτω- όμως η απότομη μου κίνηση προκάλεσε το αεροσκάφος να χάσει την ισορροπία του και παράλληλα τον πυλώνα για αρκετά μέτρα. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στους επόμενους πυλώνες, όπου προσπαθούσα να κοντρολάρω το αεροπλάνο. Το καλύτερο που κατάφερα ήταν να τρακάρω στους πυλώνες, ενώ δοκίμασα σε μια στιγμή και τη θερμοκρασία του νερού… Αυτοί που με παρακολουθούσαν, στην οθόνη μπροστά μου που έδειχνε ότι έβλεπα και εγώ μέσα στο VR, είμαι σίγουρος ότι θα εύχονταν να μην βρεθώ ποτέ μαζί τους σε πιλοτήριο αληθινού αεροσκάφους!
Δοκιμάζοντας και σχεδόν πετυχαίνοντας το loop μπροστά από το νησί της Μαργαρίτας, βρέθηκα ξανά πίσω στην πίστα, έχοντας αυτή τη φορά το Κοινοβούλιο και την ανατολική όχθη στα αριστερά μου. Κάπου εδώ σκέφτηκα ότι καλύτερα θα ήταν να απολαύσω τη διαδρομή και να σταματήσω να κυνηγώ με τόση μανία τους πυλώνες. Τότε ήταν που αντιλήφθηκα απόλυτα τί είναι το VR. Κοίταξα κάτω (κινώντας ανάλογα το κεφάλι μου) και είδα τον πάτο του πιλοτηρίου και τα κουμπιά του πάνελ. Γύρισα το κεφάλι μου στα δεξιά και είδα το κάστρο της Βουδαπέστης και αμέσως κοίταξα αριστερά, για να προλάβω να δω λίγο το Κοινοβούλιο, πριν βρεθεί μπροστά μου άλλος ένας πυλώνας.
«Your done!», φώναξε ο άνθρωπος που χειριζόταν το παιχνίδι, όταν ολοκλήρωσα τη διαδρομή (ή αποκλείστηκα, λόγω κακής πλοήγησης, δεν είμαι σίγουρος). Έβγαλα το head set, διατήρησα το χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο και πετάχτηκα έξω από το βαν.
Παρακολουθώντας λίγο μετά τους αληθινούς πιλότους του Red Bull Air Race να πετάνε πάνω από το Δούναβη, ένιωσα μια αίσθηση déjà vu. Είχα ξαναπετάξει εκεί, ήξερα τη διαδρομή καλά, ήξερα τι θα γινόταν, αν και έβλεπα για πρώτη φορά τέτοιο αγώνα. Ήδη η γραμμή μεταξύ Πραγματικότητας και Εικονικής Πραγματικότητας είχε ξεθωριάσει στο μυαλό μου!
