Πέτρος Παπαγιώργης
Ναι οι κομάντος (κατά τον Ανδρέα Δημητρίου), ναι, ο τεράστιος βαθμός δυσκολίας που δημιουργήθηκε αρχή, αρχή του ματς με το πέναλτι και την αποβολή δημιούργησαν αντίξοες συνθήκες για την Ομόνοια.
Όμως η Ομόνοια δεν μπορεί να επικαλείται μόνο αυτά. Για μια ομάδα, στόχων και φιλοδοξιών δεν υπάρχει δικαιολογία για την… εξαφάνιση από το γήπεδο μετά το γκολ. Δεν είναι μόνο ο ψηλός βαθμός της ψυχολογικής κατάρρευσης. Το ΑΠΟΕΛ τα δυο επόμενα γκολ τα πέτυχε σε ρυθμό προπόνησης και έδιωξε κάθε έγνοια από το πρώτο μέρος.
Η έξοδος του Τουρέ αποσυναρμολόγησε τη λειτουργία του κέντρου, που σε ένα διάστημα που οι απαιτήσεις του αγώνα το ήθελαν όσο ισχυρότερο γίνεται, ήταν ωσεί παρόν. Ήταν λανθασμένη η αλλαγή του Αφρικανού, ενός παίκτη που τρέχει και δίνει μάχες. Πιο ορθό θα ήταν να αποχωρήσει ο Κλέιτον, που ανασταλτικά δεν βοηθά, ούτε υπό κανονικάς συνθήκας. Η ακόμη ο Χριστοφή, που ήταν σε κακή μέρα. Με τις συνθήκες, της σε βάρος της αριθμητικής ανισορροπίας, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα, αφού στα χαφ έμειναν μόνο οι Μαργκάσα και Κατελάρης να δρουν ανασταλτικά. Η Ομόνοια με την αλλαγή αυτή… ύψωσε λευκή σημαία.
Δεν θα γίνει αναφορά στο Βύντρα, (αν έπρεπε δηλαδή να παίξει από την αρχή), γιατί ότι και να πει κανείς, θα είναι εκ των υστέρων.
