Σάββας Κοσιάρης
Όταν τούτες τις μέρες, και καλά κάνουμε, φορτώνουμε την αγάπη μας για να φτάσει με τα πακέτα μας στην Αττική, να θυμούμαστε ότι πριν 44 χρόνια, ξεφορτώναμε την ίδια αγάπη που έφτανε σε μας με τα πακέτα από την Αττική… Και αν ξεθωριασμένη η φωτογραφία, αξεθώριαστη η αλήθεια της… Που είναι αλήθεια της ιστορίας… Κι επειδή το κάθε τι στην ιστορία ερμηνεύει συμπεριφορές πρότερες μα και κατοπινές, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τούτες τις γραμμές μου…
Τον Απρίλιο του 1925 η Λευκωσία φιλοξένησε στο παλιό στάδιο ΓΣΠ αθλητές από την Ελλάδα, οι οποίοι είχαν έρθει στο νησί μας (από το λιμάνι Αμμοχώστου) προκειμένου να λάβουν μέρους στους Πανελλήνιους αγώνες που θα διοργάνωνε ο ΓΣΟ στη Λεμεσό. Η πρωτεύουσα υποδέχθηκε τότε τους αθλητές με ενθουσιασμό, μεταφέροντας μέσω αυτών τον προαιώνιο πόθο του Ελληνισμού της Κύπρου, που ήταν βέβαια τότε, η Ένωση με την Ελλάδα.
Πέρα από τις σχετικές ομιλίες, απαγγέλθηκε και ένα ποίημα που είχε γράψει ειδικά για την υποδοχή των αθλητών ο μεγάλος μας ποιητής Δημήτρης Λιπέρτης και το οποίο απέδωσε ο ίδιος. Συγκλονιστικό το περιεχόμενό του, άρχιζε με τους στίχους:
«Αδέρφκια, καλώς ήρτετε, η στράτα σας ναν μέλιν.
Αγκαθερά στα πόδκια σας ποττέ να μεν πλαστούν.
Σασείριν ναν ο ουρανός, να μεν δήτ΄ ανεφέλην,
πλήξες να μεν σας μπλάσουσιν, μήτε να σας σ΄αστούν…»
Στα χρόνια και τις δεκαετίες που ακολούθησαν, η Κύπρος φύλαξε τον πόθο της με καημό, ώσπου τον είδε να στριμώχνεται και να χάνεται στα «εφικτά και τα ανέφικτα». Στα ίδια χρόνια, τα «αγκαθερά» δεν έλειψαν από τα πόδια της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου. Ούτε και ο ελληνικός ουρανός ήταν πάντα «σασείριν» (αίθριος και καταγάλανος). Κι η «ανεφέλη» (σύννεφο) που κάθισε απάνωθέ μας το 1974, πίκρανε τα λόγια του ποιητή και τους ανθρώπους του τόπου. Ωστόσο, είτε με τη «συμπόρευση», είτε με τη «συμπαράσταση», είτε με ή χωρίς το «ενιαίο δόγμα», η Ελλάδα εξακολούθησε να είναι πάντα το βασικό μας στήριγμα, σε όλους τους τομείς (και του αθλητισμού περιλαμβανομένου). Με την Κύπρο να ανταποδίδει εκεί και όπως μπορούσε.
Μα, τούτα τα «αγκαθερά» που προέκυψαν πάλι στη στράτα της Ελλάδας τις τελευταίες μέρες, σίγουρα ο Δημήτρης Λιπέρτης δεν μπορούσε να προβλέψει στους στίχους του. Μα χωρούν στις γραμμές του… «Αγκαθερά» που ματώνουν και πονούν… Κι «ανεφέλη» που σκιάζει ξανά τον ήλιο και την ελπίδα… Κι όταν η Ελλάδα ματώνει και πονά, οι «πλήξες», όπως τις ερμήνευσε ο ποιητής, είναι πλήξες και για μας, εδώ… Και στο δικό μας ταλαιπωρημένο νησί...
