Η ιστοσελίδα της UEFA πήρε συνέντευξη από τον νεαρό Αφρικανό ποδοσφαιριστή Αμπουμπακάρ Κόντα, ο οποίος έπειτα από μια πραγματική Οδύσσεια και με κίνδυνο της ζωής του βρήκε την «Ιθάκη» του στην Σικελία.
Η συνέντευξη του 16χρονου από την Γκάμπια, ο οποίος έχασε τους γονείς του σε παιδική ηλικία και άφησε την πατρίδα του για μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη: «Έφυγα από την Γκάμπια για την Σενεγάλη στις 2 Φεβρουαρίου του 2016, μαζί με λίγους φίλους. Εκείνη την ημέρα οι περισσότεροι γνωστοί μου επέμεναν να μην φύγω από την πατρίδα μου, έκλαψα, αλλά ένιωσα ότι έπρεπε να το κάνω. Πέρασα την έρημο της Σαχάρα, έμεινα δύο εβδομάδες στην Σενεγάλη και τρεις στο Μάλι. Διέσχισα την Μπουρκίνα Φάσο και τον Νίγηρα, έφτασα στην Λιβύη, όπου έμεινα τρεις μήνες περιμένοντας το καράβι.
Οι φίλοι μου και εγώ ταξιδέψαμε με το ίδιο καράβι, το οποίο όμως δεν ήταν γερό κι άρχισε να μπάζει νερά στο σημείο όπου καθόντουσαν οι φίλοι μου. Κάποιοι έπεσαν στο νερό, φωνάζοντας το όνομά μου, προσπάθησα να τους βοηθήσω ωστόσο έπρεπε να σώσω και τη δική μου ζωή, με αποτέλεσμα να πνιγούν. Έφτασα τελικά στην Σικελία χωρίς καν να φοράω παπούτσια, όμως με δέχθηκαν στο κέντρο SPRAR στην πόλη του Τζιαμόρο, όπου βοηθούν νέους 15-18 ετών να μάθουν ιταλικά και να προσαρμοστούν στη ζωή στη χώρα, μέσω δραστηριοτήτων και αθλητισμού. Οι άνθρωποι εκεί ήταν τρομερά ευγενικοί μαζί μου.
Νιώθω τόσο χαρούμενος όταν παίζω ποδόσφαιρο, το λατρεύω. Έχουμε ένα προπονητικό κέντρο κοντά στην πόλη του Μιλάτσο και το ποδόσφαιρο μας βοήθησε όλους να δεθούμε, να γίνουμε φίλοι, μας ένωσε, μας έκανε μια οικογένεια. Θα είμαστε πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον. Το είδωλό μου είναι ο Τσάμπι Αλόνσο, στην Γκάμπια με φώναζαν έτσι, μου αρέσει πολύ ο τρόπος που αγωνιζόταν. Αν δεν με είχαν βοηθήσει οι άνθρωποι της Σικελίας, αν δεν μου έβρισκαν δουλειά, θα μπορούσα να έχω πεθάνει τώρα. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, ενώνει τους ανθρώπους, αυτός είναι ο λόγος που το αγαπώ τόσο πολύ».
Πηγή: sdna.gr
