Αν το δεις και λίγο συγκριτικά με προηγούμενες χρονιές της δεκαετίας, δεν είναι πως τα πάει καλύτερα ή χειρότερα η Ανόρθωση από το πρόσφατο παρελθόν της. Τα ίδια πάνω κάτω πράγματα είναι που βιώνει ο Ανορθωσιάτης και για αυτό προκοπή η ομάδα του δε βλέπει.
Έρχεσαι από μια νίκη 3-0 απέναντι στην ΑΕΛ στη Λεμεσό και παίζεις εντός με την εκ των ουραγών Αλκή. Η κανονική Ανόρθωση δε θα έπρεπε να συζητά καν ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Όμως εδώ και χρόνια το «κανονική» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο της ομάδας. Μόνο να σκεφτεί κανείς πως υπάρχει ένα φαινόμενο να τα πηγαίνει καλύτερα εκτός έδρας παρά στο «Παπ» που δεν είναι φετινό καταλαβαίνεις πως κανονικότητα δεν υπάρχει.
Το πρώτο μέρος ήταν ο ορισμός του «πώς να παίζεις 10 ημίχρονα χωρίς να βάλεις γκολ ποτέ». Αργή ανάπτυξη, προβλέψιμη και πάντα η κρίσιμη ενέργεια λανθασμένη. Δεν πα να έχεις 90% κατοχή μπάλας; Αν παίζεις έτσι είσαι εντελώς ανούσιος.
Στο δεύτερο η αλήθεια είναι πως το πράγμα κινήθηκε καλύτερα αλλά εμφανίστηκε το άλλο φαινόμενο του να χάνονται ευκαιρίες που αναρωτιέσαι πως. Ο Ντούρις πάντως μπορεί να μην είναι τόσο αποτελεσματικός φέτος όπως ήταν πέρσι αλλά τουλάχιστον είναι μες τις φάσεις . Ο Κατσιαράβα δυσκολεύεται πολύ ακόμα να βρει τρόπο να είναι μες την περιοχή όταν τον σημαδεύουν οι συμπαίκτες του και αυτός ήταν και ο λόγος που βγήκε. Βέβαια η επιλογή να πάει ο Ντουγκλάο στην κορυφή ήταν βγαλμένη μέσα από το…μπλοκάκι των κινήσεων απελπισίας του Ρόνι Λέβι και όχι ο «τρόπος» του Στρέπελ. Πέρσι η αλήθεια πολλές φορές το κόλπο έπιασε αλλά με τον Ολλανδό συνηθίσαμε να το ψάχνει αλλιώς.
Η γκέλα αυτή σχεδόν πετά στον κάλαθο το διπλό στη Λεμεσό και επαναφέρει την αμφισβήτηση για τη δυναμική της ομάδας που έτεινε να εκλείψει. Με μόλις τρεις νίκες σε οκτώ εντός έδρας αγώνες άλλωστε, πώς να αναπτύξεις δυναμική. Έπεται αυτές τις μέρες ενίσχυση με έναν ή και δυο παίκτες και ντέρμπι με ΑΠΟΕΛ. Πάει με γκρίνια και αυτό ίσως κάνει και καλό. Θα δείξει.
