Του Ονασαγόρα
Άλλο ένα ανέκδοτο μπήκε στην πολιτική ζωή της Κύπρου από χθες. Και αυτό έχει ένα πολύ σύντομο τίτλο: Πόθεν Έσχες...
Οι Αναστασιάδης, Συλλούρης, πολιτικοί αρχηγοί, υπουργοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές και υφυπουργοί έχουν υποβάλει τα περιουσιακά τους (λέμε τώρα) στοιχεία τα οποία δημοσιοποιήθηκαν μέσω της ιστοσελίδας της Βουλής. Και έγινε το... έλα παππού μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου!
Και τι διαπιστώσαμε μετά την δμοσιοποίηση του Πόθεν Έσχες; Ότι όλοι, μα όλοι οι πολιτικοί είναι φτωχοί! κάποιοι δε πάμφτωχοι! Είναι να τους λυπάσαι δηλαδή, ούτε καν σαν κι εμάς. Μη σου πως πως κάποιοι βρίσκονται και κάτω από το όριο της φτώχειας και χρήζουν δημοσίου εράνου! Μάλιστα ένας πολιτικός αρχηγός δεν διαθέτει ούτε ένα ακίνητο! Ούτε ένα τόσο δα διαμερισματάκι, μια καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία, που λέει και ο Πουλόπουλος.
Ο νόμος για το Πόθεν Έσχες που τόσο μας ταλαιπώρησε φαίνεται πως δεν έχει ξεθυμάνει. Έχει δρόμο ακόμα...
Δεν ξέρω πώς γίνεται αλλού η δημοσιοποιήση των περιουσιακών των αξιωματούχων, εδώ θα πρέπει να υπάρχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία: Έχουμε ΟΛΑ τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών μας εκτός από αυτά που ανήκουν στις συζύγους και στα ανήλικα τέκνα τους!
Αυτά δεν έχουν δημοσιοποιηθεί αν και έχουν υποβληθεί! Και θα μείνουμε εσαεί με την απορία: Έχει άραγε, έστω η σύζυγος του πάμφτωχου πολιτικού αρχηγού καμαρούλα μια σταλιά να ζήσει μετά τη σύνταξη;
Εμένα αυτή η αγωνία με τρώει από την ώρα που δημοσιοποιήθηκαν τα περιουσιακά των αρχηγών και υπαρχηγών μας. Δεν πιστεύω να υπάρχει άλλος πολιτικός αρχηγός στον πλανήτη χωρίς ούτε ένα ιδιόκτητο κεραμίδι να βάλει πάνω από το κεφάλι του και εμείς να θεωρούμε πως έχουν ψηλούς μισθούς, συντάξεις και καταθέσεις. Ένας τέτοιος πολιτικός αρχηγός θα έπρεπε να σιτιζόταν δημοσία δαπάνη και αυτός και τα παιδιά και τα εγγόνια του όχι να επικρίνεται από άσχετους και άκαρδους δημοσιογράφους...
Όταν δε σκέφτομαι άλλους πολιτικούς αρχηγούς οι οποίοι δεν φαίνεται να έχουν ιδιαίτερης αξίας περιουσία αλλά έχουν τεράστια χρέη, θέλω να κλαίω. Ιδιαίτερα όταν αναλογίζομαι πόση εξαθλίωση μπορούν να δεχθούν αυτοί οι άνθρωποι που μόνη τους έγνοια και στόχος είναι το δικό μας μέλλον, η ευημερία και η ψυχαγωγία αυτού του δύσμοιρου λαού...
