Πέτρος Παπαγιώργης
Aς αρχίσουμε με το... απόλυτο κλισέ που αφορά το VAR. Αν υπήρχε το 1986, τότε δεν θα είχε καταγραφεί μια από τις ιστορικότερες στιγμές του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το «χέρι του Θεού», το χέρι του Ντιέγο Μαραντόνα που έσπρωξε τη μπάλα στα δίχτυα της Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού, δεν θα υπήρχε.
Πάμε στην άλλη απολυτότητα (του κλισέ) που έχει πάλι σχέση με την τεχνολογία στο ποδόσφαιρο, αλλά αφορά το Goal line technology. Ο Άγγλος Τζεφ Χαρστ πέτυχε το πιο αμφισβητήσιμο γκολ στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, δίνοντας το προβάδισμα με 3-2 στην Αγγλία στον τελικό Αγγλία –Γερμανία. Μέχρι και σήμερα, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι η μπάλα πέρασε τη γραμμή. Αν υπήρχε το Goal line technology το θέμα δεν θα υπήρχε καν.
Πληροφοριακά, ο Τζεφ Χαρστ παραμένει ο μόνος άνθρωπος που έχει σκοράρει χατ-τρικ σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Αγγλία σε εκείνη τη νίκη με 4-2 επί της Δυτικής Γερμανίας,
Η εφαρμογή του VAR στο Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξάγεται αυτές τις μέρες στη Ρωσία είναι φυσικό επόμενο να αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων μεταξύ των ποδοσφαιρόφιλων, παγκόσμια. Οι απόψεις είναι αντικρουόμενες. Στην ημερησία διάταξη είναι οι διαμαρτυρίες προπονητών και ποδοσφαιριστών που πνέουν τα μένεα κατά του VAR γιατί κατά την άποψη τους αδικούνται από τη χρήση του. Κάποιες φορές έχουν δίκιο.
Ο Ρομέλου Λουκάκου αποτέλεσε την εξαίρεση σε αυτό το φαινόμενο, που όλοι προσπαθούν για το συμφέρον τους και όχι για την απονομή δικαιοσύνης. Στο ματς Βέλγιο - Τυνησία, ο επιθετικός της Γιουνάιτεντ μπαίνοντας στην αντίπαλη περιοχή κι ερχόμενος τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα, Φαρούκ Μπεν Μπουστάφα έπεσε με υπόνοια πέναλτι στη συγκεκριμένη φάση του 26' με το σκορ στο 2-1.
Ωστόσο, αντί να τρέξει στο διαιτητή, ζητώντας να συμβουλευτεί το VAR, έτρεξε προς τον άρχοντα του αγώνα για να του καταδείξει πως ο Μουσταφά δεν τον ανέτρεψε και δεν υπάρχει κανένα πέναλτι!
Μάλιστα, σύμφωνα με δημοσιεύματα στο εξωτερικό, δευτερόλεπτα πριν ο Βέλγος προβεί στη συγκεκριμένη πράξη, το VAR ήταν έτοιμο να λειτουργήσει για την επανεξέταση της επίμαχης φάσης.
Ας επανέλθουμε στη συζήτηση. Η συζήτηση, ως προς τη χρήση ή όχι της τεχνολογίας, στο ποδόσφαιρο είναι σεβαστή και φυσιολογική. Σαφώς και η χρήση της τεχνολογίας σε ένα χώρο όπου επενδύονται τεράστια ποσά, είναι αναγκαία. Γιατί μειώνει την αδικία.
Ως μια μεταφορά της ζωής, στο ποδόσφαιρο υπάρχει δικαιοσύνη και αδικία. Χρειάζεται κάποιος να παρεμβαίνει για να αποκαθίσταται η τάξη. Προφανώς, όποιος πιστέψει σε πλήρη αποκατάσταση της τάξης είναι αφελής. Δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί 100% ακρίβεια στις διαιτητικές αποφάσεις, έστω και με την υποβοήθηση.
Γιατί πέρα από το εντός του αγωνιστικού χώρου ανθρώπινο όν (διαιτητής), άνθρωποι είναι και αυτοί που αναλαμβάνουν τη διαχείριση. του VAR σε ένα χώρο εφοδιασμένο με οθόνες, στις οποίες το παιχνίδι προβάλλεται από διαφορετικές λήψεις.
Υπάρχουν και άλλα μειονεκτήματα στη λειτουργία του συστήματος. Το ποδόσφαιρο, σε ένα βαθμό χάνει την ομορφιά του. Μπαίνει γκολ για παράδειγμα και οι παίκτες δεν ξέρουν αν πρέπει να πανηγυρίσουν ή όχι. Η μερικές φορές υπάρχουν αρκετές διακοπές που ανακόπτουν το ρυθμό. Χρειάζονται περίπου 30-40 δευτερόλεπτα για να προβληθεί το ριπλέι και να ληφθεί η οριστική απόφαση, συνολικά περνούν δύο - δυόμιση λεπτά για να αρχίσει ξανά το παιχνίδι.
Είναι φυσικό να σκεφτεί κανείς ότι όσο πιο κρίσιμο είναι ένα ματς, τόση πιο πολλή ώρα θα κρατήσει. Και κάποια ματς θα διεξάγονται …ώρες ατέλειωτες.
Θα ήταν ίσως σωστό να τεθεί όριο στη χρήση του …εργαλείου. Να μην είναι η χρήση στην ευχέρεια των ανθρώπων που εμπλέκονται στη λειτουργία του. Οι ομάδες, διά των προπονητών τους να έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν να προβληθεί μια επίμαχη φάση στο VAR, αλλά με περιορισμό. Να ζητείται τρεις φορές κάθε ημίχρονο για παράδειγμα. Και να σταματά το χρονόμετρο την ώρα της διακοπής.
