Άλλο ένα ιδιαίτερο στοιχείο ως προς τον τακτικό σχεδιασμό λάνσαρε στο Κυριακάτικο ντέρμπι ο Ιμανόλ Ιδιακέθ, που είχε να κάνει με την τοποθέτηση και τη δράση της αμυντικής τριάδας. Όταν η ΑΕΚ προσπαθούσε να εκδηλώσει επίθεση, ο Μόισοφ είχε ρόλο κεντρικού αμυντικού, με τους Καταλά και Μουρίγιο να πατούν την τελική γραμμή, αριστερά και δεξιά αντίστοιχα. Το γεγονός αυτό έδινε μεγαλύτερο πλάτος στο παιχνίδι της ομάδας της Λάρνακας, αναγκάζοντας τον ξεμοναχιασμένο Πίεχ να τρέχει αριστερά και δεξιά για να ασκήσει πίεση στη μπάλα.
Όταν ο αντίπαλος αποφάσιζε να ανεβάσει παίκτες στο αντίπαλο μισό, η μπάλα κατέληγε συνήθως στον Μουρίγιο ο οποίος είτε έψαχνε τους δύο δημιουργικούς μέσους, Λαρένα και Χέφελ, είτε τον Τολεμές με μακρινή μεταβίβαση. Αναμφίβολα ήταν ένας τρόπος ανάπτυξης και μια προσέγγιση που ανάγκαζε τον αντίπαλο συχνά-πυκνά να μεγαλώνει τις αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, γεγονός που βοήθησε στην κυκλοφορία της μπάλας.
Μάλιστα με κύριο συστατικό την υπομονή και την ανταλλαγή ακόμα και δεκάδων μεταβιβάσεων πριν ασκηθεί πίεση από τον αντίπαλο, η τακτική αυτή απέφερε καρπούς, όπως άλλωστε μαρτυρά το τελικό αποτέλεσμα.
