Σάββας Κοσιάρης
Με διάθεση την οποία αξιολογώ μεταξύ απογοήτευσης και θυμού, ένας φίλος προσπάθησε προχθές να μου ερμηνεύσει κάποια γεγονότα από όσα βιώνουμε, εντονότερα τον τελευταίο καιρό, στον ποδοσφαιρικό μας χώρο. «Ιερές αγελάδες, φίλε… Υπάρχουν ιερές αγελάδες την περπατησιά των οποίων δεν τολμά να πειράξει κανένας…».
Χαμογέλασα για την επίκληση, από τον φίλο μου, του συμπαθέστατου ζώου το οποίο οι ακόλουθοι της Ινδουιστικής θρησκείας θεωρούν ιερό από την εποχή των Βεδουϊνων, πιστεύοντας ότι η αγελάδα αποτελεί το σύμβολο του στενού δεσμού μεταξύ των ανθρώπων και των ζώων. Του υπενθύμισα μάλιστα ότι για μας τους Χριστιανούς, το πιο ιερό ζώο δεν μπορεί να είναι η αγελάδα αλλά το γαϊδούρι, αφού «επί πώλου όνου» μπήκε στα Ιεροσόλυμα ο Χριστός. Και πως με την ίδια παραστατικότητα θα μπορούσε και το παράδειγμα του γαϊδουριού να δώσει κάποιες ερμηνείες!
Για αυτό λοιπόν, αντί της αγελάδας θα χρησιμοποιήσουμε το δικό μας ζώο, τον γάιδαρο, ο οποίος επίσης, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, κουβαλά δεσμούς πολύχρονους με τους ανθρώπους. Αλλά και εκφράζει πιο πειστικά νοοτροπίες και συμπεριφορές των ανθρώπων. Θέλοντας λοιπόν να σχολιάσουμε τα όσα συμβαίνουν στον ποδοσφαιρικό μας χώρο, υπενθυμίζουμε απλά εκείνη την παροιμία μας που λέγει ότι «παλιός γάιδαρος, καινούρια περπατησιά δεν έχει»!
Από τον καιρό που ασχολούμαστε με το κυπριακό ποδόσφαιρο, βιώνουμε τα ίδια. Δεν θυμούμαστε δηλαδή να ζήσαμε έστω και ένα πρωτάθλημα, με διαφορετικά βιώματα από τα φετινά, τα περσινά, τα προπέρσινα και πάει λέγοντας.
Πάντα υπήρχαν οι αδικημένοι και οι ευνοημένοι, πάντα υπήρχαν οι σκιές και οι αμφισβητήσεις. Τα ίδια ακριβώς δεδομένα συμπεριφορών, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και ρόλους κάθε φορά. Αν ανατρέξει κανείς στον Τύπο παλαιότερων δεκαετιών, ιδιαίτερα από το 1960 και μετέπειτα, θα συναντήσει ακριβώς ίδιες εικόνες, ίδιες δηλώσεις και αντιδηλώσεις, ίδιες νοοτροπίες. Υπάρχουν μάλιστα πολύ παλιά δημοσιεύματα στα οποία, αν αλλάξουμε μόνο ημερομηνία και ονόματα θα μας περιγράψουν επακριβώς γεγονότα του 2018.
Δεν είναι λοιπόν κάτι που μπορεί να μας εκπλήξει, η τροπή που και φέτος παίρνουν οι συμπεριφορές μέσα και έξω από τα γήπεδα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μπορούμε να δικαιολογήσουμε ή να αποδεχτούμε τα όποια στραβά ή παράξενα συμβαίνουν. Το θέμα είναι ότι, όλοι ξέρουμε πως αρχίζοντας το κάθε πρωτάθλημα θα καταλήξουμε σε δεδομένα όπως τα τωρινά, αλλά ποτέ δεν θελήσαμε να τα προλάβουμε με αποφασιστική, ουσιαστική και προπαντός ειλικρινή αντίδραση.
Ισως γιατί ο καθένας προσδοκά και ελπίζει ότι θα καταφέρει να αξιοποιήσει προς δικό του όφελος αυτά τα δεδομένα. Και πως τελικά, δεν θα βρίσκεται στην πλευρά εκείνων που φωνάζουν αλλά στην απέναντι, δηλαδή στην πλευρά των ευνοημένων. Γι αυτό επιμένουμε ότι δεν είναι θέμα ιερών αγελάδων αλλά γαϊδάρων, των οποίων η περπατησιά δεν αλλάζει, ούτε ρυθμό μα ούτε και μονοπάτι…(Κι ας μας συγχωρέσουν τα συμπαθέστατα τετράποδα που τα μπλέξαμε στα δικά μας!)
