Ανδρέας Βιολάρης
Κάπου στη Νιόν της Ελβετίας, σε ένα πολυτελέστατο γραφείο στο Αρχηγείο της ΟΥΕΦΑ, ο Αλεξάντερ Σέφεριν θα τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση γα τα όσα είδε να συμβαίνουν τους προηγούμενους δύο μήνες. Η συναρπαστική δράση στη φάση των ομίλων του Nations League αποτέλεσε μια δικαίωση για τον πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ και τους συνεργάτες του, αλλά και την καλύτερη διαφήμιση του προϊόντος τους.
Ο ανταγωνισμός, οι πολύ υψηλού επιπέδου αγώνες, το σασπένς και το τεράστιο ενδιαφέρον που υπήρχε μέχρι και το τελευταίο λεπτό της τελευταίας αγωνιστικής ήταν μια καλή απάντηση στους επικριτές της διοργάνωσης και όλους όσοι προέτρεξαν να πυροβολήσουν τους εμπνευστές της.
Αντί των νερόβραστων φιλικών αγώνων ή επίσημα παιχνίδια του τύπου... Σαν Μαρίνο –Γερμανία 0-13 ή Ισπανία – Λιχτενστάιν 8-0, είδαμε μεγάλα ντέρμπι τα οποία συνήθως διεξάγονται σε τελική φάση Euro ή Μουντιάλ και παρακολουθήσαμε σπάνιες - για την περίοδο που διανύουμε – στιγμές θεάματος και σπασπένς.
Αυτοί που σίγουρα διαφωνούν και δεν συμμερίζονται το δικό μας ενθουσιασμό για το θέαμα και τα υψηλής ποιότητας παιχνίδια που παρακολουθήσαμε, είναι τα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπς. Προπονητές όπως ο Γιούργκεν Κλοπ, έχουν εκφράσει με τον πλέον έντονο και ξεκάθαρο τρόπο την εναντίωση τους στη νέα διοργάνωση, αφού οι παίκτες τους καλούνται να δώσουν δύο φορές των μήνα παιχνίδια υψηλών εντάσεων και απαιτήσεων και όχι φιλικά ή επίσημα παιχνίδια ρουτίνας απέναντι σε αδύναμους αντιπάλους.
Αφήνουμε όμως τον Σέφεριν, τον Κλοπ και τους υπόλοιπους συμφωνούντες ή διαφωνούντες και πάμε στα... ενδοοικογενειακά μας θέματα. Ο απολογισμός της Εθνικής μας στον Γ’ όμιλο της 3ης κατηγορίας κρίνεται μη ικανοποιητικός. Κάποιος θα μπορούσε να δει το ποτήρι μισογεμάτο και να σταθεί στα θετικά που παρουσίασε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Προσωπικά δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία, αφού οι προσδοκίες μου είναι αρκετά πιο ψηλές.
Σέβομαι τις απόψεις και τις (χθεσινές) τοποθετήσεις του Ομοσπονδιακού μας τεχνικού. Ωστόσο, δεν μπορώ να πω οτι τις συμμερίζομαι. Προσωπικά δεν μπορώ να νιώθω ούτε περήφανος, ούτε και ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον. Πιθανόν να είμαι επηρεασμένος από την τελευταία εμφάνιση κόντρα στη Νορβηγία, η οποία ήταν άκρως απογοητευτική και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες και τα όνειρά μας. Κανείς δεν αμφισβητεί την ποιότητα του χθεσινού μας αντιπάλου. Όταν, όμως, αποδεικνύεται εντός των τεσσάρων γραμμών ότι οι διαφορές μας με ομάδες επιπέδου Νορβηγίας είναι τόσο μεγάλες, τότε μάλλον θα πρέπει να χαμηλώσουμε τον πήχη μας και να ξεκινήσουμε να συζητάμε για την προοπτική και τους στόχους της Εθνικής μας σε μια άλλη βάση.
Στα δικά μου μάτια, η παρουσία μας στο νεοσύστατο Nations League κρίνεται αποτυχημένη (πάντα σε σχέση με τους στόχους και τις προσδοκίες). Σαφώς και κάναμε και καλές παρουσίες, πήραμε κάποια θετικά αποτελέσματα και αποφύγαμε την τελευταία θέση του ομίλου. Σε γενικές γραμμές όμως δεν καταφέραμε να αποδείξουμε πως ανήκουμε ομάδα επιπέδου 3ης κατηγορίας και μάλλον δίκαια θα υποβιβαστούμε στην τελευταία κατηγορία*.
Στις 2 Δεκεμβρίου θα πραγματοποιηθεί η κλήρωση για τα... κανονικά προκριματικά του Euro 2020. Και εκεί το έργο μας αναμένεται να είναι ακόμη που δύσκολο, αφού πέραν από ομάδες επιπέδου Νορβηγίας (3ο γκρουπ δυναμικότητας), θα υπάρχει και ομάδα από το 2ο γκρουπ δυναμικότητας (π.χ. Δανία, Σουηδία, Αυστρία ή Βοσνία), αλλά και μία ομάδα από την ελίτ των εθνικών ομάδων της Ευρώπης. Σαφώς θα υπάρξει ομάδα ή ομάδες της ίδιας ή χαμηλότερης ποιότητας με τη δική μας. Αν θέλουμε όμως να δούμε μπροστά και να στοχεύσουμε ψηλότερα, οφείλουμε να βρούμε τρόπους να παίξουμε στα ίσα και να κερδίσουμε ανώτερους μας αντιπάλους. Κάτι που όπως αποδείχθηκε χθες βράδυ στο ΓΣΠ δεν είμαστε ακόμη σε θέση να το πετύχουμε.
* Και να μας κάνει τη χάρη απόψε η Ρουμανία (κερδίζοντας το Μαυροβούνιο με 0-2 ή με τρία γκολ διαφορά), δεν θα διαφοροποιηθεί η άποψη μου, όπως την παρέθεσα πιο πάνω
