Είναι κάτι παιδιά, όπως ο Γιάννης και ο Ιβάν

Σκέπτονται, μιλούν, πράττουν και συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους περισσότερους. Ως οντότητες κουβαλούν μια δύναμη καθόλου εξουσιαστική, μα ήρεμη… μ’ ένα βλέμμα τους, με μια κουβέντα που θα βγει από το στόμα τους, σ’ αγκαλιάζουν, σε ζεσταίνουν, σου παρέχουν ένα αίσθημα ασφάλειας.

Όχι δεν πρόκειται ούτε για μυθολογικές φιγούρες, ούτε χαρακτήρες στο σενάριο επικών ταινιών του Χόλυγουντ. Είναι άνθρωποι που ζουν ανάμεσα μας και τυγχάνει ν’ ασχολούνται με τον αθλητισμό, διαθέτοντας ένα διαφορετικό υπόβαθρο ως προς την δημοσιότητα των πράξεων ή των λόγων τους.

Οι ενέργειες, οι αποτυχίες ή τα κατορθώματα τους μεταδίδονται στο ευρύ κοινό, παρέχοντας μας έτσι την επιλογή να τους κρίνουμε ανάλογα.

Ακόμη και σ’ αυτούς που καμία σχέση δεν έχουν με τον εαυτό τους, που πολύ απέχουν από τον συναισθηματικό τους κόσμο, που η αντίληψη τους είναι τόσο επιδερμική όσο η επιφάνεια της θάλασσας, οντότητες όπως ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ή ο Γιάννης Αντετοκούμπο δύσκολα θα περάσουν απαρατήρητες.

Ακριβώς επειδή κουβαλούν μια ηθική όχι και τόσο διαδεδομένη στις εποχές μας. Η ύπαρξη τους συνοδεύεται από αρετές που εύκολα διακρίνονται και ταυτόχρονα σπανίζουν ανάμεσα στην πλειοψηφία των ανθρώπων.

Αυτοκυριαρχία, ευγένεια, πειθαρχία, ταπεινότητα, εργατικότητα, πίστη, το βάθος της σκέψης τους, δεν είναι απλά λέξεις του λεξιλογίου μας, αποτελούν βασικά στοιχεία των δύο αυτών ανθρώπων, κάνοντας τους να μοιάζουν τόσο διαφορετικοί από μας, μα συνάμα τόσο οικείοι.

Ενδεχομένως κάποιοι αναγνώστες να εκλάβετε ως υπερβολή τις πιο πάνω επισημάνσεις, που ομολογουμένως συνθέτουν το υλικό μιας αγιογραφίας. Κάποιοι θα θεωρήσουν υπερβολικά επαινετική την προσπάθεια μας να περιγράψουμε τις δύο αυτές περσόνες… μα ποιος αλήθεια αμφισβητεί ότι η δράση των δύο αυτών ατόμων στην δημόσια σφαίρα έστω και από εντελώς διαφορετικό φόντο ή υπόβαθρο, λειτουργεί εποικοδομητικά ενώπιον του κοινού, τηλεοπτικού και όχι μόνο;

Ποιος αλήθεια διαφωνεί ότι όντως, διαφέρουν από την πλειοψηφία των ανθρώπων που προβάλλονται είτε από τον αθλητισμό, είτε από οποιοδήποτε άλλο τομέα, ακόμη και των τεχνών που συσχετίζεται άμεσα με την καλλιέργεια της ψυχής και του πνεύματος; 

Ποιος αλήθεια διαφωνεί, ότι μέσα από την αύρα ή και το βλέμμα τους αναδεικνύεται η ανθρώπινη δύναμη έτσι όπως την φέρνουν τα μικρά παιδιά στη ζωή, πριν ακόμη η ανθρώπινη κοινωνία την αλλοιώσει;

Είναι κάτι παιδιά, όπως ο Ιβάν και ο Γιάννης που διαθέτουν τη δύναμη και διατηρούν την ελπίδα ότι ο κόσμος αυτός θ’ αλλάξει και ότι επιτέλους θα κοιμηθεί ήσυχος ο Κεμάλ του Γκάτσου και του Χατζιδάκι.

Ειναι μέσα από την ύπαρξη τους που σου γεννιέται η ελπίδα ότι το καλό είναι σε κάποια γωνιά και περιμένει την στιγμή που θα επικρατήσει του κακού σ’ αυτή την, κατά τον Καζαντζάκη, προαιώνια διαμάχη της ανθρωπότητας.

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε την Κυριακή 7 Μαΐου στην Καθημερινή της Κύπρου