ΑΕΛ: Η 10η Οκτωβρίου… και ο γιατρός

Είναι Δευτέρα πρωί, 10 του Οκτώβρη, άνοιξα τον υπολογιστή μου και ξεκινώ να γράφω για το ματς της ΑΕΛ με την Ομόνοια. Και διαβάζεις ότι ομάδα του Γιαννέφσκι δεν θα φάει γκολ από την επίθεση του Λένον, ότι θα βρει κλασσικές ευκαιρίες  και δοκάρια, ότι ο Κάσα πλασάρει μ’ έναν τρόπο που ούτε ο Ρονάλντο δεν μπορεί να κάνει απέναντι στον Φαμπιάνο και ότι ο βασικός λόγος που θα κερδίσει τον αντίπαλο , είναι γιατί ο τερματοφύλακας της είναι τόσο στιβαρός που άμα λάχει πιάνει πέναλτι και στα τετ α τετ μοιάζει με χταπόδι που ανοίγει τα πλοκάμια του.Θα με έβαζες ή δεν θα με έβαζες στο ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους που υποφέρουν από κάποιο ψυχικό νόσημα; 

Και όμως, η πραγματικότητα έτσι όπως προέκυψε το βράδυ της 10ης Οκτωβρίου, ανέδειξε πρόσωπα και καταστάσεις που αν κανείς τα περιέγραφε νωρίτερα θα τον λέγαμε τρελό και ότι τα έχει χαμένα.

Μια ομάδα με παίκτες που προκαλούσαν γέλιο, με βεντέτες που απλά ήρθαν στην Κύπρο χωρίς κανείς να ξέρει το γιατί, με τραυματίες που ήρθαν και ακόμη είναι στους φυσιοθεραπευτές και τους ιατρούς και έναν τερματοφύλακα που έβριζε και ο τελευταίος οπαδός … κατάφερε να κερδίσει βαθμούς και στο τέλος να σταθεί ενώπιον των εντυπωσιακά αφοσιωμένων οπαδών της, να σηκώσει τη γροθιά στον αέρα και να τραγουδήσουν όλοι μαζί, προκαλώντας ανατριχίλα.

 Μαγκιά τους. Κανείς δεν τους «δώρισε» βαθμούς, τους κέρδισαν μες στο γήπεδο. Από την απόρριψη στην αποθέωση. Από την ασθένεια, στην θεραπεία. 

Και από βαθιά άρρωστη που ήταν βολοδέρνοντας από την πρώτη αγωνιστική, προκαλώντας πίκρα και βάσανα στον κόσμο της, μεταμορφώνεται σιγά, σιγά σε κανονική ομάδα. Που παίζει όσο μπορεί και με αξιοπρέπεια για να σώσει το τομάρι της. Για να σηκώσει κεφάλι και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων έτσι όπως διαμορφώνονται μέσα από την ιστορία της και τον μεγάλο κόσμο που την ακολουθεί.

Ο Μούριελ ήταν εκπληκτικός και ο βασικός λόγος που ήρθαν οι τρεις πόντοι στη Λεμεσό. Το είπε ο προπονητής του συνεπώς ότι και αν ειπωθεί περαιτέρω θα θεωρηθεί πλεονασμός. Ο Φραντζής είναι ευλογία και την ίδια ώρα κατάρα αν τον διαχειριστούν όπως διαχειρίστηκαν δεκάδες ταλέντα που κυοφόρησε η μήτρα της ποδοσφαιρομάνας ΑΕΛ. Ο Κάσας σκόραρε και το σαγόνι μας έπεσε στο πάτωμα βλέποντας τον να πλασάρει πιο γλυκά, πιο ντελικάτα απ’ ότι ο Ρονάλντο την προηγούμενη Πέμπτη στο ΓΣΠ. Ο Μιραλάς έτσι όπως παίζει με τον Γιαννέφσκι είναι πηγή δημιουργίας για την ομάδα και ευκαιρία για να αναδειχθούν συμπαίκτες του. Ο Νταβόρ είναι ο Νταβόρ, ένα παιδί που έζησε και ζει την ΑΕΛ και όλα της τα πρόσωπα, άσχημα, όμορφα, καλά και κακά, ο Μεντόγιεβιτς επιστρέφει και αυτό χαροποιεί τον Γιαννέφσκι (είμαι σίγουρος γι’ αυτό), η ψυχολογία ανεβαίνει… άμα καταφέρει να πάρει και από τους πολλούς που ήρθαν φέτος το κατιτίς παραπάνω, ίσως αποχωρήσουν τα γαμημένα μαύρα σύννεφα που φορτώθηκαν πάνω από τον κίτρινο πλανήτη.

Για να επουλωθούν όμως οι  πληγές και να επέλθει η θεραπεία χρειάζεται κανείς να επισκεφτεί τον ειδικό. Έναν γιατρό. Και η ΑΕΛ είναι πασιφανές ότι στο πρόσωπο του Γιαννέφσκι βρήκε έναν άνθρωπο σοβαρό, γνώστη και ειδικό επί του θέματος.

Σε μια ομάδα που οι οπαδοί της αυτοσυστήνονται ως τρελοί, που πριν από δεκαετίες επινόησαν ένα δικό τους ψυχικό νόσημα με την ονομασία «κιτρινοσχιζοφρενοβλαβίωση» επηρεασμένοι από τον πιο ωραίο «τρελό» της Αθήνας εν ονόματι Νικόλα Άσιμο… ένας γιατρός τύπου Γιαννέφσκι μοιάζει απαραίτητος.

Φτάνει να τον σεβαστούν, να τον βοηθήσουν και κυρίως να τον στηρίξουν και στα άσχημα… όπως δεν έκαναν με κάποιους πολύ λίγους κατά το παρελθόν αφού η τρέλα τους για την «πελλή» δεν τους επ[ιτρέπει  να προσεγγίσουν την πραγματικότητα με καθαρό μυαλό.

Υ.Γ Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου. Στόχος της είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και η εκπαίδευση γύρω από τις ψυχικές ασθένειες σε όλο τον κόσμο, καθώς και η κινητοποίηση των προσπαθειών για τη στήριξη της ψυχικής υγείας.