Στέλλα Μάρκου
Είναι δύσκολο να συναντάς περιπτώσεις όπως αυτή της οικογένειας της Ε. (για λόγους προσωπικών δεδομένων δεν θα αναφερθεί το όνομα μιας και υπάρχουν τρία ανήλικα παιδιά).
Μητέρα μονογονιός τριών ανήλικων παιδιών το ένα εκ των οποίων αντιμετωπίζει σοβαρά κινητικά προβλήματα και είναι καθηλωμένο σε καροτσάκι, δυσκολεύεται να έχει τα βασικά αγαθά διαβίωσης.
Σε ένα μικρό δωμάτιο κοιμούνται στριμωγμένα τέσσερα άτομα, ένα ψυγείο άδειο, έξοδα που τρέχουν, έσοδα που δεν υπάρχουν.
Να σημειωθεί ότι ζουν σε ενοίκιο μιας και περιμένουν εδώ και δεκαπέντε χρόνια να τους δοθεί προσφυγική κατοικία.
Σε επικοινωνία μας με αρμόδιο φορέα πληροφορηθήκαμε ότι Ε. πληροί τα κριτήρια και είναι δικαιούχος προσφυγικής κατοικίας. Επίσης να σημειωθεί ότι είναι λήπτρια επιδόματος ΕΕΕ χρήματα όμως που δεν φτάνουν να καλύψουν τiς ανάγκες της οικογένειας της. Η εκκλησία σύμφωνα με την Ε. είναι στο πλευρό της και της προσφέρει βοήθεια κυρίως φαγητό.
Μια μικρή συζήτηση μαζί τους και σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν;
Και όμως είναι!
Πλησιάζουν γιορτές και αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα ενώ γύρω τους οι περισσότεροι βυθισμένοι στην καταναλωτική μανία έχουν περισσότερα από όσα ίσως χρειάζονται.
Σαν χαστούκι η ιστορία τους σε κάνει να ξυπνάς και να αντιλαμβάνεσαι ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα της ζωής…
Μια ευχή από το μικρό σαν μαχαίρι στην καρδιά «Ο Άγιος Βασίλης φέτος θέλω να μου φέρει φαγητό και να με κάνει να περπατήσω».
Με αυτό θα σας αφήσω, περιττά τα λόγια μοιάζουν δημοσιογραφικές σάλτσες και εδώ δεν υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο.
Υ.Σ. Οι αρμόδιοι φορείς ας βοηθήσουν αυτά τα παιδιά. Δεν χρειάζονται πολλά για να είναι χαρούμενα.
