ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...

Αντίβαρο η σοφία του Μάρκοβιτς…

Σάββας Κοσιάρης

Σάββας Κοσιάρης

Ο Πάνος Μάρκοβιτς μπορεί για τους νεότερους να μην λέει πολλά πράγματα. Για τους παλαιότερους όμως, το όνομα του αείμνηστου ελλαδίτη τεχνικού είναι ταυτισμένο με την επιτυχία. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος αναμόρφωσε το ΑΠΟΕΛ το 1972, δίνοντας τέλος σε μια μεγάλη περίοδο ισχνών αγελάδων για τους γαλαζοκίτρινους.

Ο επιτυχημένος τεχνικός ξαναγύρισε στον ΑΠΟΕΛ στο τέλος της δεκαετίας του 1980, κερδίζοντας (με πρόεδρο πάλι τον αείμνηστο Μιχαλάκη Ζιβανάρη) ένα κύπελλο. Η συνεργασία του όμως με την ομάδα της Λευκωσίας, δεν ήταν η ιδανική τη δεύτερη φορά. Μια έντονη σύγκρουσή του με τον πρόεδρο και σε συνδυασμό με την όχι καλή πορεία στο πρωτάθλημα, προκάλεσαν το «διαζύγιο». Ο άνθρωπος που τίμησε τον ΑΠΟΕΛ και αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος προπονητής μέχρι τότε, έφυγε για την Αθήνα, πικραμένος...

Κοντά στο 1983, σε ένα από ταξίδια μου στην ελληνική πρωτεύουσα, επισκέφθηκα τον Πάνο Μάρκοβιτς στο σπίτι του με πρόθεση να του εξασφαλίσω και μια «αποκλειστική» συνέντευξη. Μου είπε αρκετά ενδιαφέροντα. Ωστόσο, δεν θέλησε να μου πει οτιδήποτε αφορούσε στη διακοπή της συνεργασίας του με τον ΑΠΟΕΛ.

«Δεν έχουν σημασία τα συναισθήματα που ένοιωσα εκείνη τη δεδομένη στιγμή της φυγής μου» είπε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε: «Δεν θέλω να προκαλέσω άλλα προβλήματα στην ομάδα που αγαπώ. Αν σε πικραίνουν οι άνθρωποι του συλλόγου, δεν φταίει ο σύλλογος. Οι άνθρωποι φεύγουν αλλά οι σύλλογοι μένουν στην ιστορία μαζί και όσα αυτοί πρεσβεύουν»!

Κράτησα τα λόγια του Πάνου Μάρκοβιτς και τα έκανα οδηγό στην μετέπειτα δημοσιογραφική μου πορεία. Κι ομολογώ ότι με βοήθησαν σημαντικά στο να αντιμετωπίσω κατά καιρούς προβλήματα που προκλήθηκαν στις σχέσεις μου, ως δημοσιογράφος, με οπαδούς και παράγοντες. Σεβόμενος πάντα τον όποιο σύλλογο, ανεξαρτήτως των συναισθημάτων της δεδομένης στιγμής απέναντι στους όποιους εκάστοτε κρατούντες.

Θυμήθηκα ξανά, τα σοφά λόγια του Πάνου Μάρκοβιτς και τα προτάσσω σαν αντίβαρο σε επίκαιρες αντιπαραθέσεις ή συμπεριφορές που έχουν στο στόχαστρο, συλλόγους. Είτε από παράγοντες, είτε από οπαδούς. Αν η συμπεριφορά της διοίκηση ενός σωματείου, ή ενός ή πολλών ποδοσφαιριστών μιας ομάδας, θεωρούμε ότι δεν είναι η πρέπουσα, δεν μπορούμε να μηδενίζουμε, να αποκαθηλώνουμε ή να αναθεματίζουμε τον ίδιο το σύλλογο. Η ιστορία του οποίου, μπορεί κάποτε να συναντήθηκε με την ιστορία του δικού μας συλλόγου. Ή και να κοινώνησαν οι σύλλογοι κοινούς αγώνες του τόπου και της κοινωνίας, να μοιράστηκαν πίκρες και πόνο, να έδωσαν στήριξη ο ένας στον άλλο σε δύσκολες στιγμές, όχι αγωνιστικής αλλά πραγματικής επιβίωσης. Ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές του 1974 όπου η συλλογική προσπάθεια να σταθεί ο τόπος μέσα στα ερείπια, ανέδειξε και τη μεγαλοπρέπεια συλλόγων…

Τούτα η ιστορία τα καταγράφει, έστω κι αν οι άνθρωποι κάποτε τα ξεχνούν. Και τα καταγράφει με την αλήθεια και το σεβασμό της… Είναι λοιπόν, άδικο σήμερα να τα τσουβαλιάζουμε όλα σε ένα θυμό μας, μια αντίδραση ή μια επιθυμία μας…

X