ΑΕΛ: Ουφ!!! Τα βάσανα και η ψυχή

Είναι βασανιστικό. Του Αελίστα η ψυχή τούτη τη χρονική περίοδο ταλαιπωρείται πονάει και ανησυχεί. Μαζί και το μυαλό καθότι ο καθένας αξιολογεί την σημαντικότητα ανάλογα με τα δικά του κριτήρια. Ή δεν ξέρει και καθόλου τι εστί σημαντικό καθότι πολλά πράγματα μπερδεύονται και άλλα τόσα παραμένουν ασαφή.

Απλή ερώτηση, μα συνάμα πολύπλοκη. Τούτη τη στιγμή, σήμερα 13/4 του 2023, ποιο είναι ακριβώς το πιο σημαντικό ανοικτό μέτωπο και αφορά άμεσα την ιστορία και το μέλλον της Αθλητικής Ένωσης Λεμεσού;

Ο τραυματισμός του Τζάλμα; Η πιθανή φυγή του Γιαννέφσκι; Η ενδεχόμενη πρόσληψη του Χρίστου Χαραλάμπους; Ο ημιτελικός με τον Ολυμπιακό στο Άλφα Μέγα; Οι ανύπαρκτες συζητήσεις μεταξύ σωματείου και Σοφοκλέους, η αποχώρηση ή όχι του Σοφοκλέους μετά το 2007 (!!) ή οι διαπραγματεύσεις του Σωματείου με πιθανούς επενδυτές ή η γενική συνέλευση των μελών του στις 3 Μαΐου. Ή η κατάκτηση του κυπέλλου;

Ουφ!!! Βάσανο!!! Και τι να πρώτό απαντήσεις, πώς να τα βάλεις όλα σε μια σειρά και πώς να αξιολογήσεις τη σημαντικότητα. Είναι βλέπεις θέματα που αφορούν και όλες τις διαστάσεις του χρόνου. Από το παρελθόν (βλέπε Σοφοκλέους) έως το παρόν (κύπελλο) και διαπραγματεύσεις μέχρι και το μέλλον ( δες διαπραγματεύσεις σωματείου). Δεν είναι εύκολο μα για όλα υπάρχουν απαντήσεις. Και είναι κάποια πολύ σημαντικά και κάποια ασήμαντα.

Ας μιλήσουμε αρχικά για το παρόν. Η ομάδα δεν ξέρω τι σκέφτεται ο καθένας και τι έχει στο μυαλό του, μα η κατάκτηση του κυπέλλου θα έπρεπε να ήταν στόχος όλων και του καθενός ξεχωριστά. Για να συμβεί αυτό πρέπει να επέλθει η ενότητα. Η ομάδα για πρώτη φορά αποδείχθηκε τυχερή και έστω με αυτά τα χάλια, είναι 180 λεπτά μακριά από ένα τίτλο που θα της καθορίσει και το μέλλον. Άλλο είναι το σωματείο να συζητά με επενδυτές ρίχνοντας στο τραπέζι τον «άσσο» της Ευρώπης και άλλο σε «παρακαλώ επενδυτή έλα πάρε όσα και όσα).

Για να κατακτηθεί το κύπελλο πρέπει αρχικά ο κόσμος να συσπειρωθεί και όσοι κάνουν κουμάντο στο ποδοσφαιρικό τμήμα να στηριχτούν. Γουστάρεις δεν γουστάρεις που φεύγει ο Γιαννέφσκι, θέλεις δεν θέλεις τον Χαραλάμπους ή τον Παντελή, στη σπάει ή είσαι fan του Σοφοκλέους, η ομάδα έχει 90 λεπτά με τον Ολυμπιακό για να πάει τελικό.

Με συγχωρείς, άμα ο κόσμος το πάρει πάνω του έχεις τεράστιο αβαντάζ ευθύς εξ αρχής. Κλάματα, ηττοπάθεια, διχόνοιες, συγκρούσεις, πισώπλατες μαχαιριές δεν βοηθούν καθόλου. Αντιθέτως δίνουν προβάδισμα στους Λευκωσιάτες που στο κάτω, κάτω δεν έχουν και τίποτα χάσουν… μόνο να κερδίσουν. Σημαντικό στην τελική είναι η ενότητα, ης συσπείρωση και το πάθος για το όγδοο. Ούτε αν παίξει ο Τζάλμα, ούτε αν φύγει ο Γιαννέφσκι που φαίνεται να έχει χάσει τα αποδυτήρια, ούτε αν έρθει ο Χρήστος που στο κάτω, κάτω ξαναπήρε κύπελλο ως βοηθός του Κερκέζ.

Πέραν τούτου, υπάρχουν εξίσου σημαντικά ζητήματα που αφορούν το διοικητικό και είναι σε εξέλιξη. Είναι θλιβερό πως ο Ανδρέας Σοφοκλέους χειρίζεται δια της απουσίας του την υστεροφημία του ή και το δίκαια του. Η εξαφάνιση του όμως από κάθε τι Αελίστικο, απογοητεύει πλήρως και τους τελευταίους υπερασπιστές του. Εξ όσων καταλαβαίνω δεν έχει καταφέρει να διαχωρίσει τον Αντρέα Σοφοκλέους που προσέφερε όσοι λίγοι σε τούτο το σωματείο, με τον Αντρέα Σοφοκλέους που του ζητούν να αποχωρήσει. Έχω την εντύπωση ότι η προσφορά του είναι πολύ βαριά από το κάθε τι, μα ο ίδιος την απαξιώνει δια της απουσίας του. Με τους χειρισμούς του, δεν δίνει σε κανένα το δικαίωμα να επιχειρηματολογήσει υπέρ της παραμονής του. Κρίμα, γιατί ούτε και ο ίδιος δεν το αξίζει.

Τέλος το σωματείο, είναι όντως το σημείο αναφοράς των εξελίξεων. Γιατί διαχειρίζεται το όχι και τόσο εύκολο κεφάλαιο που ακούει στ’ όνομα Ανδρέα Σοφοκλέους, γιατί υποχρεούται να εξασφαλίσει την ενότητα του κόσμου ενόψει του κυπέλλου και γιατί διαπραγματεύεται την επόμενη μέρα της ποδοσφαιρικής εταιρείας με Γερμανούς, Γότθους ή Βησιγότθους. Το σημαντικότερο όμως υποχρεούται δια της γενικής συνέλευσης και όχι μόνο να φέρει και πάλι τον Αελίστα στο προσκήνιο. Να τον επανατοποθετήσει στο πλαίσιο και ν’ αναζωογονήσει τη σχέση του με το σωματείο.

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι σκληρή. Αν κανείς ανατρέξει να δει ποια ήταν η σχέση του κόσμου με την ομάδα δέκα χρόνια πριν θα νιώσει θλίψη. Είκοσι χρόνια πριν θα σοκαριστεί. Από τα σημαντικά, στ’ ασήμαντα… το πιο σημαντικό λοιπόν είναι η ψυχική ανάταση του Αελίστα, του οπαδού που κέρδισε οπαδούς.

Μπορεί να σου ακούγεται ρομαντικό, ίσως ασήμαντο ή και λαϊκισμός, αλλά η κατάσταση έχει κατά πολύ διαφοροποιηθεί από το παρελθόν και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, μάλλον εθελοτυφλεί. Και αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο.

Πέραν από τα κύπελλα λοιπόν, τους επενδυτές, τον Σοφοκλέους ή το σωματείο... η ΑΕΛ πρέπει να ξανά συναντηθεί με την ψυχή της!!!