Το 1-1 στο ντέρμπι της Λεμεσού δεν μπορεί να αφήνει ικανοποιημένη την ΑΕΛ. Η εικόνα στο δεύτερο ημίχρονο ήταν εξαιρετική και ίσως η ΑΕΛ να άξιζε τη νίκη, όμως το χαμένο πέναλτι στο 93’ σίγουρα αφήνει μια πικρή γεύση. Η ουσία όμως για την ΑΕΛ ήταν πως ομάδα έδειξε και απόδειξε τόσο στον κόσμο όσο και στον ίδιο της τον εαυτό πως μπορεί.
Το πρώτο ημίχρονο δεν ήταν καλό για την ΑΕΛ. Ο Απόλλων είχε την κατοχή και έλεγχε ως επί το πλείστο τον ρυθμό. Έχασε μια δυο ευκαιρίες και άνοιξε και το σκορ με τον Μάγκλιτσα. Από την άλλη η ΑΕΛ δεν απείλησε σχεδόν καθόλου. Δυο σουτ του Μπενίτεθ όλα και όλα και αυτά πέρασαν έξω. Δεν βρήκε τη μεγάλη ευκαιρία και αυτό η αλήθεια είναι πως ήταν ανησυχητικό. Βέβαια η αμυντική λειτουργία της ΑΕΛ ήταν καλή και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Είχαν σημαντικές παρεμβάσεις οι Λαφράνς και Μιτρέα. Ως εκεί όμως για το πρώτο ημίχρονο. Δεν μπορείς να βρεις και πολλά θετικά.
Στο δεύτερο ημίχρονο η ΑΕΛ άλλαξε εντελώς εικόνα. Ήταν μια ΑΕΛ με πάθος, με ψυχή, με παίκτες που γυάλιζε το μάτι τους. Είχαν τον έλεγχο στο μεγαλύτερο μέρος του 2ου ημιχρόνου και δίκαια πέτυχαν την ισοφάριση. Μάλιστα οι παίκτες του Μπαλταζάρ έχασαν και κάποιες πολύ καλές ευκαιρίες για ένα δεύτερο τέρμα. Αποκορύφωμα ήταν χαμένη προσπάθεια του Αλνταΐρ που έπρεπε να είχε γίνει γκολ. Στο τέλος μάλιστα ήρθε και το πέναλτι. Εκεί θα μπορούσε η ΑΕΛ να βρει το τέρμα που χρειαζόταν. Κάποτε όμως είναι και θέμα τύχης.
Η ουσία όμως για την ΑΕΛ είναι ακριβώς αυτό που γράψαμε στην αρχή. Η ομάδα του Μπαλταζάρ μπορεί να κάνει το παιχνίδι της με κάθε αντίπαλο. Μπορεί να πάρει το τρίποντο από κάθε ομάδα και να βέβαια βελτιωθούν συγκεκριμένα σημεία τότε η ΑΕΛ θα πετύχει τον στόχο της που δεν είναι άλλος από την Ευρώπη αλλά και το να πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα.
