Σάββας Κοσιάρης
Με αφορμή τα όσα έγιναν ή και ακολούθησαν τον αγώνα Πάφος FC-ΑΠΟΕΛ ανασύρω από το αρχείο μου ένα σχόλιο που έγραψα και δημοσίευσα τον Οκτώβριο του 2008, με τίτλο «Η μάνα των άλλων…». Το δημοσιεύω ξανά χωρίς να αφαιρέσω ή να προσθέσω έστω και ένα «νι», θέλοντας από τη μια, να κακίσω εκ νέου τα όσα βίωσε ο προπονητής του ΑΠΟΕΛ (για τη μάνα του) κι από την άλλη να υπενθυμίσω ότι διαχρονικά, πολλοί παράγοντες και πολλές μανάδες υπέστησαν (και υπέστημεν) τα ίδια ή και χειρότερα. Απαράδεκτα βεβαίως αλλά και όχι «πρωτοφανούσιμα» πράγματα για τα κυπριακά (και ελλαδικά) γήπεδα. Έγραφα λοιπόν επί λέξει τον Οκτώβριο του 2008 (δηλαδή, πριν από δέκα περίπου χρόνια!).
«Σαν από σενάριο ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας... Η μάνα μεγαλώνει το παιδί της με στοργή απέραντη και αγάπη περισσή. Και το παιδί, με σιγουριά κι ασφάλεια κουρνιάζει στην αγκαλιά της. Την πιο γλυκιά και μεγάλη αγκαλιά του κόσμου. Επενδύει η μάνα στο γιο της, τα ξενύχτια και τις αγωνίες της... Επενδύει και ο γιος στη μάνα τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του...
Κι όταν πια, μάνα και γιος είναι έτοιμοι να χαρούν την κερδοφορία των επενδύσεών τους, να η μεγάλη αποκάλυψη...Και το ακόμη μεγαλύτερο δράμα... Ο γιος, ίσως δεν είναι παιδί της μάνας του... Είναι παιδί μιας άλλης! Κι ιδού το μέγα και βασανιστικό ερώτημα. Ποια είναι η μάνα του παιδιού, αφού αυτή που νόμιζε για μάνα του δεν είναι; Ποια είναι αυτή που τον γέννησε αλλά τον άφησε στην αγκαλιά μιας άλλης; Και γιατί τον άφησε; Ηταν τόσο άκαρδη ή τάχατες οι ανάγκες της ζωής την υποχρέωσαν να θυσιαστεί και να κρύψει στα βάθη της ψυχής της το μεγάλο της μυστικό; Πολλά τα ερωτηματικά που θέλουν απαντήσεις... Και που να τρέξει κι από πού να αρχίσει το ψάξιμο ο γιος...
Ώσπου μια μέρα.. Μια μέρα ο δύσμοιρος ο γιος ανακαλύπτει σε ένα κυπριακό ποδοσφαιρικό γήπεδο, όλη την αλήθεια... Μαθαίνει ποια είναι η πραγματική, η αληθινή μάνα του... Και τι τραγική ειρωνεία! Οι περισσότεροι που ήταν στο γήπεδο, ήξεραν την αλήθεια, εκτός από αυτόν! Κι όχι μόνο οι πολλοί ήξεραν την μάνα του, αλλά του το φώναζαν κιόλας!
Αν για παράδειγμα, ο γιος που ψάχνει την αλήθεια για τη μάνα του είναι διαιτητής, θα ακούσει αυτό: <Σφύρα καλά, σφύρα καλά π........ας γιε!>. Αν είναι ποδοσφαιριστής έχει περισσότερες πιθανότητες να ακούσει αυτό: <Είναι π.........α, είναι π.........α, του τάδε η μάνα!>. Κι αν το παιδί είναι παράγοντας ή αθλητικογράφος, μάλλον θα του ταιριάζει αυτό: <Τάδε δειλέ, π.........ας γιε!>....
Μην γελάτε! Κάπως έτσι μαθαίνουν την αλήθεια για τη μάνα τους, πολλοί ποδοσφαιριστές, διαιτητές, παράγοντες, αθλητικογράφοι... Τη μια ο ένας, την άλλη ο άλλος, πληροφορούνται από το φίλαθλο κοινό των γηπέδων μας ότι η μάνα τους είναι μια... πόρνη! Αν βέβαια, κάποιος από τους ποδοσφαιριστές ή τους παράγοντες ή τους αθλητικογράφους ή οποιοσδήποτε άλλος, έλεγε κάτι τέτοιο για τη μάνα των οπαδών, μάλλον θα κατέληγε στο νοσοκομείο με σοβαρά τραύματα. <Μα να μου βρίσει τη μάνα μου; Το ιερότερο πλάσμα στη γη; Θα τον σκοτώσω!>
Ενώ η μάνα του διαιτητή, του ποδοσφαιριστή, του παράγοντα και γενικώς των άλλων, πού την βρήκε την ιερότητα και την υποστήριξη... Μια πόρνη είναι... Κι ο γιος της, ο γιος μιας πόρνης...
ΥΓ-: Η στήλη ήταν αφιερωμένη σήμερα σε όσους βρίζονται αλλά και βρίζουν. Με την ελπίδα ότι οι δεύτεροι θα αρχίσουν να σέβονται τους πρώτους...».
